โซ่ตรวนสวาท

ปีศาจ

“วี ตื่นได้แล้วครับ วันนี้ผมจะพาคุณไปเดินชายหาด”

น้ำเสียงแสนสุภาพอ่อนโยนปลุกร่างกายอิดโรยและเหนื่อยหอบขึ้นมากอย่างหวงแหน เมื่อเขามองรางบางซุกหลับอยู่ภายใต้อ้อมอกเขา เขาก็อดยิ้มให้เธอไม่ได้ แม้ทันจะเป็นการซุกหลับที่เหมือนโดนบังคับ ไม่สิโดนบังคับจริงๆ นั่นแหละ

เสียงโซ่ตรวนสีเงินแสนงามดังขึ้นเมื่อร่างเล็กเริ่มขยับตัวรับรู้ถึงเสียงเรียกของอีกฝ่าย แววตาชิงชังปรือขึ้นมองเขาทั้งๆ ที่งัวเงียและแทบจะง้างตาไม่ขึ้น แววตาดุดันที่ทำเอาราฟาเอลตกหลุมรักซ้ำแล้วซ้ำอีก

ร่างเหนื่อยอ่อนอิดโรยและน่าสงสารพยายามดันตัวเองลุกจากแผงอกช้าๆ ความเหนื่อยล้าจากการถูกร่วมรัก เสพสมร่างกายเธอทั้งคืนไม่หยุดหย่อนแสดงออกมาทางแววตาและร่างกายอย่างเห็นได้ชัด

คนที่มองดูเธอด้วยแววตาสุขุมแสนสุภาพแต่จริงๆ แล้วการกระทำรุนแรงต่อร่างกายเธอให้เปรียบกับซาตานหรือปีศาจยังน้อยไป หญิงสาวก้มหน้ารับชะตากรรม เพราะต่อต้านมานานหลายวันแต่ไม่เป็นผล

หญิงสาวผู้น่าสงสาร ลุกออกจากเตียงใหญ่สีแดง และผ้าปูที่นอนสีแดง ชุดเดรสสีแดง แม้กระทั่งการตกแต่งห้องทั้งห้องของเขาก็ยังเป็นสีแดง บ่งบอกรสนิยมของเขาได้ดี

สีแดงคงเป็นสีที่เขาชอบเธอคิดในใจและไม่อยากหาเหตุผล เพราะรู้อยู่แล้ว แววตาของเขาที่จ้องมองคนตาย ช่างไร้ความรู้สึก สีแดงของเลือดนั่นคงเป็นสิ่งจรรโลงใจสำหรับปีศาจอย่างเขา

เธอลุกขึ้นยืนเพื่อให้เขาปลดโซ่ตรวนตรงข้อเท้าข้างซ้ายออก และทุกครั้งเขาจะอุ้มเธอเข้าไปอาบน้ำ แต่ตอนนี้เวโรนิก้ามีแรงมากพอที่จะเดินเองแล้ว เพราะร่างกายเธอปรับสภาพและได้รับสารอาหารมากพอ เธอเดินเข้าไปในห้องน้ำช้าๆ แล้วหย่อนตัวลงในอ่างน้ำวนขนาดใหญ่สุดหรูที่แม่บ้านเตรียมไว้ให้

ราฟาเอลตามมาติดๆ เพื่อมาเสพสมร่างกายเธอเขาไม่เคยรู้สึกอิ่มเลยไม่ว่าจะทำกับเธอกี่ครั้งเขาก็มีแต่ความอยากผุดขึ้นมาไม่เคยอิ่มเอม ยิ่งจ้องมองร่างบางเขายิ่งหิวกระหาย เขาลูบหัวเธอเบาๆ ขณะที่เธอนอนหงายอยู่ในอ่าง เขานั่งอยู่ที่ขอบอ่างแล้วบรรจงอาบน้ำให้เธออย่างเบามือและแสนรัก

ความรุนแรงไม่ได้เกิดขึ้นจากการแค่อาบน้ำ เวโรนิก้ารู้ดี แต่เขาจะกลายเป็นปีศาจทันทีเมื่อเริ่มมีเซ็กซ์กับเธอ นั่นเป็นสิ่งที่เธอหวาดกลัว เสียงหวีดร้องโหยหวนดังมาจากห้องน้ำพร้อมกับคำปลอบโยนแสนสุภาพครั้งแล้วครั้งเล่า

ราฟาเอลคือปีศาจของเวโรนิก้า

เขาอุ้มเธอมาวางที่เตียงอย่างเบามือหลังจากกระทำรุนแรงกับเธอในห้องน้ำร่วม 2 ชั่วโมง ร่างบางสั่นสะท้านและเหนื่อยอ่อน ช่องทางรักคับแคบบวมแดงและไม่เคยได้หยุดพักดีๆ สักวัน กายสาวเหนื่อยล้าแต่ไม่ได้ทำให้ปีศาจอย่างราฟาเอลสงสาร เขากลับต้องการเสพสมกับร่างกายเหนื่อยล้านี้มากขึ้น

เมื่อเขามองเห็นว่าอาจจะเกินขีดจำกัดของเธอ เขาจึงให้แม่บ้านมาจัดการแต่งตัวเธอใหม่ และเขากำลังจะพาเธอไปเดินเที่ยวที่ชายหาด เผื่อร่างกายเธอจะสดชื่นขึ้น

