01
1300 คำ
Korean
18.30
ผู้หญิงหน้าตาสวยน่ารัก หุ่นดี ขาสวย ส่วนสูง170เดินอยู่ในสนามบินอินชอนทุกสายตาจับจ้องมองเดินผ่าน เสียงซุบซิบชมความสวยเหมือนดาราไอดอล
“ถึงสักที”ฉันสูดลมหายใจลึกๆเอาบรรยากาศของเกาหลีสองปีกว่าแล้วที่ฉันไม่ได้กลับมาที่นี่เพราะไปเรียนต่อต่างประเทศ
“มองอะไรกัน.......”ฉันหันมองผู้หญิง ผู้ชายที่ยืนแอบมองฉันอยู่ หรือว่ามองเพราะฉันสวย><
“ขอบคุณค่ะ”
“ยินดีครับ”
ตี๊ดดด~ กึก
ฉันเปิดประตูเอากระเป๋าเข้าที่ละใบคืนนี้ฉันคงวุ่นวายอยู่กับจัดแต่งห้อง เก็บของคนเดียวทั้งคืนเลยสิ
“โอ้ว~ ใหญ่มากเหงาตายเลยแบบนี้”ฉันมองรอบห้องคือใหญ่มากๆ คอนโดนี้ฉันซื้อเองเงินเก็บคือเกือบหายหมดบัญชี
“เดี๋ยวไปหาซื้อหมากับแมวมาเลี้ยงดีกว่า”ฉันไม่อยากอยู่คนเดียวอย่างน้อยมีสัตว์เลี้ยงอยู่ด้วยก็ไม่เหงาเท่าไหร่
ฉันเดินมานอนโซฟาพักให้หายเหนื่อยนั่งเครื่องมาหลายชั่วโมงกว่าจะถึงโซล ส่วนพ่อแม่ฉันอยู่บ้านมีฉันแยกออกมาอยู่คอนโด ส่วนพี่ชายของฉันก็อยู่กับแฟน ฉันอยู่คนเดียวไม่มีแฟนสักที!
วันต่อมา~
15.00
“ฝีมือทำอาหารก็ยังใช้ได้อยู่นะเนี่ย”ฉันชมตัวเองหลังชิมอาหารฝีมือตัวเอง พึ่งตื่นนอนแล้วลุกมาทำกินเอง เมื่อคืนกว่าจะได้นอนเกือบเช้าเลยมัวแต่เก็บของ
เยจีนั่งกินข้าวคนเดียวในห้องดูมีความสุขกับการกินแต่ก็แอบเหงาเพราะอยู่คนเดียว นั่งกินข้าวเงียบๆคนเดียวในห้อง
ครืดดดดด ครืดดดดด
ซอนมี
เยจี : ว่าไงคะคุณซอนมี~ [ฉันลากเสียงยาวพูดกวน]
ซอนมี : มาถึงรึยังคะ~
เยจี : ถึงแล้ว ถึงเมื่อวานยุ่งๆลืมบอก
ซอนมี : เดี๋ยวไปหา เสร็จงานที่ร้านก่อน
เยจี : เดี๋ยวฉันไปหาแกเอง จะไปดูร้านด้วย
ซอนมี : โอเค มาถูกนะ
เยจี : ถูกสิ อีกครึ่งชั่วโมงเจอกัน
ซอนมี : โอเค~
ฉันวางสายแล้วรีบเปิดไอจีเข้าไดเรคข้อความ เกือบลืมไปเลยว่าทักทิ้งข้อความหาใครค้างเอาไว้เมื่อคืนก่อนจะหลับ
“โอ๊ยไอ้บ้านี่ อ่านแต่ไม่ตอบลืมกันไปแล้วรึไงก็ไม่รู้!”ฉันหงุดหงิดปิดโทรศัพท์เพราะผู้ชายที่ฉันทักหาไม่ตอบแชทเลยสักนิดเดียว หยิ่งเย็นชาเกินไปแล้วนะ
“จิ๊! อย่าให้เจอนะจะด่าให้”ฉันเคยด่าด้วยนะแต่ตอนนั้นเด็กมากโมโหเลยพลาดด่าไปครั้งนึง คงเกลียดฉันไปแล้วมั้ง ไอ้บ้าซีโน่!
16.00
@ร้านเสื้อผ้า
YEJISONstyle
กึก~
“ฮัลโหล~ ทุกคน~”ฉันทักทายทุกคนในร้านเป็นพนักงานร้านฉันกับซอนมีเอง ซอนมีเป็นคนคัดคนเข้ามา
“เยจีหวัดดีค่า”ทุกคนพูดแล้วก้มหัวทักทายให้เยจีตามมารยาทของคนที่เป็นเจ้าของร้าน
“ไม่ต้องขนาดนั้นค่ะ กันเองได้เลย”ฉันพูดยิ้มๆบอกทุกคนแล้วเดินเข้าไปข้างในพื้นที่ส่วนบุคคล ไว้สำหรับฉันกับซอนมีเวลาออกแบบเสื้อผ้า
ปัง~!
