EP.18
"ปล่อยฉัน ปล่อย" เสียงเล็กร้องท้วง หย่าหยาเธอพยายามสะบัดแขนให้หลุดออกจากมือสกปรกที่เขาเป็นคนลากเธอออกมาจากห้องเยี่ยมผู้ต้องขัง
"รังเกียจกูมากงั้นสิ แต่คนที่มึงควรรังเกียจน่าจะเป็นพ่อมึงนะ"
"คุณต่างหากที่มันน่ารังเกียจ ใส่ร้ายพ่อฉัน แล้วยังมาบังคับขืนใจฉัน ทำร้ายฉันสารพัด ทั้งที่ฉันไม่รู้อะไรด้วยเลย จิตใจคุณมันอำมหิตที่สุด" ปากเล็กลั่นคำพูดออกมาตามความรู้สึกที่อัดอั้น ดวงตาสวยมองใบหน้าหล่อร้ายด้วยสายตาแข็งกร้าวอย่างไม่ละสายตา
"มึงเชื่อที่พ่อมึงพูดงั้นสิ"
"ใช่"
มาเฟียหนุ่มยืนเท้าสะเอว ดันลิ้นกระพุ้งแก้ม เริ่มแสดงอาการไม่พอใจที่เธอกล้ายืนต่อว่าเขาต่อหน้าเจ้าที่ในเรือนจำ
หมับ~
มือหนากระชากแขนเธอให้เข้าหาตัว มองเจ้าหน้าที่ในเรือนจำที่หยุดรอคนทั้งสอง แล้วหันมากัดฟันพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงเย็น "ปากดีอย่างมึง ต้องหาอะไรยัดปากจะได้ไม่พูดมากเหมือนตอนนี้"
"ปล่อยฉัน" ร่างบางดิ้นขลุกขล
