มิตาปล่อยใจล่องลอยไปกับบรรยากาศมืดมิดข้างทางนอกหน้าต่างรถยนต์ เธอจมอยู่กับความสับสนและรู้สึกผิดต่อผู้ชายที่นั่งเงียบๆ อยู่ที่เบาะด้านข้าง ผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคนรักของเธอ แต่กลับไม่เคยได้แตะต้องเธออย่างที่ผู้ชายคนนั้นทำ มันเป็นเพราะเธอเองนั่นแหละ ที่ทำใจไม่ได้ ยิ่งนานวัน ความรู้สึกที่เธอมีต่อเขามันยิ่งชัดเจนขึ้น
หลังจากที่เมื่อเช้าเธอโดนอดีตเพื่อนรักรังแกจนไร้สิ้นเรี่ยวแรงแทบก้าวขาเดินไม่ไหว เธอจึงรีบโทรศัพท์ขอให้คนรักหนุ่มขับรถมารับเธอกลับ โดยอ้างว่าคนขับรถตู้ของเธอต้องกลับต่างจังหวัดด่วนเพราะญาติสนิทเสียกะทันหัน
เอกอนันต์ดีใจมากที่เธอคิดถึงเขาก่อนใคร รีบเคลียร์งานสำคัญแล้วสั่งลูกน้องให้เอารถออกไปรอรับเธอในทันที แม้จะผิดหวังนิดหน่อยที่ตลอดทางเธอไม่พูดคุยกับเขาเลย เอาแต่ทอดสายตามองไปนอกหน้าต่าง ทั้งที่ข้างทางมืดสนิทจนมองไม่เห็นอะไรสักนิด
“ขอบคุณมากนะคะ คุณเอก ที่อุตส่าห์ไปรับมิตากลับ
