ยาใจหยางอ๋อง

งานแต่ง

ในที่สุดก็ถึงวันงาน งานแต่งพระราชทานยิ่งใหญ่ได้จัดขึ้น ฮ่องเต้ได้พระราชทานสมรสให้กับอ๋องสามกับคุณหนูสี่ตระกูลหลิว เนื่องจากถูกกดดันจากหลายฝ่าย อีกทั้งลูกชายของตนก็ไม่ยอมแต่งพระชายาซักที่ แต่งแต่อนุเข้าบ้าน แถมชอบเที่ยวหอโคมเขียว จนป่านนี้อายุจะ 25ปีแล้ว ยังไม่มีบุตรซักที

ถนนจวนราชครูประดับประดับไปด้วยโคมแดง ตลอดทางที่เกี้ยวเจ้าสาวผ่าน ผู้คนสองข้างทางต่างพากันชะเง้อลอบมองภายในเกี้ยวเจ้าสาว ต่างคนต่างพยายามมองเพื่อจะได้เห็นหน้าซักแวบก็ยังดี คุณหนูสี่ตะกูลหลิวได้ขึ้นชื่อว่างามที่สุดในเมืองหลวง แต่5ปีที่ผ่านมาไม่เคยมีใครเห็นนางนอกจวนเลย ต่างจินตนาการการเอาว่าป่านนี้นางจะสวยหยดย้อยขนาดนัย ในเกี้ยวนั้น มีสาวน้อยร่างบางแต่ชุดแดงประดับประดาด้วยเครื่องประดับมากมาย "โอ้ย หนักปวดคอจะแย่ จะประโคมใส่อะไรบนหัวเยอะแยะ คอจะหักตายอยู่แล้วเนี้ย" หลิวอี้เฟยได้แต่บ่นอุบอิบอยู่คนเดียว วันนี้นางถูกปลุกแต่เช้ามืด มาอาบน้ำขัดตัว พอกสมุนไพรนานๆชนิด จับแต่งตัวยังกับตุ๊กตา พอเสร็จฮูหยินกับแม่สื่อก็เข้ามา เทศน์นางเรื่องจากดูแลสามี การเข้าหอคืนแรก บลาๆๆๆ คิดว่านางจะฟังหรือไง สามีบ้าบออะไรไร้สาระ ฟังจนหูแฉะ พอจบนึกว่าจะรอดตัว หลิวอี้สงก็เข้ามาสั่งนางให้เอาใจท่านอ๋องสาม ทำยังไงก็ได้ให้ท่านอ๋องรักและเอ็นดู ปวดทั้งคอ ปวดทั้งหู สาวๆยุคนี้ทนกันได้ยังไงเน้อ

ในที่สุดเกี้ยวเจ้าสาวก็มาถึงจวนท่านอ๋องสามหยางชงอวี้ พิธีแต่งงานก็ได้เริ่มขึ้น คำนับฟ้าดิน ยกน้ำชา พิธีการยาวนานมาก ตั้งแต่ต้นจนจบหลิวอี้เฟยถูกแม่สื่อ จับแขนลากไปทางนู้นทาง ทางนี้ทาง มีบางช่วงของพิธีนางยืนหลับ หลังจากเสร็จพิธีการทั้งหมด นางถูกพามายังห้องหอ ก่อนที่แม่สื่อจะเดินออกไป นางกำชับห้ามเปิดผ้าออกเด็ดขาด ต้องรอเจ้าบ่าวอ๋องสามมาเปิดเท่านั้น "รอกับผีสิ ข้าปวดคอจะแย่ล่ะ" พอแม่สื่อเดินออกจากห้องไปเสียงปิดประตูเรียบร้อย หลิวอี้เฟยพูดไปพลางยกมงกุฎเจ้าสาวออก หลิวอี้เฟยเดินสำรวจไปรอบห้อง ต้องตาลุกวาว ห้องหอประดับไปด้วยของมีค่ามากมาย หน้าต่าง ม่าน ประตู เตียง เป็นสีแดงสดทุกชิ้น พอหันไปเห็นเตียง นางกลืนน้ำลาย "ซวยแล้วสิ มัวแต่ห่วงซิงซิง จนลืมคิดเรื่องเข้าหอกับอ๋องบ้ากามไปได้ยังไง" หลิวอี้เฟยเดินไปเดินมาในห้องนอน คิดแผนต่างๆเพิ่อให้ผ่านคืนนี้ไปได้อย่างปลอดภัย ผ่านไป 2ชั่วยาม หยางชงอวี้ก็ยังไม่มา จนนางเผลอหลับไป

