บทที่ 7
698 คำ
"มีอะไรหรือเปล่าลูก" พอลูกสาวกลับเข้ามาก็เอาแต่นั่งนิ่ง ไม่พูดไม่จา
"คุณแม่ว่าอะไรนะคะ"
"แม่ทำอะไรผิดไปหรือเปล่าลูก"
"ไม่ผิดหรอกค่ะ แม่นอนพักผ่อนเยอะๆ นะคะ อีกสองวันคุณหมอก็จะเดินทางมาถึงแล้ว" หลังจากที่ชาคริตไป ชมจันทร์ก็เข้าไปพบคุณหมอ ถามเรื่องค่ารักษาและค่าห้องพักว่าเธอต้องจ่ายเท่าไร
เรื่องค่ารักษาต้องรอให้อาจารย์หมอวินิจฉัยดูก่อน ส่วนค่าห้องพักก็ต้องดูว่าคนไข้จะอยู่นานเท่าไร แต่หลักๆ เตรียมเงินล้านไว้รอได้เลย
"พ่อชาคริตก็เป็นคนดีนะลูก คนเราจะเห็นความดีของกันก็ตอนลำบากนี่แหละ"
"แม่นอนนะคะ" เธอไม่อยากได้ยินแม้แต่ชื่อของผู้ชายคนนั้น แต่เธอจะทำยังไงดี
เช้าวันต่อมา.. เมื่อคืนชมจันทร์นอนห้องพิเศษกับแม่ มีทั้งโซฟาให้นอน แอร์เย็นๆ แต่ทำไมเธอถึงนอนไม่หลับ
หญิงสาวอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็ออกมาบริษัท พอมาถึง..กำลังใจก็ลดน้อยถอยลงไปอีก เพราะยังมีเรื่องที่ถูกย้ายให้ออกไปทำการตลาดต่างจังหวัด เงินรักษาแม่ก็ยังหาไม่ได้
"ชม!!"
เอี๊ยดดด~
"ชมเธอเป็นอะไรไหม" วิเวียร์รีบเข้าไปดูเพื่อน
"ฉันไม่เป็นอะไร" ชมจันทร์มองดูรถคันที่เกือบชนเธอ เจ้าของรถไม่แม้แต่จะลงมาดู
"นี่มันรถของผู้บริหารคนใหม่ใช่ไหม?"
"เราเข้าไปข้างในกันเถอะ" เธอเดินไม่ระวังเอง ดีเท่าไรแล้วที่เขายังเบรคทัน
"มาแล้วเหรอ หัวหน้าบอกว่าถ้าเธอมาให้เข้าไปพบ" อันนาที่ขึ้นมาถึงก่อนเพื่อน เห็นว่าเพื่อนมาก็เลยบอกเรื่องที่หัวหน้าสั่งไว้
"แต่เช้าเลยเหรอ" วิเวียร์สงสารเพื่อน น่าจะให้นั่งพักให้หายเหนื่อยก่อน เมื่อกี้ก็เกือบถูกรถผู้บริหารชน
ส่วนชมจันทร์พอวางของไว้บนโต๊ะทำงานได้ เธอก็เดินไปที่ห้องของหัวหน้า
ก๊อก ก๊อก
"เข้ามา"
ชมจันทร์เปิดประตูเข้ามาแล้วก็เดินไปยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงาน
"เรื่องเคลียร์งานเก่าไปถึงไหนแล้ว"
"คงต้องใช้เวลาหน่อยค่ะ" งานแค่นี้ชมจันทร์ทำไม่นานหรอก แต่เธอแค่อยากถ่วงเวลาไว้ให้นานที่สุดเผื่อหาทางออกได้ โดยที่ไม่ต้องลาออก
"ไม่ต้องใช้เวลาแล้ว เดี๋ยวที่เหลือฉันให้คนอื่นจัดการ พรุ่งนี้เธอเตรียมตัวได้เลย"
"พรุ่งนี้เหรอคะ?" แต่เหมือนว่าอีกคนจะอ่านความคิดของเธอออก
"ทำไมเหรอ หรืออยากยื่นใบลาออกแทน"
"ฉันขอเวลาก่อนได้ไหมคะ"
"ได้..ถ้างั้นฉันให้เวลาเธอถึงตอนเที่ยงวันนี้"
"อะไรนะ ไหนบอกพรุ่งนี้ไง"
"ก็เธอขอเวลาฉันไม่ใช่เหรอ พอฉันให้เวลาเธอมันก็เหลือน้อยลงน่ะสิ"
ชมจันทร์ไม่รู้จะพูดอะไรอีก เธอได้แต่ยืนจ้องหน้าคนที่นั่งอยู่เก้าอี้ทำงาน
"ฉันว่าเธอรีบออกไปเก็บของดีกว่า ก่อนที่เวลามันจะหมดก่อน"
ชมจันทร์หันหลังแล้วเดินออกมา พูดกับคนแบบนี้ต่อไปก็คงไม่มีประโยชน์
"ชมนั้นเธอจะไปไหน" เพื่อนเห็นว่าชมจันทร์เดินผ่านโต๊ะทำงานไป
"ยังไม่รู้"
"หัวหน้าว่ายังไงบ้าง" ด้วยความเป็นห่วงเพื่อนทั้งสองก็เลยรีบเดินตามหลังมา
"พวกเธอไม่ต้องตามฉันมาหรอก"
"แต่พวกเราเป็นห่วงเธอ"
"ฉันขออยู่คนเดียว" ชมจันทร์ไม่อยากให้เพื่อนต้องถูกนางมารร้ายเล่นงานไปด้วย
เราจะทำยังไงดี เธอต้องรีบคิดให้ออกสิชมจันทร์ เหลือเวลาไม่มากแล้วนะ
"........" ขณะที่กำลังเคี่ยวเข็ญให้ตัวเองคิดหาทางออกอยู่ สายตามองไปเห็นว่าเขาคนนั้นกำลังเดินเข้าไปในลิฟต์ของผู้บริหาร ชมจันทร์ไม่มีเวลาให้คิดมากกว่านี้แล้ว เธอรีบตรงไปที่ลิฟต์นั้นแล้วก็เบียดตัวตามเข้าไปก่อนที่มันจะปิดสนิท..
- ผู้เขียน
