บทที่20 แค่มองตา เจ้าก็เข้าใจข้า
“หลิ่งเฟิ่ง เจ้าจำคำของข้าไว้…วันนี้นางทิ้งเจ้ากับเด็ก ๆได้ แล้ววันหน้าคิดหรือว่านางจะไม่ทิ้งเจ้ากับเด็ก ๆ อีก…ข้าว่าบางอย่างตัดได้ก็ตัดไปเถอะ…เจ้ากับเด็ก ๆเจ็บครั้งเดียว ดีกว่าเจ็บหลาย ๆครั้งมิใช่หรือ…”
เขาเงียบ สายตามองไปที่แปลงผัก คิดตามที่สหายพูด นางพูดถูกทุกอย่าง บางทีเขาควรจะปล่อยเยว์ชิงไปตามทางของนาง…
“เจ้าอย่าเงียบได้ไหม…ที่ข้าพูดไปนั้นเป็นมุมมองของข้าเพียงผู้เดียว ทั้งหมดอยู่ที่การตัดสินใจของเจ้าด้วย ในเมื่อเจ้าเป็นหัวหน้าครอบครัว…แล้วเรื่องนี้เจ้าควรบอกเด็ก ๆ ถ้าเจ้าโกหกกับพวกเขาครั้งหนึ่ง เจ้าจะต้องหาโกหกครั้งต่อ ๆไปไม่ที่สิ้นสุด เจ้าอยากเป็นบิดาที่โกหกลูก ๆอย่างนั้นหรือ”
เสียงที่สดใส อ่อนโยน คนที่ฟังกลับรู้สึกดี ลั่วอันเหมือนนางฟ้า ที่ค่อยชี้แนะเขาในยามที่เขามือแปดด้าน
ชายหนุ่มเงียบ สีหน้าหนักใจนั้น ทำให้นางนึกถึงคำที่นางเรียกเขาว่าตาทึ่ม
