กลุ่มเพื่อนของซีโน่นั่งอยู่ที่ประชุม ยุนกิ นัมจู ซอกจิน นั่งมองซีโน่เป็นสายตาเดียวกันตั้งแต่ซีโน่เดินเข้ามานั่งในห้องประชุมก็เอาแต่เล่นโทรศัพท์เงียบๆคนเดียว
“ซีโน่”ยุนกิเรียกแต่ไร้เสียงตอบกลับแม้แต่หน้ายังไม่เงยขึ้นมามอง
“ไอ้ซีโน่!”ซอกจิกพูดแล้วทุบโต๊ะเรียกสติซีโน่ แต่ก็เงียบเฉยชา
ปัง!!!
“เฮ้ย! พวกกูเรียกได้ยินมั้ยครับ”นัมจูเอาแฟ้มเอกสารทุบโต๊ะเสียงดังลั่นห้อง จนซีโน่เงยหน้าขึ้นมาสีหน้าปนหงุดหงิด
“อะไรวะ!”ผมขมวดคิ้วถามพวกมัน แม่งเสียงดังกันทำไมเรียกผมแล้วไม่พูดแม่งจะเรียกกันทำไม
“ได้ฟังกูบ้างมั้ย พูดน้ำลายเหนียวแล้วไอ้เวร”ยุนกิพูดกับซีโน่
“เออมึงอยากทำไรทำเลย”ผมบอกพวกมัน เอาตามนั้นผมก็ได้หมดไม่มีปัญหาอยู่แล้ว
ผมถอนหายใจหงุดหงิดแม่งยังรำคาญตัวเองในหัวมีแต่เรื่องเยจีตั้งแต่เมื่อคืน สติกูจะหลุดเพราะเรื่องนี้แหละแม่ง
“อ้าวไอ้เวร มึงหุ้นส่วนพวกกูนะครับ”
“เดี๋ยวกูมา”ผมลุกเดินออกจากห้อ
