บทที่22 ตกงาน
“ใช่ ๆท่านน้าจื่อจะมาแย่งสิทธิ์ของเด็ก ๆอย่างพวกเรามิได้นะขอรับ…จริงไหมท่านน้าอัน” ทุกคนหันไปทางท่านน้าจื่อที่นั่งเกาหัวแกรก ๆ
“น้าอันว่าให้ท่านน้าจื่อไปกินด้วยอีกคนก็ดี…ให้ท่านน้าจื่อเป็นลูกมือให้น้า…ว่าแต่เสี่ยวหมิง เจ้าไม่อยากไปกินข้าวฝีมือน้าอันหรือ” เด็กชายที่โตกว่าน้อง ๆยืนคิดอะไรสักอย่าง
“อยากไปกินขอรับ…แต่ถ้าพวกเราไปหมด ใครจะกินข้าวเป็นเพื่อนท่านพ่อขอรับ” พวกเขามองหน้ากัน แล้วเสียงสดใสดังขึ้นมา
“ท่านน่าอันคนงามแล้วใจดีที่สุด…ให้ท่านพ่อพวกเราไปกินข้าวที่บ้านท่านน้าอันด้วยนะเจ้าคะ…ในเมื่อท่านน้าจื่อไปได้ ท่านพ่อของพวกเราก็ไปได้ใช่ไหมเจ้าคะ” สายตาออดอ้อนของนางฟ้าตัวน้อย ข้าใจอ่อน พยักหน้าให้
“ได้สิ…แต่อยู่ที่ว่าท่านพ่อของพวกเจ้าจะไปด้วยหรือเปล่า”
“ขอบคุณขอรับท่านน้าอัน เรื่องนั้นเอาไว้เป็นหน้าที่ของข้ากับซินเอ๋อร์เถอะ” เสี่ยวหยางพูดจบ ยักคิ้วให้น้องสาว กับข้าวอร่อ
