ทั้งอึ้งเอ็งปอและเกาฉีเยี่ยนต่างทุ่มเทท่าร่างวิ่งผ่านจากช่องทางเล็กๆ ข้างภูผา ไต่ขึ้นสู่วังหินอ่อนอันงามตนัการดั่งสรวงสวรรค์
อึ้งเอ็งปอโลดแล่นเข้าภายในวัง พร้อมตะโกนเรียกหงษ์น้อยซ้ำๆ ด้วยความห่วงใย ทั้งคู่วิ่งเวียนหาไปรอบๆ กระทั่งมาหยุดยังสวนไม้ดอกอันละลานตา
แต่สิ่งที่เห็นแน่นิ่งอยู่กับพื้น กลับตรงข้ามกับบุปผชาติอันบอบบางไปคนละทาง เพราะที่ทั้งคู่เห็นคือซากศพแห้งกรังที่นอนเปลือยล้อนจ้อนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่
" แมวเฒ่าราตรีอย่างนั้นรึ? "
...เกาฉีเยี่ยนพลิกดูซากศพด้วยใจหวาดหวั่น ….วิชามารอันใดทำกับผู้คนได้ถึงเพียงนี้
เกาฉีเยี่ยนว่าหวาดกลัวแล้ว ยังไม่เท่าอึ้งเอ็งปอ ที่เหลือกตามองสองคนบนเตียงหยกอย่างไม่เชื่อสายตา
" อาจารย์!... หงษ์น้อย! "
นางเอ่ยราวเสียงละเมอ เมื่อเห็นศิษย์-อาจารย์ในร่างเปลือยเปล่า กำลังนอนกอดก่ายราวคู่รักร่วมเรียงเคียงหมอน
ท่านจ้าววังประกบปากจูบน้องหงษ์น้อยดูดดื่ม มือละมุนเ
