เจ้าเอยชูกำปั้นให้ผมพร้อมรอยยิ้มที่ทำเอาผมใจอ่อนยวบ น้ำตามันเอ่อล้นจนต้องเบือนหน้าหนีเธอ ผมทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้อีกครั้งก่อนจะยกมือลูบใบหน้าตัวเองสองสามครั้ง เพื่อกักเก็บน้ำตาเห็นความน้อยเนื้อต่ำใจของตัวเองไว้ แต่ทว่าเจ้าเอยกลับคว้ามือทั้งสองของผมไปวางซ้อนทับกัน
“เล่าให้ฟังไม่ได้ก็ไม่เป็นไรค่ะ” เจ้าเอยบีบมือของผมซึ่งมันช่าง... อบอุ่นเหลือเกิน “งั้นมาทำให้คุณหินสบายใจกัน ลองหลับตานะคะ”
“ครับ?”
“หลับตาค่ะ” มึนงงไม่น้อยแต่ก็ยอมที่จะทำตามที่เธอบอก พอผมหลับตาลงสิ่งที่เห็นคือความมืดมิดและเสียงของเธอที่พูดอยู่ใกล้ๆ พร้อมกับมือที่ยังคงจับมือผมไม่ปล่อย และนี่เป็นครั้งแรกเลยด้วยซ้ำที่ผมไม่สะบัดมือไปจากเธอ
เพราะผม... รู้สึกว่าตัวเองต้องการความอบอุ่นจากมือของเธอ ยากเกินกว่าจะสลัดทิ้งไปเหมือนทุกครั้ง
“คุณหินไม่ได้ตัวคนเดียวนะคะ คุณยังมีคุณลุง เก่งและอู่ซ่อมรถ” ฟังและนึกภาพตามเธอไปด้วย “ทุกอย่างที่
