บทที่29 ท่านพี่ให้โอกาสข้าสักครั้งเถอะ
เสียงดังของเสี่ยวหยางพวกเขาต่างมองหน้ากัน เสี่ยวหมิงยอมรับว่าคิดถึงมารดา แต่เสี่ยวซินนั้น นางรู้สึกว่ามารดาไปทำงานก็ดี ยามที่มารดาอยู่บ้าน จะดุด่านางกับพี่รองบ่อย ๆ เด็กน้อยรู้สึกเฉย ๆมากกว่า
ส่วนหลิ่งเฟิ่งนั้น เขาถอนหายใจเข้าออก แล้วให้ลูก ๆ ไปล้างมือ แต่ภายใต้ใบหน้าที่นิ่งสงบนั้น…ภายในใจกลับปวดร้าว ที่ผ่านมาเขาคิดว่ามันจางหายไปแล้ว และอีกไม่นานเขากับลูก ๆ คงลืมเลือนนางไปตามกาลเวลา
แต่ไม่เลย ยามที่นางปรากฎตัว…คำถามมากมายที่อยู่ภายใจปะทุขึ้นมา นางทำเช่นนี้เพื่ออันใดกัน…คราแรกเขาอยากฟังเหตุผลที่นางทิ้งเขากับลูก ๆไป เพื่อที่จะให้โอกาสนาง แต่เวลามันทำให้เขากับลูก ๆปรับตัวได้แล้ว อยู่ ๆนางกลับมา แต่แล้วคำพูดของลั่วอันผุดขึ้น…
“วันนี้นางทิ้งเจ้ากับเด็ก ๆได้ แล้ววันหน้าคิดหรือว่านางจะไม่ทิ้งเจ้ากับเด็ก ๆ อีก…ข้าว่าบางอย่างตัดได้ก็ตัดไปเถอะ…เจ้ากับเด็ก
