ผนึกเทพแดนอสูร

ยุติสงคราม(4)

ลำคอถูกแส้อัคคีรัดไว้อย่างรวดเร็ว เปลวไฟสีแดงร้อนระอุลุกไหม้จนเนื้อหนังเกิดรอยแผลเหวอะหวะ ซืออวิ๋นเสียงสะบัดแส้อย่างรุนแรงคราหนึ่ง ร่างเยี่ยนหรงก็ถูกรั้งลอยขึ้นไปในอากาศ บุปผาสังหารของซิ่วเหยาตรงเข้าเฉือนเนื้อหนังทั่วร่างราวพายุใบมีด เส้นเอ็นและกระดูกถูกกลีบบุปผาเล็กๆ เหล่านั้นตัดขาดสะบั้นในชั่วพริบตา เลือดสีแดงสดสาดกระเซ็นไปบนพื้นหิมะ ผิวแตกเหวอะหวะเจ็บแสบถึงที่สุด

เยี่ยนหรงไร้แรงต่อต้าน วันนี้นางเรียกอัคคีนิลกาฬขึ้นมาถึงสองครั้ง สูญเสียพลังไปมาก เมื่อรวมกับอาการบาดเจ็บที่มีอยู่เดิม แค่หยัดยืนอย่างมั่นคงยังทำได้ยาก จะเอาอะไรไปสู้กับเหล่าเทพที่รายล้อมอยู่มากมาย นางรู้สึกราวกับตนเองเป็นชิ้นเนื้อบนเขียงที่ถูกสับจนแหลกละเอียดอย่างทารุณ

เมื่อร่างตกกระแทกลงบนพื้นอันเย็นเยียบ เยี่ยนหรงก็กระอักเลือดออกมาคำใหญ่ ร่างทั้งร่างราวกับแช่อยู่ในบ่อโลหิต แซ่อัคคีคลายออกเผยให้เห็นแผลน่ากลัวรอบลำคอ แต่ครึ่งปีศาจเช่นนางกลับดูไม่น่าเวทนาแม้แต่น้อย

ได้ยินเสียงเทพรอบด้านที่ตอนนี้เลิกหนี และกลับมาพร้อมสังหาร ความจริงหากพวกเขาเอากระบี่แทงนางคนละแผล นางก็ไม่คิดว่าตัวเองจะอยู่รอดไปได้จนถึงเทพองค์ที่ห้า หากแม้ตายร่างกายยังต้องถูกสับเป็นชิ้นๆ อีกนั้นนางก็เริ่มรู้สึกเวทนาตัวเองบ้างแล้ว

"เทพทั้งหลาย แม่นางจะมีความผิดมหันต์แต่อย่างไรก็เป็นองค์หญิงห้า เป็นน้องสาวของข้า ให้ข้าได้ส่งนางไปอย่างเจ็บปวดน้อยที่สุดเถอะ" เวยเจี๋ยก้าวออกมาอยู่เบื้องหน้าเยี่ยนหรง เล่นละครเสแสร้งเพื่อให้ตนเองเป็นผู้มีคุณธรรม แต่หลังหน้ากากนั้นเยี่ยนหรงรู้ดีว่าเขาคงหัวเราะจนน้ำหูน้ำตาไหล ดีใจแทบทนไม่ไหวที่จะได้ฆ่านางด้วยมือตนเอง

ยังไม่ทันได้ตอบสนองใดๆ ร่างก็ถูกพลังสีขาวเทาตรึงไว้กลางอากาศไม่อาจขยับเขยื้อน

"เพื่อความสงบสุขของสามโลก เยี่ยนเยี่ยน เจ้าอย่าโกรธข้าเลย" เวยเจี๋ยที่อยู่ไม่ไกลเรียกกริชผลึกน้ำแข็งออกมา และส่งกริชนั้นพุ่งเข้าปักลงกลางอกเยี่ยนหรงโดยไม่หันกลับมามอง

ต่อหน้าเหล่าเทพมากมายเขายังคงแสร้งทำเป็นเจ็บปวดเศร้าหมอง แสร้งเป็นผู้มีเมตตา เห็นแก่สายเลือดแต่ก็ยังเห็นแก่คุณธรรมมากกว่า แสร้งทำเป็นจำใจฆ่านาง แสร้งทำเป็นเสียใจที่ต้องทำเช่นนี้ แต่นางรู้ว่าเขาแสนดีใจที่สามารถกำจัดเสี้ยนหนามอย่างนางได้

เยี่ยนหรงรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วร่าง พลังทั้งหมดสูญสิ้น ดวงจิตใกล้แตกสลาย วิญญาณถูกฉีกกระชากออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เมื่อพลังปราณสีขาวเทาจางหาย ร่างนางก็ตกลงบนพื้นอย่างไร้ชีวิต สติสัมปชัญญะเริ่มพร่าเลือนลงช้าๆ