กว่าสัปดาห์ที่เขาขังเธอไว้ในห้องนอนสีแดง คงจะเป็นเวลาที่เธอควรได้ออกมาสูดอากาศ ราฟาเอลคิดเช่นนั้น แล้วอุ้มเธอท่าเจ้าหญิงลงบันไดมาช้าๆ

เกาะส่วนตัวของทักษิณนครมันส่วนตัวมากขนาดที่ว่าไม่มีใครกล้ายุ่ง ฐานหลักใหม่ที่ราฟาเอลซุ่มสร้างขึ้นมากว่า 2 ปีที่เขารวบรวมแก๊งและเข้ายึดทักษิณนครแล้วโละทิ้ง ตอนนี้เกาะนี้เป็นดั่งสวรรค์สำหรับราฟาเอล แต่มันกว้างใหญ่มากเกินกว่าที่จะปล่อย วี ที่รักของเขาให้เดินดุ่มๆ ไปไหนต่อไหน

เพราะเขาคิดว่า ถ้าเวโรนิก้าหายตัวไปแค่ภายในเกาะเขาก็คงทนไม่ไหว เวโรนิก้าถึงต้องจบตัวเองอยู่บนโซ่ตรวนแสนงามนั่นโดยที่เธอเองไม่ได้เต็มใจกับความรักบิดเบี้ยวที่เขามอบให้เธอนัก

“เด็กดี ลองเหยียบดูสิครับ”

ชายวัย 32 ปี ค่อยๆ วางสาวน้อยวัย 20 ปีลงช้าๆ บนหาดทรายสีขาวที่มันขาวมาก หายทรายระยิบระยับจากการตกกระทบของแสงแดดช่วยเยียวยาเวโรนิก้าได้บ้าง

ความอุ่นของเม็ดทรายที่เท้าเล็กสัมผัสทำให้หัวใจของเธอเริ่มกระชุ่มกระชวย ร่างใหญ่เดินจูงมือเธอมาช้าๆ เธอไม่แข็งขืนและเดินตามมาอย่างว่าง่าย สายตาที่มองเขายังเคียดแค้นชิงชังและดุดันเสมอ แน่นั่นไม่สามารถทำให้ราฟาเอลรักเธอได้น้อยลงแม้แต่วินาทีเดียว

“ชอบไหมครับ เมียของผม”

น้ำเสียงแสนนุ่มนวลและสุภาพคอยตั้งคำถามเธอแม้ว่าเธอจะไม่ตอบอะไรเลย เธอเดินไปเรื่อยๆ โดยที่เขาคอยจูงมือและถามคำถามตลอดการเดินชายหาด

“ชอบไหมครับเมียของผม”

“เหนื่อยไหมครับเด็กดี”

“หิวไหมครับคนเก่ง”

“ร้อนไหมครับคนดี”

คำถามมากมายที่ไร้ซึ่งคำตอบ แต่คนตัวโต กลับไม่รู้สึกเหนื่อยหน่ายที่จะถามมันอย่างเชื่องช้าและใจเย็น เขามองดูเธอด้วยแววตาแสนรักตลอดแม้ที่ได้กลับคืนมาจะเป็นแววตาแห่งความชิงชัง

เมื่อรู้สึกเหนื่อยกับการเดินชายหาดเขาก็พาเธอมาหลบใต้ร่มไม้ที่จัดเตรียมไว้ บรรยากาศแสนสบายใต้ต้นไม้ของเกาะส่วนตัวที่มีทั้งทะเลและภูเขา อีกด้านก็เป็นน้ำตกแสนสวย ไว้วันหลังเขาจะพาเธอไปเที่ยวชม เขาคิดในใจพลางดึงร่างเล็กเข้ามากอดบนเตียงผ้าใบใหญ่

ร่างเล็กหลับอยู่บนแผงอกใหญ่อย่างเหนื่อยล้า ช่างเป็นภาพที่แสนวิเศษสำหรับคนตัวโต เมื่อแสงตะวันใกล้จะลาลับขอบฟ้า เกาะนี้เป็นเกาะที่เหาะจะมองวิวพระอาทิตย์ตกดินที่สุด เขาค่อยๆ ปลุกเธอขึ้นมาดูพระอาทิตย์ตกดิน แล้วทานมื้อเย็น

เวโรนิก้ามองมันด้วยแววตาของเด็กสาววัย 20 ปี หากแต่ไร้ซึ่งรอยยิ้มเหมือนคนปกติทั่วไป แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ปีศาจอย่างราฟาเอลรักเธอน้อยลงเลย

ความต้องการของราฟาเอลเริ่มก่อตัวอีกครั้ง เขาจ้องมองร่างเธออย่างไม่วางตา ชายหาดแสนสวยช่างเหมาะแก่การร่วมรัก ราฟาเอลคิดในใจแล้วเริ่มปลดเปลื้องเสื้อผ้าของหญิงสาวออกทีละชิ้น

.

.

.

เจ้าปีศาจราฟาเอล หาเรื่องกินน้องวีได้ตลอดเชียว หึหึ