CHAPTER 10
“ไม่ใช่”
“แล้วมันยังไงคะ?”
ฉันอยากรู้จัง
อยากรับรู้ความคิดของเขา
“ก็ไม่ใช่นั้นแหละ”
ฉันคงหวังเกินไปมากสินะกับคำอธิบายของเขา
ช่างเถอะ...
“คุณรักลูกมากแค่ไหนแล้วหนูล่ะ หนูก็รักแกรักมากเพราะลูกคือทุกอย่าง” ฉันกลืนน้ำลายอึกลงลำคอ รู้ว่าสิทธิของตัวเองเทียบไม่ได้กับเขาสักนิด “อย่าให้หนูต้องทรมานอีกเลยนะคะ”
คนโดนกระทำซ้ำๆ ถึงจะรู้สึกว่าความรู้สึกมันพังยับเยินมากแค่ไหน อยู่กับความโง่งมความเชื่อใจจากนั้นก็เป็นแค่ควายของเล่นในสายตาคนอื่น
“นี่พูดเรื่องในอดีตใช่มั้ย”
“...”
ฉันตอบไม่ได้เพราะมันตันไปหมดยิ่งโดนสายตาคมกริบที่เหมือนพญาเหยี่ยวจ้องราวกับตัวเองเป็นเนื้อชิ้นโปรดปรานแต่สุดท้ายสายตาก็อ่อนลงอย่างชัดเจน
“พี่ไม่แก้ตัว”
“เพราะคุณไม่มีสิทธิแก้ตัวมันแล้วต่างหาก” จะเอ่ยพูดมายังไงก็ไม่มีค่าแล้วถึงคราวที่ฉันต้องต่อต้านเพื่อรักษาหัวใจตัวเองบ้าง ความเด็ดเดี่ยวที่แสดงออกจะทำให้อีกฝ
