บทที่ 5
1534 คำ
อีสัน ลู่?
เป็นเขาได้ไง?
ต่างจากเมื่อวาน เขาแต่งตัวในชุดลำลอง ดูเท่และสมาร์ท
เขาดูดีแบบนี้ทุกวันในชีวิตหรือเปล่านะ? มือที่คีบบุหรี่ของเขาสั่นไหวเล็กน้อย ควันค่อย ๆ ลอยออกจากปาก ภายใต้แสงไฟสลัว เบื้องหน้าดวงตาเขาแล้วก็หายไป
สิ่งนี้ทำให้เสน่ห์ของเขาลดลงนิดหน่อย เขาเริ่มสูบบุหรี่แล้วหรือ? เขาไม่เคยสูบบุหรี่นี่นา
ใช่ เธอพบเขาครั้งสุดท้ายเมื่อหกปีที่แล้ว เวลาหกปีก็นานพอที่จะทำให้คนเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงได้นะ
เขาไม่ได้เป็นของเธอแล้ว
อีสัน ลู่ยังคงสุขุมและไม่เงยหน้าขึ้นมองเธอ เขากลับหยิบกล้องขึ้นมาและดูภาพทีละภาพ หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ยิ้มอย่างมีเลศนัย แต่แล้วเขาก็หยุดฉีกยิ้ม เขาเงยหน้ามองไปยัง จีน่า เซียวและพูดกระแนะกระแหนด้วยยิ้มเย้ยหยันว่า
“คุณนายเซียว เมื่อวานคุณยังเป็นหมออยู่เลย มาวันนี้คุณกลายเป็นปาปารัสซี่ไปเสียแล้ว คุณเปลี่ยนบทบาทได้เร็วจริง ๆ”
เมื่อคำพูดของอีสัน ลู่หลุดออกมา ทั้งลิลี่ เฉียวและแม้แต่อีเวตต์ เหลียนก็รู้สึกประหลาดใจ ลิลี่ เฉียวถามว่า "อีสัน คุณรู้จักกันหรือ?"
"ใช่" อีสัน ลู่ตอบแบบง่าย ๆ คำตอบนี้ทำให้หัวใจของจีน่า เซียวเริ่มเต้นไม่เป็นส่ำ แต่ในวินาทีต่อมา หัวใจของจีน่า เซียวก็ตกไปที่ตาตุ่มอีกครั้ง
“แต่เราไม่ได้สนิทกัน” อีสัน ลู่เสริม
เขาไม่สนิทกับฉันหรือ?
ชัดเจนว่านี่คือข้อความที่เป็นความจริงในแง่ความสัมพันธ์ของพวกเขาในตอนนี้ แต่จีน่า เซียวยังคงปวดใจไม่หาย เธอไม่เคยปฏิบัติกับชายผู้นี้ดุจเป็นคนแปลกหน้าในชีวิตของเธอ
จีน่า เซียวไม่กล้าแหงนมอง แต่เธอยังคงรู้สึกว่าดวงตาของชายผู้นั้นเย็นชามาก ราวกับว่าเขาอยากจะเจาะให้ถึงหัวใจเธอ...
หัวใจของจีน่า เซียวเต้นเร็วมาก จากนั้นหัวใจเธอก็แทบจะเด้งออกมา ขณะที่เขาโยนกล้องลงบนโต๊ะน้ำชาเสียงดังมาก และมีเงาขนาดใหญ่คลุมหัวใจของเธอ
“สื่อไหน?” อีสัน ลู่ถาม เสียงของเขาเย็นชาดุจมาจากใต้น้ำแข็งหลายพันเมตร หนาวไปถึงขั้วกระดูก
อีเวตต์ เหลียนตกใจมากจนพูดไม่ออก เธอรู้ว่าเธอเป็นต้นเหตุของความยุ่งยากทั้งหมดในครั้งนี้
"ไปตรวจดูเถอะ" อีสัน ลู่สั่งหนึ่งในคนของเขาที่ยืนอยู่ข้างเขา
“สื่อสตาร์เพรส!” อีเวตต์ เหลียนโพล่งออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเทา เธอรู้ว่าจะใช้เวลาสอบสวนเพียงไม่กี่นาที ให้เธอเป็นคนพูดเองจะดีกว่า ตอนนี้เธอกลัวมากจนหยุดหายใจหอบไม่ได้และพร่ำพูดยอมรับผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า “ได้โปรดยกมือคุณขึ้นสูงเพื่อให้อภัยด้วยเถิด ถ้าคุณยกโทษให้ฉัน ฉันจะไม่กล้าทำอีกแล้ว...”
