กณิการ์รู้สึกหัวใจกระตุกนิดหนึ่ง เธอคิดว่าตนเองจะคิดถึงบ้าน คิดถึงร้านมัทนา มง กาโตว์ที่ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง จะยุ่งวุ่นวายไหม ไม่คิดเลยว่าภาพแรกที่พุ่งขึ้นมาในใจกลับเป็นภาพบ้านพักของแมทเทียที่มีเจ้าของบ้านกำลังรอเธออยู่ที่นั่น
หญิงสาวถอนหายใจยาว ก่อนยอมรับกับตัวเองว่าเธอไม่ได้คิดถึงบ้านของเขาเท่าไรหรอก ที่เธอคิดถึง...คือตัวแมทเทียต่างหาก
“ง่วงหรือครับคุณหลิน เงียบเชียว”
กณิการ์หันไปยิ้มตามมารยาทให้ริคคาร์โด แต่เมื่อจะอ้าปากตอบ เธอกลับรู้สึกเหมือนเรือโคลงแรงกว่าปกติ พื้นเบื้องล่างยวบขึ้นยวบลงทั้งที่เป็นไม้เนื้อแข็ง ร่างโปร่งระหงโอนเอน เกือบจะล้มหงายหลัง แต่มือใหญ่แข็งแรงรั้งแขนเธอไว้ได้ทัน หญิงสาวขมวดคิ้วมุ่น พยายามลืมตามองใบหน้าหล่อเหลาของคนที่ก้มมาเรียกชื่อเธอ แต่เสียงของริคคาร์โดราวกับกำลังห่างออกไปแสนไกล...
“เดี๋ยวผมพาไปนอนนะครับ”
ไม่...เธอร้องห้ามในใจ ไม่สามารถเปล่งเสีย
