“กลับเข้าบ้านกันเถอะ… ฝนกำลังจะตก เปียกฝนเดี๋ยวไม่สบายนะ”
กล่าวพลางเอื้อมมือใหญ่มาลูบโลมลงบนศีรษะซึ่งชื้นไปด้วยน้ำฝนที่เริ่มโปรยละอองลงมา
“มิ้นไม่กลับ… นังมิ้นมันเป็นผู้หญิงที่ไม่มีใครต้องการ”
น้ำเสียงดื้อรั้นประชดประชัน สะบัดหน้าออกมาจากสายตาของนายหัวที่มองหล่อนด้วยความห่วงใย
“พาลไปใหญ่แล้วเรา... อย่าดื้อนะ สวมรองเท้าแล้วกลับบ้านเดี๋ยวนี้”
เสียงของนายหัวเข้มขึ้นจนกลายเป็นดุ จ้องมองเท้าน้อยๆ ที่วางอยู่บนรองเท้าผ้าใบที่ถอดเอาไว้ ที่มิญญาใส่รองเท้าผ้าใบก็เพราะว่าตอนค่ำหล่อนชอบวิ่งออกกำลังกายที่สนามหญ้าหลังบ้าน แต่วันนี้บังเอิญแอบได้ยินเรื่องของนายหัวกับปิ่นอนงค์เข้าเสียก่อน ก็เลยไม่ได้ออกกำลังกาย
“มิ้นไม่กลับ… นายกลับไปเถอะ ปล่อยมิ้นไว้ที่นี่แหละ”
วันนี้มิญญาพาลเหมือนเด็กๆ ทั้งที่รู้ว่าทำแบบนี้มันไม่ต่างอะไรกั
