CHAPTER 17
แค่นี้กับการพูดทิ้งแล้วเดินออกมาโดยไม่สนใจผู้คนด้านหลังอีก ฉันไม่อยากสนใจตั้งแต่แรกด้วยซ้ำแต่ถ้าไม่พูดอะไรเลยก็จะโดนโจมตีด้วยคำพูดแบบนั้นเรื่อยๆ
แม้จะอยากยอมแต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นเช่นนั้นเสมอไป
ช่วงเวลาหนึ่งที่ผ่านมาเกือบครึ่งของครึ่งชีวิตสั่งสอนให้ฉันอดทนมามากพอแต่มันก็ได้สั่งสอนหลายอย่างกับเรื่องต่างๆ ถ้าอดทนแล้วไม่ได้อะไรก็อย่าทนทำต่อเลย
เสียเวลาเปล่า
“พี่ติ...”
แต่แล้วก็มีมือใหญ่คว้าแขนรั้งฉันไว้เมื่อเดินออกมาด้านหน้าโรงแรมเพียงแค่ฉันหันใบหน้าไปก็มีนิ้วชี้เข้ามาเกลี่ยพวกแก้มแกมหยอกล้อจากนั้นก็ย้ายทำแบบเดิมกับลูกอีก นัยน์ตากลมเบิกขึ้นนิดหน่อยสตางค์กำลังมองสังเกตการกระทำของผู้เป็นพ่อ
“ยิ้มหน่อยนะครับเจ้าก้อนหิมะ”
ใบหน้าหล่อพยายามค่อยเกลี่ยคราบน้ำตาที่แก้มลูกเบาๆ ไม่นานร่างเล็กในอ้อมกอดของฉันก็ส่งเสียงร้องดิ้นดีดตัวดุ๊กดิ๊กพยายามปัดมือใหญ่เพราะคงรู้สึกจั๊กจี้
