บทที่ 5

665 คำ
"แกว่าคุ้นหน้าไหมวะ" ดารินเห็นว่าผู้ชายคนนี้หน้าตาคุ้นมาก รีบหันมากระซิบถามช่อชบาที่นั่งอยู่ด้านข้างอย่างไว "มันไม่ใช่แค่คุ้นแล้วนะ..ฉันว่าใช่เลยแหละ" ช่อชบาถึงกับหายใจไม่ทั่วท้อง ทำไมโลกมันกลมขนาดนี้ ดรอปไว้กี่ปีแล้วเพิ่งจะมาเรียนตอนที่เธอใกล้จะจบเนี่ยนะ "ตายห่าแล้วชบา..จะเอายังไงต่อดี..ความได้แตกแน่" ทั้งสองกระซิบกระซาบคุยกัน "แนะนำตัวเลยจ้า" อาจารย์พูดกับผู้ชายที่เพิ่งจะเดินเข้ามา "..สวัสดีครับน้อง ๆ ผมชื่อธนูครับ" สายตาหล่อคมมองกวาดไปทั่วห้องแล้วมาหยุดอยู่ที่ผู้หญิงคนหนึ่ง.. "ธนู..อยากถูกยิงกรี๊ดดด" ผู้หญิงหลายคนเริ่มจะรัวกำปั้นใส่เพื่อนที่นั่งอยู่ด้านข้าง เพราะความเขินอายในความหล่อของเขา "อาจารย์ว่าธนูเข้าไปหาที่นั่งได้แล้วจ๊ะ" "ครับ" ชายหนุ่มเดินตรงเข้ามานั่งด้านหลังของช่อชบาเหมือนจงใจ ทั้ง ๆ ที่โต๊ะก็ว่างอีกหลายตัว "สวัสดีค่ะคุณเจ้าของโรงแรม" และคนที่นั่งอยู่ไม่ไกลก็คือคู่ข้าวใหม่ปลามัน จังหวะนี้เหมาะมากที่จะทำให้ช่อชบาหน้าแตก เพราะถ้าผู้ชายคนนี้เป็นเจ้าของโรงแรมจริง ทำไมต้องได้ดรอปเรียน เพราะส่วนมากคนที่ออกกลางคันก็อ้างว่าดรอปเรียน..แต่ที่จริงคือไม่มีเงินเรียนต่อ ตอนนี้หน้าของช่อชบาเหลือแค่สองนิ้ว ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองใครเลยด้วยซ้ำ "สวัสดีครับ ถ้าผมจำไม่ผิดคุณก็คือเจ้าสาวในคืนนั้นใช่ไหมครับ" "ความจำแม่นดีจังเลยค่ะ..หวังว่าคุณคงจะจำเมีย..เอ่อ..คนที่แนะนำคุณให้พวกเรารู้จักในคืนนั้นได้ด้วยนะคะ" นิสาพูดพร้อมกับปรายสายตาไปที่ช่อชบา มุมปากกระตุกยิ้มแบบผู้มีชัย "จำได้สิครับ" ใบหน้าของชายหนุ่มไม่มีรอยยิ้มเลย แต่สายตาของเขามองไปที่หญิงสาว.. สามชั่วโมงผ่านไป.. ช่อชบาไม่เป็นอันเรียนเลย เพราะมัวแต่กังวลเรื่องนี้ "ไปกินข้าวกันดีกว่าเที่ยงแล้ว" "แกไปกินเถอะฉันไม่หิว" "แกอย่าคิดอะไรมากเลยเขาคงไม่ขายหน้าแกหรอก" "ใครขายหน้าใครเหรอ" มยุรีเพื่อนรักของนิสา เรื่องสอใส่เกือก..สอดรู้สอดเห็น ต้องยกให้เธอคนนี้ "หูดีจังเลยนะ" "ไม่จำเป็นต้องหูดีหรอกฉันนั่งอยู่ตรงนี้ก็ยังได้ยินเลย" คนที่ช่วยเพื่อนก็คือนิสา แต่ที่จริงนิสาไม่ได้ยินหรอก เพราะดารินไม่ได้พูดแรงขนาดนั้น ป๊อก! ป๊อก!! เสียงนิ้วเรียวงามได้รูปเคาะลงที่โต๊ะช่อชบา เพื่อเรียกให้คนที่นั่งอยู่เงยหน้าขึ้นมามอง "เมื่อไหร่จะลุก ผมหิวข้าวแล้วนะ" ประโยคเดียวที่ชายหนุ่มพูดออกมา มันทำให้เพื่อนที่นั่งอยู่ในห้องต่างก็มองหน้ากัน ที่ทุกคนยังไม่ลุกออกจากห้อง เพราะอยากจะเห็นช่อชบาหน้าแตก ยังไงนิสาคงไม่ปล่อยให้เธอลอยนวลอยู่แล้ว "....." ช่อชบาเงยหน้าขึ้นมองทันทีที่รู้ว่าคนเคาะเป็นใคร..ตกลงเขาจะมาไม้ไหนกันแน่? หญิงสาวยังไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่านี้ ก็ถูก มือหนาคว้าแขนให้เดินตามออกมาจากห้องเรียนก่อน "ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!" ช่อชบารีบแกะมือเขาออก ด้วยหน้าตาที่ตื่นกลัวเมื่อถูกสัมผัส "หึ" และมันก็ทำให้วัลลภนึกขำกับท่าทางที่ช่อชบาทำกับผู้ชายที่เธอบอกว่าเป็นสามี..เพราะเธอก็ทำแบบนี้กับเขาเหมือนกัน วัลลภไม่เชื่อเลยว่าผู้ชายคนนี้จะเป็นสามีของช่อชบา เพราะเขารู้ดีว่าผู้หญิงคนนี้เป็นโรคกลัว... ?ชะนีติดมันส์ @มัดหมี่
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม