บทที่ 10 ระหว่างใจ
1625 คำ
เมญ่า Talks
“ครับ...จะรีบไปครับ” เสียงปั้นรับโทรศัพท์แล้วรีบออกจากห้องไปทันที เหมือนมีเรื่องด่วน
ฉันต้องออกจากตรงนี้ จากห้องนี้ มันยากเกินกว่าจะรับความจริงได้ ความจริงระหว่างหมอปั้นกับหมอขวัญมันคงไม่ใช่แค่เพื่อน ถึงหมอปั้นจะบอกว่าไม่ได้คิดอะไรกับหมอขวัญแต่คำพูดเหล่านั้นมันไม่ใช่เลย ...คำสัญญาระหว่างสองคนนั้นคืออะไร...
'ปวดใจจัง' หาที่สงบสติอารมณ์หน่อยดีกว่า
@ คอนโดฯ หมอปั้น
เมญ่านอนนิ่งอยู่บนที่นอน...เฝ้ารอคอยใครบางคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีกลับมาบ้าน
สองทุ่มแล้วปั้นยังไม่กลับบ้านอีก...
สามทุ่มแล้วปั้นก็ยังไม่กลับอีก...
ปั้นไม่ได้ไลน์มาหรือโทรมาเลย...
ปวดใจจัง ปวดใจกว่าทุก ๆ ครั้ง ตอนนี้ฉันไม่ใช่คนแอบรักหมอปั้นแล้ว แต่ฉันบอกปั้นไปแล้วว่าฉันชอบเขา อย่างน้อยหมอปั้นก็น่าจะโทรมาบอกบ้าง น่าจะรู้สิว่าฉันรออยู่...
'อย่าร้องได้ไหมเมญ่า แค่นี้ปั้นเขาก็ช่วยเธอเยอะแล้ว'
เสียงในใจฉันบอกอย่างนี้ แต่มันทนไม่ไหวจริง ๆ มันปวดใจไปหมด
“ฮือ ฮือ” อยู่ ๆ เสียงร้องไห้ของตัวเองก็ดังขึ้น
ไม่ไหวแล้ว...ไม่ไหวแล้ว...หมอปั้นกลับมาทีเถอะ ญ่าจะไม่ขออะไร ขอแค่หมอปั้น ขอแค่อยู่กับหมอปั้นเท่านั้น
ฉันซบหน้าลงกับหมอน อยากจะหลับแล้วตื่นมาอีกทีพรุ่งนี้เลย ทำไมฉันรู้สึกว่าเหนื่อยมาก ทำไมตอนนี้กับตอนที่อยู่หัวหินอารมณ์มันต่างกันอย่างนี้ล่ะ
ตอนนั้นฉันรู้สึกว่าหมอปั้นดูแลเอาใจใส่และมีแค่ฉันคนเดียว แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เลยหมอปั้นไม่แม้แต่จะส่งข้อความมาบอก
หมอปั้นเคยเห็นฉันเป็นเมียบ้างไหม...
ตรงนี้เว้นวรรคแค่บรรทัดเดียวพอค่ะ
ฉันเผลอหลับไปไม่รู้นานแค่ไหน..หมอปั้นกลับมาหรือยังนะ
“หือ...ปั้น” หมอปั้นเข้ามาตอนไหน ทำไมฉันไม่รู้สึกตัวว่าเขานอนกอดฉันอยู่...พอมองหน้า ๆ ถึงได้รู้ว่าหมอปั้นในตอนนี้ดูเหนื่อยมาก ฉันไม่กล้าขยับตัวแรงกลัวหมอปั้นจะตื่น
หยิบมือถือมาดูเวลา ตีสามแล้วเหรอ...
หมอปั้นเพิ่งมาเหรอ หรือว่ามานานแล้ว ฉันอยากจะถามแต่ก็
ไม่กล้ากวนเขา เขาน่าจะเหนื่อยมากจริง ๆ
ฉันอยากเข้าห้องน้ำ...ค่อย ๆ ดึงมือหมอปั้นออกก็แล้วกัน แต่ว่าคนที่ฉันคิดว่าหลับก็ส่งเสียงเรียกฉัน
“ญ่า...”
