“...”
“พี่หินอาจจะยอมให้คุณด่าทอ ทำร้ายร่างกายได้โดยไม่ตอบโต้... แต่ไม่ใช่กับฉันแน่ๆ ที่จะยอมให้โดนกระทำฝ่ายเดียว” ฉันหันไปมองเก่งและช่างอีกสองสามคน “ทุกคนในอู่เป็นพยายานได้ว่าวันนั้นพี่เมฆทำอะไรฉัน”
“ใช่ครับ พี่เมฆทำร้ายพี่เจ้าเอยจริงๆ” เก่งเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินออกมาจากซุ้ม
“ไม่งั้นพี่หินไม่ฟิวขาดหรอก แล้วถ้าคุณเจ้าเอยไม่ห้ามป่านนี้คุณเมฆไปนอนหยอดน้ำข้าวต้มที่โรงบาลแล้ว” ทั้งพี่เมฆและแม่ของเขาต่างพากันยืนนิ่งไม่ขยับไปไหนเลย
“พี่หินเป็นคนดีและทุกคนพร้อมจะปกป้องเขา ส่วนคนไม่ดีก็สำนึกคิดไว้ด้วยนะคะว่าการกระทำของตัวเองมัน ‘ต่ำ’ แค่ไหน”
“เจ้าเอย!” พี่เมฆพุ่งตรงหวังจะมาทำร้ายฉัน แต่พี่หินก็ขยับตัวมาบังร่างฉันไว้
“แกทำร้ายฉันได้ แต่ถ้าทำร้ายคุณเจ้าเอย... ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่”
“แกกล้าเหรอไอ้หิน!”
“ผมไม่กล้า ถ้าเมฆทำร้ายคุณเจ้าเอยเมื่อไหร่ ผมกล้าแน่”
“ไอ้เด็กสถุน!” แม่ของพี่เมฆชี้หน้าด่าพี่ห
