“จู่ ๆ แม่ก็บอกว่าเราต้องไปจากที่นี่ แต่จากนั้นเธอก็ไม่อยากไปอีกแล้ว หนูเลยได้อยู่ต่อ” หลังจากที่น้องเรนนี่อธิบาย เธอก็ทำหน้าบึ้งและดูจ๋อยไปเลย “หนูต้องขอโทษจริง ๆ ค่ะ ลุงสุดหล่อ หนูต้องเตรียมตัวไปโรงเรียนแล้วเพราะยังได้อยู่ที่นี่ หนูเลยกลับไปที่บริษัทของลุงไม่ได้ อย่าโกรธหนูเลยนะ ลุงสุดหล่อ”
อีสันรู้สึกเลยว่าเด็กน้อยคนนี้น่ารักเหลือเกิน ทุกครั้งที่เขาวิ่งไปหาเธอ หัวใจของเขาจะละลายไปกับความน่ารักของเธอ เขารีบยิ้มและพูดว่า “ลุงจะโกรธลงได้ยังไง?”
“ลุงสุดหล่อ ลุงไม่ได้โกรธน้องเรนนี่เลยใช่ไหม?”
"ไม่โกรธเลย" อีสันยกมือมาจัดผมที่ยุ่งบนหน้าผากของเธอ และถามว่า “หนูมาโรงพยาบาลทำไม? หนูป่วยเหรอ?”
“ไม่ใช่หนูค่ะ แต่เป็นแม่ของหนู” น้องเรนนี่พูดเนิบ ๆ “แม่หนูป่วย แม่ทูนหัวจึงพาหนูมาที่นี่แล้วไปเข้าห้องน้ำ”
“แม่หนูเป็นอะไร?”
น้องเรนนี่จำเป็นต้องทำท่ากางไม้กางมือ “หนูก็ไม่รู้เหมือนกัน