เสียงประตูเปิดออก หลิวอี้เฟยสะดุ้งสุดตัว หน้าตาตื่นตระหนกตกใจ พอมองเห็นว่าคนที่เปิดประตูเข้ามาคือ หยางชงอวี้อ๋องบ้ากามของนาง จึงพยามปรับสีหน้าและจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย "เจ้าถอดมงกุฎเจ้าสาวออกแล้วหรือ" หยางชงอวี้ เดินไปนั่งที่โต๊ะอาหาร แล้วรินเหล้ามงคล "หม่อมชั้นเห็นท่านอ๋องยังไม่เสด็จมา จึงนึกไปเองว่าท่านอ๋องคงเหนื่อยแล้วพักที่เรือนอื่นไปแล้วเพคะ" อี้เฟยพยายามพูดให้เสียงหวานที่สุดในชีวิต พร้อมด้วยรอยยิ้ม "เปิ่นหวางจะปล่อยให้พระชายานอนคนเดียวในคือแต่งงานได้อย่างไง" หยางชงอวี้พูดไปทำตาเล็กตาน้อยให้นาง "อี้เฟย รินเหล้าให้นะเพคะ " พูดจบรีบยกกาเหล้า พร้อมเปลี่ยนจอกเหล้าที่นางเตรียมให้ รินแล้วยื่นให้หยางชงอวี้ แน่นอนจอกใบนี้นางเอายานอนหลับผสมน้ำ แล้วเคลือบด้านในไว้เรียบร้อย "เชิญดื่มเพคะ ท่านพี่" ท่านพี่หรือ นางวางแผนอะไรไว้แน่ๆ "เจ้าไม่ดื่มด้วยล่ะ พระชายา" หยางชงอวี้ ยื่นจอกเหล้ามงคลคืนให้นาง

"หม่อมชั้นดื่มไปเยอะแล้วเพคะ ระหว่างรอท่านอ๋อง" ไอ้บ้า ใครจะโง่กินยานอนหลับที่ตัวเองวางไว้กันล่ะ หลิวอี้เฟยได้แต่ร่ำไห้ในใจ แต่สีหน้ายังยิ้มแย้ม พยายามดันจอกคืนไปทางหยางชงอวี้ "เปิ่นหวางชอบดูสาวงามเมาเล็กน้อย มันช่วยกระตุ้นได้ดีที่เดียว" หยางชงอวี้ดันจอกเหล้าไปเกือบถึงหน้าหลิวอี้เฟย

ดีกับผีสิ ใครจะเมาแล้วให้อ๋องบ้ากามแบบเจ้าเชยชมกันล่ะ ซ่าา เสียงเหล้าในจอกหกรดเสื้อตัวนอนกของหยางชงอวี้ "อี้เฟยไม่ได้ตั้งใจเพคะ" พลางเอามือปัดๆ รอยเหล้าบนเสื้อออก "อี้เฟย รินให้ใหม่นะเพคะ" หยางชงอวี้ยังช๊อคกับเรื่องเมื่อกี้อยู่ จึงไม่ทันมองกาเหล้าที่รินใส่จอกในมือ จ๊อกกกกกก เหล้าในการินล้นจอกในมือ เปียกกางเกงตัวนอกไปหมด "อี้เฟยไม่ได้ตั้งใจ อี้เฟยผิดไปแล้ว ขอท่านอ๋องลงโทษด้วเพค่ะ "

"เอาล่ะๆ เปียกขนาดนี้แล้ว เปิ่นหวางต้องการถอดชุด"

"ได้เพคะ แต่ที่นี้ไม่มีชุดเปลี่ยน ท่านอ๋องกลับไปเปลี่ยนที่เรือนท่านอ๋องแล้วกันนะเพค่ะ " หลิวอี้เฟยไม่ได้ให้เวลา หยางชงอวี้ตอบใดๆ นางลากทั้งอ๋องออกจากประตู แล้วรีบปิดลงกลอนอย่างรวดเร็ด

อ๋องหยางชงอวี้ หลังจากหายตกตะลึงกับเหตุการภายในห้อง จึงเดินออกจากเรือนพระชายาไป ข้าว่าเจ้าตั้งใจ ใครมันจะทำน้ำหกได้ถึงสองรอบ นางกล้าไล่ข้าออกจากห้องหอหรอนี้ "ฮ่าๆๆ" เดินไปขำไป

หลังจากเห็นท่านอ๋องสามเดินจากไป ซิงซิงรีบเดินไปที่หน้าเรือน "พระชายาเพค่ะ ซิงซิงเองเจ้าคะ" นางกระซิบเบาๆผ่านประตู

เมื่อหลิวอี้เฟยได้ยินเรียบวิ่งไปเปิดประตู ลากนางเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว "เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ท่านพ่อทำอะไรเจ้าหรือป่าว" หลิวอี้เฟยพูดไปพลางสำรวจร่างกายสาวใช้

"ซิงซิงไม่เป็นอันใดเจ้าค่ะ นายท่านแค่ขังไว้ในห้องเท่านั้น แต่เมื่อกี้ซิงซิงเห็นท่านอ๋องเดินหัวเราะออกไป"

