มิญญาไม่เคยลืมความรู้สึกตอนที่ได้กอดร่างไร้ลมหายใจของแม่กับพ่อที่เปียกปอนไปด้วยน้ำ เสื้อสวยที่แม่สวมใส่ สีบานเย็นนั้นยังจำได้ติดตา
“ฮือๆ... แม่จ๋า ทำไมแม่ไม่พูดกับมิ้นล่ะจ๊ะ... แม่จ๋า... ฮือๆ”
นึกย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อวันนั้น เด็กหญิงร้องไห้จนน้ำตาแทบกลายเป็นสายเลือด
สิ่งที่บอกว่ามารดาจากไปแล้วก็คือความรู้สึกเย็นเยียบจากร่างที่ได้กอด สีผิวของแม่ซึ่งครั้งหนึ่งมีแต่ความเปล่งปลั่ง บัดนี้กลับกลายเป็นสีขาว... ซีดเผือดราวกับหน้ากระดาษที่ปราศจากตัวอักษร
“แม่กับพ่อทิ้งมิ้นไปแล้ว... ฮือๆ มิ้นจะอยู่กับใคร”
นายหัวเผ่าพงษ์ยังจดจำภาพอันน่าสะเทือนใจได้ไม่ลืม ดวงหน้าน้อยๆ ของมิญญาเหลียวมองเลิ่กลั่กอยู่ในแสงแดดของยามเย็น ในวันที่สูญเสียทั้งพ่อและแม่
“กันเด็กให้ห่างไว้ครับ ใครเป็นผู้ปกครอง ช่วยเอาเด็กออกไปก่อน…”
เป็นเสียงของเจ้าหน้าที่ชันสูตรศพ ร้องสั่งเสียงดัง เมื่อเห็นว่าเด็กหญิงอาจรบกวนการทำ