ราวกับว่าเขาไม่ได้ยินคำพูดของอีเวตต์ เหลียน อีสัน ลู่หันไปหาเว่ย หลินอีกครั้งและพูดอย่างเกรี้ยวกราดว่า "ฉันต้องการให้สื่อนี้ปิดตัวลงในวันเดียว"
"ครับ"
“คุณลู่และคุณนายเฉียวคะ ฉันขอโทษ ครั้งนี้โปรดยกโทษให้ผมฉันด้วย...” อีเวตต์ เหลียนรู้สึกกลัวแทบตายจริงๆ ถ้าสื่อนิตยสารปิดตัวลงเพราะเธอ เธอคงต้องเดือดร้อนมากแน่ ๆ
แต่อีสัน ลู่ไม่สนใจคำขอของเธอเลย เขาแค่เลิกคิ้วอย่างรำคาญ เขาลุกขึ้นและพูดกับลิลี่ เฉียวว่า "ไปกันเถอะลิลี่"
"ค่ะ" ลิลี่ เฉียวตอบและลุกตามเขาไป
อีสัน ลู่เดินผ่านไหล่ของจีน่า เซียวโดยไม่หันกลับมามอง ในระยะใกล้เช่นนี้ เธอได้กลิ่นสดชื่นจากตัวเขา ไม่เปลี่ยนไปเลย ฉันยังคงคุ้นเคยกับกลิ่นนี้ แต่มันไม่ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นหัวใจอีกต่อไป
หลังจากที่พวกเขาออกไปแล้ว อีเวตต์ เหลียนก็อดร้องไห้ไม่ได้และจับมือเธอไว้ด้วยความกลัว “แม่เจ้าตัวเล็ก ฉันควรทำยังไงดี? ถ้าฉันทำให้นิตยสารปิดตัวลง ท่านประธานจะไม่ปล่อยให้ฉันหนีความผิด ฉันควรทำอย่างไรดี?”
อีเวตต์ เหลียนร้องไห้อย่างหนัก คราวนี้เธอกลัวจริงๆ
จีน่า เซียวกลับมาคิดถึงตัวเอง เธอผลักมือของอีเวตต์ เหลียนออกและรีบวิ่งไล่ตามเขาไป
“คุณ... คุณ. ลู่”
ชั่วขณะหนึ่ง เธอไม่รู้ว่าจะพูดกับเขาอย่างไร แต่อีสัน ลู่ก็ไม่ฟังและเดินหน้าต่อไป
“คุณลู่!” จีน่า เซียวเรียกเสียงดังขึ้นและวิ่งตามเขาไปอีกสองสามก้าว
อีสัน ลู่หยุดและหันกลับมาด้วยสายตาที่เย็นชา เขามองมาที่เธอและถามว่า “มีอะไรอีกหรือ?”
หัวใจของจีน่า เซียวเต้นเร็ว แต่เธอก็แสร้งทำเป็นใจเย็น เธอโค้งตัวขอโทษเขาและพูดว่า "คุณลู่ เราเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนี้จริง ๆ ขอให้อภัยแล้วปล่อยเราไปเถิด"
“ให้อภัย?”
อีสัน ลู่พ่นลมออกจมูกด้วยความหนาว และดวงตาของเขาปกคลุมไปด้วยชั้นน้ำค้างแข็ง เขาก้าวไปข้างหน้าและเดินไปหาเธอทีละก้าว จีน่า เซียวรู้สึกว่าหัวใจเธอหยุดเต้นอย่างเฉียบพลัน และเธอดูไม่โอเคเพราะรู้สึกกลัวและไม่กล้าสบตาเขา
เมื่อเขาเข้าใกล้ เธอรู้สึกได้ถึงการกดขี่
“คุณกำลังอ้อนวอนผมเหรอ?”
“ใช่...” จีน่า เซียวได้ยินเสียงที่สั่นเครือของเธออย่างชัดเจน “โปรดอภัยให้เราในครั้งนี้ด้วยเถิด คุณลู่”
เธอกำลังอ้อนวอนเขาเหรอ?
เธอดูเคอะเขินมาก ซึ่งต่างจากเมื่อหกปีที่แล้วอย่างสิ้นเชิง...
