หมอปั้น Talks
โรงพยาบาล...เป็นสถานที่ทั้งเศร้า ทั้งสุข...เราเกิดที่นี่และเราก็จากโลกนี้ไปที่นี่ ผม...หมอปุณกรณ์หรือหมอปั้น ย้อนไปเมื่อเกือบสิบปีก่อน ผมเลือกเรียนหมอเพียงเพราะใครบางคนชอบคนใส่เสื้อกาวน์
แต่เมื่อได้เข้ามาทำงานในสายอาชีพนี้ยิ่งนานวันยิ่งทำให้ผมรักในอาชีพที่ตัวเองทำ คุณค่าแห่งชีวิต คุณค่าแห่งรอยยิ้ม คราบน้ำตาแห่งความดีใจ คราบน้ำตาของความเสียใจ
เหนื่อยเหมือนสายตัวแทบขาด ทำงานหนัก ความเครียดสูง ความกดดันสูง แต่หมอจะท้อไม่ได้ เพราะหมอคือความหวังเดียวของคนไข้ ห้ามท้อและห้ามถอย นั่นแหละอาชีพหมอ
เวลาแค่สัปดาห์เดียวที่เปลี่ยนชีวิตผม...ผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมรัก แต่ผมไม่กล้าจะบอกเธอ ผมเคยทำให้เธอเสียใจมาครั้งหนึ่ง เพียงเพราะผมอยากช่วยเพื่อนให้มีชีวิตอยู่ต่อไป แต่การกระทำนั้นทำให้ผมต้องจมกับความทุกข์และคำสัญญามาอย่างยาวนานถึงห้าปี
ผมได้แต่หลอกตัวเองว่าผมจะลืมเมญ่าได้ในสักวันหนึ่งและผม