"ไปนะดีแล้ว ข้าลุ้นแทบแย่ กลัวเค้าจะไม่ยอมไป คิดหาแผนไล่ออกไปจนสมองตึบไปหมดแล้ว สุดท้ายได้แผนเหล้าหก"

ซิงซิงหน้าถอดสี เจ้านายสาวสวยของนางทำเรื่องใหญ่เข้าจนได้"ตายแล้วพระชายาท่านทำแบบนี้ไม่ได้นะเพค่ะ คืนเข้าห้องหากท่านอ๋องไม่พักที่นี้ พระชายาจะถูก ครหาเอาได้นะเพค่ะ" หลิวอี้เฟยยักไหล่ ไม่แคร์

"ข้าอยากอาบน้ำ พักผ่อน วันนี้เหนื่อยเหนียวตัวไปหมดแล้ว ซิงซิงเตรียมน้ำให้ที่สิ " หลิวอี้เฟยเดินไปหลังม่านบังตา ปลดเสื้อตัวนอนออก ระหว่างรอน้ำต้มมาผสมน้ำอาบจากซิงซิง

พออาบน้ำเสร็จหลิวอี้เฟยใส่ชุดนอน แล้วหลับไปทันทีวันนี้นางเหนื่อยมาทั้งวันจริงๆ

"พระชายาตื่นแล้วหรือเพค่ะ" สาวน้อยซิงซิงยืนอยู่ข้างเตียง พร้อมยกอ่างล้างหน้ามาให้

"เจ้าเรียกข้าแบบนั้นตั้งแต่เมื่อคืนแล้วน่ะ เรียกคุณหนูแบบเดิมเถอะ ข้าไม่ชิน" หลิวอี้เฟยรับผ้าเช็ดหน้าจากมือซิงซิง "ไม่ได้เพค่ะ" ซิงซิง ตอบด้วยสีหน้ามาดมั่น "โอเค โอเค ตามใจเจ้า" หลิวอี้เฟยปัดความรำคาญ บังคับซิงซิงไปคงเหนื่อยป่าวๆ อะไรคือโอเค ซิงซิงทำหน้าครุ่นคิดพอล้างหน้าเสร็จเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง นางตกใจเล็กน้อย "ซิงซิง เครื่องประดับพวกนี้มาจากไหน"

"ฮูหยิน เตรียมมาให้เพค่ะ พร้อมเสื้อผ้าในตู้อีกหลายชุด" สาวใช้คนสวยพูดไปยิ้มกว้างไป

"เตรียมมาให้?" ตอนอยู่จวนราชครู มีแค่ปิ่นเก่าๆ ไม่ก่ีอัน กับชุดไม่กี่ชุด พอแต่งมาจวนอ๋องสาม มีเครื่องประดับเต็มโต๊ะ จะว่าไปแต่งออกมาก็มีข้อดีเหมือนกันนะเนี้ย

ซิงซิงอาสาทำผมให้ หลิวอี้เฟย ระห่างที่หวีผมอยู่นางพูดขึ้นมาลอย " เมื่อคืน หลังจากออกจากห้องพระชายา ท่านอ๋องสามตรงไปที่หอซือเซิน(หอโคมเขียวอันดับหนึ่งของเมืองหลวง)ทันที เพิ่งกลับมาเมื่อเช้านี้เองเพค่ะ" หลิวอี้เฟยเลิกคิ้วมองสาวใช้ มาอยู่ได้คืนเดียวรู้จักหาข่าวให้เจ้านายแล้วหรือเนี้ย "อืม ก็ดีแล้วนี้ ท่านอ๋องจะหาความสุขใส่ตัวก็มิผิดอันใด"

"โถ่ พระชายาเพค่ะ ชื่อเสียงของท่านล่ะ คืนเข้าหอ นอกจากจะไม่พักที่เรือนพระชายาแล้ว แต่ท่านอ๋องกลับไปค้างที่หอซื่อเซิน " ซิงซิงพูดไปพลางน้ำตาคลอเป้า ตาแดง จนเกือบจะมีน้ำใสๆไหลออกมา

"เจ้าดูหน้าข้าสิ มีสีหน้าและแววตาส่วนไหนที่ข้าดูเดือดร้อนกับข่าวนี้บ้างมัย ข้าอยากอยู่ที่นี่เงียบๆ ได้ข่าวท่านอ๋องสามมีอนุตั้งมากมาย เสือสาวมันอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้หรอก ข้าไม่อยากตีกันกับใครเพื่อแย้งผู้ชายคนเดียว แล้วยิ่งผู้ชายที่ไม่ได้รักข้าแล้วยิ่งไม่มีวัน จำคำข้าไว้นะ ซิงซิง"