“ผมทราบครับว่าคุณไฟเป็นคนยังไง ถึงได้ถาม” เลิกคิ้วขึ้นก่อนจะมองพี่หินซึ่งกำลังปลอกผลไม้ที่ตัวเองแพคมาให้ด้วยสีหน้าไม่พอใจจนฉันยิ้มขำ
“หึงเอยกับพี่ไฟเหรอคะ?”
ไม่ได้คำตอบกลับมา และฉันเองก็เพิ่งจะรู้ว่าตัวเองถามอะไรออกไปก็อีตอนที่พี่หินเงยหน้ามามองฉันเนี่ยล่ะ “ครับ”
“!”
“ทานผลไม้ด้วยครับ” เปลี่ยนเรื่องจนฉันชะงักนิ่งค้างไปกลางอากาศ แค่คำว่า ‘ครับ’ คำเดียวเล่นงานฉันหนักมาก ไม่น่าเลยเจ้าเอย... ไม่น่าไปถามอะไรแบบนี้เลยจริงๆ
ระหว่างที่อยู่โรงพยาบาลพี่หินดูแลฉันอย่างดี เหมือนว่าตัวเองกลายเป็นคนพิการทั้งที่ฉันแค่ขาเป็นแผลเพราะตกท่อ วันนี้ฉันกลับบ้านแล้วหลังจากที่พ่อกับแม่มารับ ซึ่งแม่ก็ต่อว่าฉันหนักเลยกับการเอาตัวเองไปเสี่ยงกับน้องแมว บ่นจนหูฉันชาแต่ดีหน่อยที่อย่างน้อยพ่อก็เข้าข้างและชมฉันไม่ติเลยสักนิด แผลของฉันหายดีมากแล้วและเดินได้แต่สิ่งที่ทำให้ฉันไม่สามารถไปไหนได้คือแม่สั่งห้ามฉันไปไหนมาไ