“ขา...ญ่าอยากเข้าห้องน้ำ ปั้นปล่อยญ่าก่อนนะ”
“อือ อย่าไปนาน ปั้นนอนไม่หลับ ถ้าไม่ได้กอดญ่า”
“ปั้น...” คำพูดของหมอปั้นแค่นี้ ทำให้ฉันต้องรีบไปเข้าห้องน้ำ แล้วรีบมานอนให้หมอปั้นนอนกอด เบื่อตัวเองจริง ๆ ใจง่ายกับหมอปั้นตลอด เราสองคนนอนกอดกันไปนานหลายชั่วโมง ตื่นมาอีกทีช่วงสาย ๆ ของอีกวัน
“อือ...กี่โมงแล้วญ่า”
“สิบโมงแล้ว ปั้นไปทำงานไหมคะ”
“วันนี้คงหยุด เมื่อคืนเหนื่อยมากมีเคสด่วน รถตู้ชนรถกระบะ คนบาดเจ็บสิบกว่าคน มีเคสหนักด้วย ปั้นต้องเข้าผ่าตัดหลายชั่วโมงเพราะมีหลายเคสมาก” เสียงของหมอปั้นยังคงเหนื่อยอยู่เลย จนฉันรู้สึกสงสาร
“ปั้นมาถึงคอนโดตอนไหน”
“ตีสองมั้ง โทษทีนะญ่า ปั้นมัวแต่ยุ่งไม่ได้โทรบอกญ่าเลย”
“ค่ะ” ฉันยังคงซุกหน้ากับอกหมอปั้นและกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นกว่าเดิม วันนี้หมอปั้นหยุด เราจะได้อยู่ด้วยกันทั้งวัน
“ญ่า พี่แดงบอกว่าญ่าไปหาปั้นที่โรงพยาบาล ญ่าไปอยู่ตรงไหนทำไมปั้นไม่เจอญ่าเลย”
“เอ่อ พอดีญ่าไปห้องปั้นแล้วไม่เจอปั้นก็เลยเดินไปร้านกาแฟเจอหมอพีเลยคุยกัน เห็นว่าเย็นแล้วก็กลับคอนโดเลยไม่ได้ไปหาปั้นที่ห้องค่ะ”
ฉันโกหกคำโต เรื่องไปห้องทำงานปั้น
ส่วนเรื่องฉันเจอหมอพีนั้นเป็นเรื่องจริง และได้คุยกันที่ร้านกาแฟก่อนกลับจริง
ถึงใจฉันไม่ได้อยากคุย แต่อารมณ์ตอนนั้นอยู่คนเดียวคงไม่วายร้องไห้อีก สุดท้ายก็นั่งคุยกับหมอพีสักพัก ก่อนจะกลับคอนโด
ปั้นเงียบไม่พูดไม่จา เกิดอะไรขึ้นหรือว่าปั้นรู้ว่าฉันแอบได้ยินเรื่องของเขากับหมอของขวัญ
“ปั้นโกรธเหรอ”
“อือ”
“โกรธเรื่องอะไร ญ่าไม่เห็นรู้ตัวเลย”
“ปั้นบอกว่าไม่ให้ญ่าทำอีก ทำไมญ่ายังทำอีก”
“หา ญ่าทำอะไร ญ่าไม่เข้าใจ”
“ก็ไปกินกาแฟ กินข้าว สองต่อสองกับไอ้หมอพีนั่นไง” ปั้นบอกตอนไหน...ทำไมฉันจำไม่ได้
“เดี๋ยวนะปั้น...ที่วันนั้นญ่าร้องไห้ แล้วปั้นบอกอย่าทำอีก คือเรื่องนี้เหรอ”
ตอนนั้น...
“ปั้น ญ่าขอโทษ”
“อือ อย่าทำอีก” ปั้นคงหมายถึงไม่ให้ฉันไปเจอที่โรงพยาบาล และแสดงตัวต่อหน้าหมอของขวัญอีก ฉันเข้าใจแล้ว ปั้นคงรักหมอของขวัญมาก
“ญ่าเข้าใจแล้ว”
“ก็ใช่น่ะสิ ถ้าไม่ใช่เรื่องนี้แล้วจะเรื่องอะไร ปั้นไม่ชอบให้เมียไปกินข้าวกับคนอื่น ยิ่งไอ้พีแล้วยิ่งไม่ชอบ”
“ปั้นหึงเหรอ”
“อือ” ฉันเพิ่งเคยเห็นหมอปั้นหน้าแดงก็ตอนนี้แหละ ส่วนฉันยิ้มจนเจ็บแก้มไปหมดแล้ว
“ปั้นหึงญ่าเหรอ...เหรอ” ฉันยังคงถามด้วยหัวใจพองโต
“ไม่หึงเมีย แล้วจะให้ไปหึงหมาที่ไหน”
“อ้าวปั้น นี่เมียนะ”
“ก็เมียแหละ ถึงได้หึงไง” หมอปั้นจ้องหน้าฉันแล้วขมวดคิ้ว
“ญ่าร้องไห้เหรอ ทำไมตาบวม”
“เอ่อ...เอ่อคือญ่าดูซีรีส์เกาหลีแล้วสงสารนางเอกน่ะก็เลยร้องไห้”
“อย่าดูให้มันมาก หน้าบวมหมดแล้ว เด็กดี” หมอปั้นเรียกฉันว่าเด็กดีเหรอ หมอปั้นไม่เรียกแบบนี้มานานแล้ว ดีใจจัง...
