เมื่อทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบสงัดอีกครั้ง ทั้งมาร์คัสและปาลิตาต่างก็พร้อมใจกันปิดปากเงียบ ไม่มีใครพูดอะไรออกมา คงมีแค่เพียงลมหายใจของกันและกันดังขึ้น บ่งบอกให้รู้ว่ายังไม่มีใครหลับตาลงแม้แต่คนเดียว ต่างก็นอนนิ่งอยู่ในอ้อมแขนอันเปียกชื้นไปด้วยเม็ดเหงื่อจากการโรมรันรักเมื่อสักครู่ที่ผ่านมา
ปาลิตานอนหันหลังให้กับมาร์คัส แต่กระนั่นก็ยังถูกอ้อมแขนแข็งแกร่งโอบกอดไว้จากทางด้านหลังไม่มีห่าง หญิงสาวเหน็ดเหนื่อยอ่อนล้าทั้งกายและใจ ตกอยู่ในความคิดของตนเองจนกระทั่งผล็อยหลับ
มาร์คัสรู้ว่าปาลิตาหลับลึกไปแล้ว จึงค่อยๆ ผงกหน้ามองใบหน้างามลออ ปลายนิ้วแข็งแกร่งยกขึ้นลูบไล้บางเบาไปบนพวงแก้ม พร้อมกับถอนหายใจยาวเมื่อนึกถึงปัญหาที่ตนเองกำลังเผชิญอยู่
“ปาลิตา ทำไมคุณต้องหนีผมด้วย”
ชายหนุ่มพึมพำถามเบาๆ ทั้งๆ ที่รู้ว่าคนถูกถามนั้นไม่มีทางได้ยิน เพราะหญิงสาวหลับสนิทไปนานแล้ว
ต้องทำอย่างไร ปาลิตาถึงจะเชื่อ
