“เว้นกูไว้นะ” พี่ทรัพย์ยักไหล่ไหวก่อนจะจูงมือฉันไปนั่งตรงเก้าอี้ของตัวเอง พลางส่งเอกสารอะไรสักอย่างให้ฉันดูซึ่งเป็นรายรับรายจ่ายอะไรสักอย่าง ซึ่งพอฉันเห็นแบบนี้ก็รู้ในทันทีว่าพี่ทรัพย์พาฉันมาใช้งานไง “น้องเจ้าเอยทำไมถึงชอบคนยากล่ะครับ?”
เงยหน้าสบตากับพี่ดิวที่ดึงเก้าอี้มานั่งตรงข้ามกับฉัน สีหน้าและท่าทางที่เจ้าเล่ห์แบบนี้ฉันเห็นก็รู้แล้วว่าเขาเป็นคนยังไงแค่คำพูดก็บ่งบอกถึงนิสัยที่มี “เอยไม่ได้ชอบคนยากค่ะ เพียงแต่เอยยังไม่เจอคนที่ทำให้เอยชอบได้จริงๆ ต่างหาก”
“ว้าว”
“ทั้งนิสัย ใจคอหรือแม้แต่การกระทำ” และถ้ามีจริงๆ คนนั้นคงไม่ใช่เขาหรอก “พี่อย่ามาเสียเวลากับเอยเลยค่ะ”
“ถ้าจีบได้ก็ดีไป แต่ถ้าจีบไม่ได้ก็ทำตามที่น้องกูบอกเหอะ” พี่ทรัพย์ที่ยืนดูเอกสารในมือก็หันมาพูดทิ้งท้ายไว้ “ที่กูพาน้องมาเจอพวกมึงก็อยากให้รู้... ว่าอย่าเลือกมาก กลัวว่าจะได้กรวดมากกว่าเพชร”
“จริง แล้วยิ่งผู้ชายสมัยนี้ด้วย
