เขาเงยหน้ามองและเอ่ยออกมาอย่างจริงใจ
“ผมเสียใจ”
แมทเทียไม่คิดว่าการพูดอะไรออกมาจากใจจะทำให้กณิการ์นิ่งอึ้ง มองเขาแทบไม่กะพริบตาอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นน้ำใสๆ จึงไหลรินออกมาจากดวงตาคู่งามเป็นสายจนแมทเทียตกใจ เขากุมมือเธอตามสัญชาตญาณ กำลังจะเอ่ยปากถามว่าเขาพูดอะไรผิด ทำไมเธอร้องไห้ แต่เธอชิงบอกมาปนเสียงสะอื้นเสียก่อน
“ที่จริง” เธอถอนสะอื้น ก่อนพูดต่อ “เมื่อกี้นี้ฉันกลัวมากเลย”
แมทเทียขมวดคิ้ว ไม่แน่ใจว่าเธอหมายถึงตอนไหน ตอนหกล้มหรือ ไม่น่าใช่ เธอยังตะโกนใส่เขาได้อยู่เลย และที่ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกดี คือปลายนิ้วเล็กๆ ก็เกาะเกี่ยวนิ้วมือเขาไว้เช่นกันอย่างพึ่งพิง
“ตอนที่ฉันทรงตัวไม่อยู่ แล้วคุณริคจับฉันไว้น่ะค่ะ” เธอปาดน้ำตาออกและมองสบตาเขา “ถ้าคุณไม่มา ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน”
ผิวกายอ่อนบางที่สั่นสะท้านตามแรงสะอื้นทำให้เขาใจหาย แมทเทียถอนหายใจยาว เขาพึมพำบอกไม่เป็นไร ขณะที่มือก็เช็ดทำคว