“ก็มันเหงาและกลัวด้วย”
“กลัวอะไรคะญ่า”
“ปั้น...ญ่ากลัวปั้นจะไม่กลับมานอนคอนโด”
“หือ ไม่กลับบ้านแล้วจะให้ไปนอนที่ไหน” หมอปั้นใช้มือลูบหัวฉันเบา ๆ...รู้สึกดีจัง
“กลัวไปกับคนอื่น” ฉันพูดเบามาก ไม่อยากให้หมอปั้นได้ยิน
“ว่าอะไรนะญ่า”
“ไม่มีอะไร ปั้นหิวรึยัง” ฉันรีบเปลี่ยนเรื่อง ไม่อยากคุยเรื่องนี้กับหมอปั้นอีก ขอให้ฉันได้อยู่กับปั้น อย่างอื่นยังไม่อยากคิด ยังไม่อยากรับรู้ ขอแค่ตอนนี้อยู่กับหมอปั้นเท่านั้น ขอแค่ตอนนี้ ตอนนี้จริง ๆ
“หิว...ญ่า” อันนี้อ่อยใช่ไหม
“ปั้น”
“หิว” หมอปั้นทำให้ฉันใจสั่นอีกละ มือร้อน ๆ ของหมอปั้นลูบไล้ไปทั่วหลังของฉัน...เลยมาถึงบั้นท้ายงามงอน
“ปั้น ญ่าเป็นวันนั้นของเดือน”
“มาแล้วเหรอ”
“อือ...งดหื่นก่อนนะคะหมอปั้น” เห็นหน้าปั้นแล้วอดขำไม่ได้ เหมือนเด็กโดนสั่งห้ามกินขนมหวานเลย
“บอกไว้ก่อนนะว่าปั้นจะสดเท่านั้น ไม่ป้องกันนะ ญ่าจะท้องปั้นก็ไม่ขัดข้องนะคนดี”
“ปั้น” ตอนนี้ฉันหน้าร้อนมาก เหมือนเลือดไหลมารวมที่หน้าของฉัน หน้าฉันคงแดงมาก ๆ จนหมอปั้นอดแซวไม่ได้
“หน้าแดงขนาดนี้เขินเหรอ” นั่นยังมาแซวอีก
“ไม่เขินก็บ้าแล้ว ปั้นชอบแกล้ง”
“ไม่แกล้งแล้ว ไปอาบน้ำเถอะ วันนี้เราต้องไปเอาแหวน” ใช่สิ
ลืมเลย...
เนื่องจากฉันกับหมอปั้นรีบแต่งงาน เราจึงต้องใช้แหวนประจำตระกูลของหมอปั้นในตอนงานแต่ง ซึ่งเพชรเม็ดใหญ่โตมโหฬารใส่ไปไหนไม่ได้หรอก ไม่ได้กลัวคนปล้นนะ เพราะโจรคงมองว่าเป็นของปลอมก็มันใหญ่เกิ๊น
ฉันกับหมอปั้นเลยตกลงสั่งทำแหวนไว้ใส่ในชีวิตประจำวันและวันนี้แหละจะได้แหวนสักที
“ถ้าปั้นไม่อยากใส่ก็ได้นะ แหวนน่ะ”
“ทำไม ญ่าจะไม่ใส่เหรอ” หมอปั้นทำหน้าเหวี่ยงได้น่ารักมาก
“ถ้าปั้นใส่ ญ่าก็ใส่” เอาสิจะให้ฉันมาประกาศตัวว่าแต่งงานอยู่คนเดียวได้อย่างไร
“ถึงญ่าไม่อยากใส่ ปั้นก็บังคับให้ใส่ เวลาไอ้พีมันชวนไปกินข้าวมันจะได้รู้ว่าญ่ามีผัวแล้ว” น่ารักได้อีกหมอปั้น หัวใจเมญ่าจะทำงานหนักไปแล้วนะเนี่ย
“ปั้นสัญญาว่าจะไม่ถอดได้ไหม” ฉันอยากอ้อนปั้นมั่งนี่นา อย่าเพิ่งมองบนนะคะ
“ไม่ได้หรอกญ่า”
หมอปั้นใจร้ายแค่ให้ใส่แหวนแต่งงานเอง ทำไมปั้นจะถอดแหวนแต่งงานเหรอเวลาอยู่โรงพยาบาล
เพราะอะไรกลัวหมอของขวัญรู้เหรอ ก่อนที่ฉันจะคิดไปไกลกว่านั้น หากคำพูดต่อมาของปั้นก็ช่วยดึงสติฉันกลับมา
“หมอที่ไหนเขาใส่แหวนเข้าห้องผ่าตัดกัน” หมอปั้นพูดพร้อม
บีบจมูกฉันแบบมันเขี้ยว
“จริงสิ ญ่าลืมไปเลยว่าปั้นต้องผ่าตัด”
ฉันไม่รู้หรอกว่าระหว่างปั้นกับหมอของขวัญจะมีสัญญาอะไรกัน
แต่...ระหว่างใจเรา..ฉันเชื่อว่า...หมอปั้นคงมีฉันอยู่ในนั้นบ้างไม่มากก็น้อยแหละ
- ผู้เขียน
