เสียงหอบหายใจ พร้อมท่าทางบิดเร้าของสมร กับสองมือสอดประสาน
"อื้ออ" เธอส่งเสียงนี้ออกมาราวกับจะขาดใจ ทั้งยังทำอะไรมากไม่ได้ นอกจากแหงนมองที่เพดาน อยากจะขยับหนีสัมผัสที่ชวนวาบหวามก็ทำไม่ได้เพราะขาทั้งสองข้างถูกทับจนยากที่จะควบคุม
มินตราเริ่มมันตั้งแต่เช้า จงใจมุดเข้าไปภายในผ้าห่ม ร่างกายเปลือยเปล่าของสมร ทำให้มินตรานอนเฉยไม่ได้
"มิ้นท์ ป้า ไม่ไหว" เสียงบอกค่อยๆ ขาดห้วง ตามด้วยเสียงครางระงม
คนที่มุดอยู่ใต้ผ้าห่มกำลังมอบความไหวหวามให้สมรด้วยลิ้นร้อนๆ มันคือวิธีการปลุกคนขี้เซาในทุกๆ เช้า
เสียงลมหายใจของสมรเริ่มกลับมาเป็นปกติ พร้อมกับมินตราที่โผล่พ้นผ้าห่มมาอยู่เบื้องหน้าเธอ "มิ้นท์เก่งมั้ยคะ"
สมรยิ้มให้ด้วยความเอ็นดู "ก็งั้นๆ " เธอยักไหล่ตอบออกมาแบบนั้น
สมรได้ยินคำถามนี้จากปากมินตราในทุกเช้า และเธอก็ตอบแบบเดียวกันในทุกวันเช่นกัน
"งั้นมิ้นท์คงต้องฝึกกับคุณป้าบ่อยๆ จะได้เก่ง" พูดแค่นั้นก็ก