น้ำค้างแข็งที่ตาของเขาค่อยๆ หายไป และความหนาวเย็นเข้าครอบคลุมทั้งหมด เขาพูดอย่างเด็ดเดี่ยวว่า "ผมอาจจะให้อภัยได้ ถ้าวันนี้คุณทำให้ผมขุ่นเคืองใจ แต่ในเมื่อคุณทำให้ลิลลี่ขุ่นเคืองใจ แล้วอย่ามาว่าผมใจร้ายนะ"
นั่นฟังดูคุ้นหู เขาเคยพูดเช่นนั้นมาก่อนเพื่อปกป้องเธอใช่ไหม? เธอรู้สึกเหมือนหัวใจเธอแตกสลาย
หกปีต่อมา เขายังคงพูดคำเดิม แต่คนที่เขาปกป้องไม่ใช่เธออีกต่อไป
ลิลี่ เฉียวที่อยู่ข้าง ๆ ตกตะลึงและประหลาดใจด้วยความยินดีมากขึ้นกว่าเดิม
จีน่า เซียวยืนนิ่งราวกับเป็นหุ่นขี้ผึ้ง เมื่อเห็นเขาหันกลับมาจับเอวของลิลี่ เฉียวและก้าวออกจากคลับเฮาส์โดยไม่หันกลับมามอง
กลิ่นของเขาดูเหมือนจะล่องลอยอยู่ในอากาศ แต่สำหรับเธอในตอนนี้ มันเป็นเสมือนยาพิษที่อันตรายถึงชีวิต
...
จีน่า เซียวฟังอีเวตต์ เหลียนร้องไห้ทั้งคืน อันที่จริง เธอไม่ได้รู้สึกเสียใจกับอีเวตต์ อย่างไรก็ดี ปาปารัสซี่ก็ไม่ใช่งานที่ดี แต่ตอนนี้ เธอไม่อยากโชคร้ายไปกว่านี้
“เอาละ สิ่งที่แล้วมาก็ให้มันแล้วไป มาคิดหาทางออกอื่นกันเถอะ”
“จะให้ฉันทำยังไงอีก? คราวนี้ฉันทำมันพังหมดแล้ว” สีหน้าของอีเวตต์ เหลียนดูหงุดหงิดมาก “ฉันขอโทษนะแม่เจ้าตัวเล็ก ที่ครั้งนี้ฉันพลอยทำให้คุณต้องเดือดร้อนไปด้วย”
เธอแกว่งเท้าหาเสี้ยนอย่างนั้นหรือ? บางทีเธออาจทำให้ตัวเองต้องตกที่นั่งลำบาก...
“นี่มันดึกมากแล้ว คุณนอนที่นี่คืนนี้เถอะ และดูกันว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น”
บ้านที่จีน่า เซียวเช่านั้นเล็กมาก มีเพียงหนึ่งห้องและหนึ่งห้องนั่งเล่น อีเวตต์ เหลียนสามารถนอนบนโซฟาตรงนี้ได้เท่านั้น
จีน่า เซียวเลี้ยวไปยังห้องนอน แต่เธอก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นเด็กหญิงตัวน้อยกำลังนอนคว่ำอยู่บนเตียง สองมือพยุงหน้าและกระพริบตาให้เธอ
“ภารกิจสายลับของแม่ถูกจับได้แล้วใช่ไหมคะ?” ใบหน้าของเธอแสดงความเย้ยหยัน
"เอ่อ อ่า.." จีน่า เซียวยกมือทำท่าช่วยไม่ได้ “ก็อย่างที่ลูกบอกนั่นแหละ”
เรนนี่น้อยขมวดคิ้วและพูดว่า “หนูเคยบอกแม่แล้วว่าถ้าแม่ทำตามที่แม่ทูนหัวบงการ แม่จะต้องทุกข์ใจที่เสียรู้เขา ใช่ไหม? แม่จะถูกเอาเปรียบถ้าแม่ไม่ฟังคำพูดของเด็ก”
เฮ้อ...
“แต่ลูกไม่ต้องเสียใจ ทุกอย่างมีทางแก้ ลูกควรไปนอนก่อนนะ” หลังจากให้คำสอนเหมือนเป็นผู้ใหญ่แล้ว เธอก็นอนลงบนเตียงแล้วหลับตา เธอช่างดูเหมือนชายคนนั้นเสียจริง
จีน่า เซียวยิ้มอย่างอมทุกข์ เธอปีนขึ้นเตียงและกอดร่างเล็กๆ ของเธอ คืนนั้นเงียบมาก แต่ในหัวของเธอยังคงคิดถึงทุกสิ่งเกี่ยวกับชายคนนั้น และไม่ว่าจะยังไงเธอก็หยุดคิดไม่ได้...
- ผู้เขียน
