ตอนที่23 คำสารภาพ
ทิฆัมพรเดินไปยังห้องทำงานของพ่อเลี้ยงปักษธร
แต่เธอก็ต้องผิดหวังเมื่อห้องดังกล่าวปิดไฟมืดสนิทเขาคงเข้านอนแล้วกระมังหญิงสาวรำพึงระพันอยู่ในใจ ขณะเดินผ่านห้องนอนของเขาซึ่งมันก็เงียบกริบไม่มีแสงไฟเล็ดลอดออกมาจากภายใน ทั้งที่เวลาสี่ทุ่มกว่าแบบนี้ปกติแล้วเขายังไม่นอนง่ายๆ แต่วันนี้เขาอาจจะเหนื่อยจากงานแล้วหลับไป หญิงสาวนั่งลงที่เตียงนอนเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ผ้าม่านกำลังปลิวไสวด้วยสายลมอ่อนๆ ที่พัดเข้ามา เพราะเธอลืมปิดมันในตอนเย็น หญิงสาวเดินมาที่หน้าต่างเอื้อมมือไปดึงบานพับ หากยังไม่ทันได้ออกแรงดึงปิดมันลงสายตาก็พลันมองเห็นชายหนุ่มที่เธอกำลังอยากพบนั่งอยู่ในซุ้มม้านั่งสีข้าวซึ่งทำด้วยไม้ระแนง มีตะเกียงดวงเล็กๆ แขวนอยู่มุมบนซ้ายมือของม้านั่งส่องแสงสีส้มอ่อนๆ ในมือเขาเหมือนถือเครื่องบางอย่างอยู่ด้วย หญิงสาวตัดสินใจลงไปหาเขา
“ขอฟ้านั่งด้วยคนได้ไหมคะ”
ปักษธรพยักหน้าเป็นเชิงอ
