กณิศาแทบจะลืมไปเลยว่าตนเองมีปากอยู่กับตัว เพราะตลอดเวลาที่นั่งมาในตอนหลังของรถนั้นไม่ได้เอ่ยคำใดออกมา หรืออาจจะเป็นเพราะว่าบทสนทนาของนางสายบัวและชยธรนั้นไม่มีที่ว่างให้เธอแสดงความคิดเห็นอันใด หญิงสาวจึงได้แต่นั่งตบตะโพกเบาๆ กล่อมลูกน้อยที่นอนหนุนตักเหยียดขาไปบนเบาะนุ่นๆ ของรถที่เธอใช้ผ้าขนนุ่มๆ ปูทับไปอีกชั้น เพราะแค่ได้สัมผัสความเย็นจากเครื่องปรับอากาศในรถหนูน้อยก็ตาพรือ เมื่อจัดที่ให้นอนแม่หนูก็ล้มตัวลงนอนแล้วหลับสนิทเสียทันที
“หลับง่ายจัง” ชยธรที่มองผ่านกระจกเอ่ยชม นางสายบัวจึงหันไปมองเล็กน้อยก่อนกลับมานั่งหน้าตรงแล้วพูดขึ้นแต่เป็นการตำหนิกณิศาอยู่ในที
“ก็คงถึงเวลานอนละสิ เลี้ยงเด็กนะของใช้ต้องเตรียมพร้อมมีสำรองเอาไว้เสมออย่าให้ขาดมือ นี่ดีที่เป็นแค่ผ้าอ้อมถ้าเป็นนมผงละลูกไม่ต้องหิ้วท้องรอออกมาซื้อหรือ คนเราใช่สักแต่รักสนุกไม่คิดถึงผลที่จะตามมานี่มีลูกมีเต้าก็ต้องเลี้ยงดูให้ดี พ่อแม่เ