“ซอนมี!”ฉันแกล้งเอามือทุบโต๊ะแล้วเรียกซอนมีดังๆ
“ว๊ายยยย! เยจีตกใจหมด”ซอนมีตีแขนเยจีเบาๆแกล้งเธอให้ตกใจกรี๊ดลั่นห้อง
“ขี้ตกใจเหมือนเดิม555555”ฉันชอบแกล้งซอนมีเพราะมันขี้ตกใจมากเป็นปกติของคนเกาหลีแหละ ขี้ตกใจแต่ก็น่ารักดี
“วันนี้ลูกค้าเยอะมั้ยเปิดร้านวันแรก”ฉันถามซอนมี ร้านนี้เราลงทุนลงแรงมาด้วยกันคิดนานปีกว่าจนได้เปิดร้านของตัวเอง
“ก็เยอะนะ มีนางแบบเป็นแกร้านยอดฟอลพุ่งขึ้นเยอะมาก”ซอนมีเอาไอจีร้านแบรนด์เสื้อผ้าให้เยจีดู ยอดฟอลเกือบจะสองหมื่นแล้ว
“ไม่เกี่ยวหรอก เสื้อผ้าแบรนด์เราดีต่างหากล่ะ”ฉันคิดว่าแบรนด์เสื้อผ้าเราถูกใจวัยรุ่นที่ฮิตอยู่ตอนนี้มากกว่าถึงขายดี
“ถูกต้องค่า~”
ฉันพยักหน้าฉีกยิ้มดีใจแบบดีใจมากที่กระแสตอบรับดีเกินคาดขายดีตั้งแต่วันแรกแต่โปรโมทมาเป็นเดือนเลย
“นี่ แกดูสิ”ฉันเอาแชทไดเรคที่คุยกับซีโน่เมื่อคืนให้ ซอนมีดูไม่สิ ฉันคุยคนเดียวมากกว่าเพราะซีโน่ไม่ตอบ
“อ่านนะแต่ไม่ตอบฉัน เค้าลืมฉันแน่เลย”ฉันเสียใจนะถ้าซีโน่ลืมฉันจริงๆ เรารู้จักกันเพราะพี่ชายเป็นรุ่นพี่ของซีโน่อีกที
“บ้าไม่ลืมหรอก วีรกรรมแกเยอะจนพี่เค้าไม่ลืมหรอก”
“จริงหรอ พี่ซีโน่เค้าจะเกลียดฉันมั้ย”ฉันทำแต่เรื่องแสบๆไว้เยอะพอสมควรเลย แต่ก็แค่แกล้งเล่นตามภาษาเด็ก
“ไม่หรอก หยุดมโนจ่ะ”ซอนมีพูดยกมือห้ามเยจี
“หรือว่าฉันจะอ่อยเค้าดี”ฉันไม่เคยทำมาก่อนนะแต่ฉันโตแล้วรู้อะไรมาก็เยอะ แถมไม่เจอซีโน่สี่ห้าปีแล้วด้วย
“ห่ะ เล่นกับไฟอย่าคิดเสี่ยงนะ”
“ไฟอะไร นายนั่นกระล่อนจะตายเอาพอรู้รสชาติพอ”ฉันแค่อยากจะลองดูเผลอๆลองไปก็ไม่ได้ผลด้วยซ้ำ แต่ก็จะลองทำดูไม่เสียหาย
“พี่เค้าจะเกลียดแกก็เพราะแบบนี้แหละ ชอบก็บอกไปสิ”
“ถ้าบอกแล้วได้คบฉันบอกไปนานแล้ว แต่ไม่เป็นไรฉันเอาอยู่”ฉันชอบซีโน่นะบอกตรงๆเลยชอบตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอเลย ฉันไม่ค่อยคุยกันหรอกถามคำตอบคำคุยรู้เรื่องมั้ย
“แหม่~ มั่นใจมากแต่ก็สู้ๆเผื่อพี่เค้าใจอ่อน”
“ใช่มั้ยล่ะ”ฉันฉีกยิ้มเหมือนมีหวังแต่ก็ได้แค่หวัง เพราะพี่จีย่งพี่ชายฉันเอง เค้าบอกว่า ซีโน่มีคนที่ชอบอยู่แล้ว
@โรงพยาบาลชื่อดังย่านกังนัม
ก็อกๆ ฟึบ~
“คุณหมอคะ ว่างรึยังคะ”นาอึนหมอสาวสวยหุ่นดีเข้ามาห้องของซีโน่ หมอหนุ่มทายาทลูกเจ้าของโรงพยาบาล
“ไม่ว่าง”
- ผู้เขียน