ดวงตาที่ใกล้ปิดเหม่อมองออกไปไกล พื้นหิมะสีขาวตัดกับท้องฟ้าสีเทาอันเวิ้งว้าง นี่คือภาพทิวทัศน์สุดท้ายที่นางจะได้เห็นก่อนตายสินะ

ขณะดวงจิตใกล้แตกสลาย บนฟากฟ้าสีเทาหม่นหมองกลับปรากฏกระเรียนยักษ์สีขาวบริสุทธิ์ตัวหนึ่ง นั่นมิใช่พาหนะของอดีตฟูจวินนาง ‘กู้เฉิง’ หรอกหรือ

ที่เรียกว่าอตีดฟูจวินเพราะก่อนที่เรื่องราววันนี้จะเกิดขึ้น นางได้มอบหนังสือหย่าให้กับเขาไปแล้วฉบับหนึ่ง

เมื่อนึกย้อนไป บนใบหน้าเยี่ยนหรงก็ปรากฏรอยยิ้มขมขื่น หลังแต่งงานกัน กู้เฉิงก็เกลียดชังนางจนแทบไม่มองหน้า นับวันเขาก็ยิ่งเย็นชาเหินห่าง นางจึงเที่ยวแสวงหาสิ่งที่เขาน่าจะชอบ และทำให้เขาเปิดใจให้นาง พยายามเปลี่ยนตัวเองเพื่อเอาใจเขาต่างๆ นานา แต่ทุกอย่างที่ทำไปล้วนเปล่าประโยชน์ นางเทน้ำลงบนผืนทรายอยู่ตั้งนาน จนวันนี้ถึงได้รู้ว่าหนังสือหย่าจึงจะเป็นของขวัญที่ดีที่สุดที่นางจะทำให้ได้ และนั่นจะทำให้เขามีความสุขอย่างแท้จริง

ในตอนแรกนางคิดว่าทุกอย่างคงมิได้ร้ายแรงขนาดนั้น นางคิดว่าแค่ไม่ให้ใครรู้ว่านางสามารถเรียกอัคคีนิลกาฬได้ แดนสวรรค์ก็ยังคงเป็นบ้านของนางมิใช่หรือ ขอแค่ไม่ให้ใครรู้เรื่องนั้น นางก็น่าจะสามารถรักใครสักคน ปรารถนาที่จะอยู่กับเขาได้มิใช่หรือ ขอแค่ทิ้งความลับนี้ไปตลอดกาลนางก็ยังสามารถอยู่ใกล้เขาได้มิใช่หรือ

แต่เวลานี้ทุกอย่างผิดพลาดไปหมด เดิมนางอยากเอาชนะใจเขาให้ได้ อยู่กับเขา และทำให้เขามีความสุขไปจนตราบชั่วชีวิต ทำอาหารให้เขากิน เดินเล่นในสวนท้อยามมีเวลาว่าง จับจูงมือกันไปในแดนที่ยังไม่เคยไป ผ่านวันเวลาที่แสนมีความสุขไปด้วยกัน

แต่ถึงตอนนี้นางรู้แล้วว่าความสุขเหล่านั้นไม่มีวันเป็นของนาง และนางเองก็ไม่คู่ควรตั้งแต่ต้น

เยี่ยนหรงสายตาเลื่อนลอยมองไปบนฟากฟ้า ในใจเกิดความละโมบอยากเห็นหน้าเขาเป็นครั้งสุดท้าย แต่นางไม่กล้าหวังอีกต่อไป สติที่เริ่มพร่าเลือนทำให้ไม่มั่นใจว่าดวงตาที่ใกล้ปิดลงนี้จะฉายภาพหลอนให้นางเห็นหรือไม่ นั่นอาจมิใช่ความจริง เป็นเพียงความเพ้อฝันลมๆ แล้งๆ ของนางเท่านั้น เขาเย็นชาเหินห่างกับนางมาตลอด จะมาที่นี่ทำไมกัน

แม้เขาจะไม่เคยรังเกียจเรื่องที่นางเป็นครึ่งเทพครึ่งปีศาจ แต่ที่เขาเป็นอยู่ก็แค่ 'ไม่ได้รัก' แค่นั้น นางเข้าใจทุกอย่างแจ่มแจ้ง

ตอนนี้นางมิได้คาดหวังอะไรอีกแล้ว ไม่คาดหวังความรัก ไม่คาดหวังให้เขาดีด้วย แม้เพียงเล็กน้อยก็ไม่ต้องการ ความปรารถนาสุดท้ายของนางเพียงหวังให้เขามีความสุข ได้ครองคู่กับคนที่ตนเองรักอย่างไร้อุปสรรค จากนี้ไม่มีนางอีกต่อไป สำหรับเขาแล้วนับเป็นเรื่องดียิ่งนัก

ดียิ่งนัก… ชีวิตของข้าจบลงเช่นนี้ล้วนดีที่สุดแล้ว…

ดวงตาเยี่ยนหรงปิดลงอย่างช้าๆ ดวงจิตแตกสลายซ่านเซ็นไปในอากาศ ร่างบางบนพื้นหิมะจากไปตลอดกาล