ดวงใจนฤนาท

ตอนที่7 อารมณ์แปรปรวน

บ้านเรือนไทยสามชั้นที่ทำด้วยไม้สักทองทั้งหลัง ตั้งตระหง่านอยู่บนเนินสูง ที่สามารถมองเห็นไร่นฤนาทได้ไกลแบบสุดลูกหูลูกตา ด้วยพื้นที่หนึ่งพันกว่าไร่ ถูกแบ่งอย่างเป็นสัดส่วน มีทั้งไร่ชา ไร่กาแฟ ไร่ผักและผลไม้เมืองหนาว เนื่องจากที่ตั้งของไร่อยู่บนดอยสูงมีอากาศเย็นตลอดทั้งปี ทำให้ที่นี่มีผลผลิตออกสู่ท้องตลาดได้อย่างไม่ขาดช่วง เม็ดเงินมหาศาลที่สะพัดเข้าออก สร้างรายได้อย่างเป็นกอบเป็นกำให้เจ้าของไร่และคนงานก็มีความเป็นอยู่ที่ดีตามไปด้วย

"พวกมึงลงไปก่อน เดี๋ยวกูตามลงไป" นฤนาท หรือที่ใครๆก็เรียกติดปากว่าพ่อเลี้ยง สั่งลูกน้องสองคนหลังจากที่วางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะ

"ครับนาย" ชายสองคนในชุดสูทสีดำก้มหัวรับคำแล้วรีบลงบันไดไป

นฤนาทลุกจากเก้าอี้แล้วเหยียดกายเต็มความสูง ร่างกายที่น่าจะสูงถึงหนึ่งร้อบเก้าสิบเซ็นติเมตรได้ เดินไปหยุดที่ริมหน้าต่างพร้อมกับทอดสายตามองออกไปไกล กระจกหน้าต่างสะท้อนเงาจางๆให้เห็นใบหน้าคมคายในวัยสามสิบห้าปีที่ดูเคร่งขรึมตลอดเวลา แต่หากเจ้าตัวยิ้มออกมาเมื่อใดเขาก็จะกลายเป็นอีกคนทันที แต่รอยยิ้มนั้นก็หายไปได้ห้าปีแล้วพร้อมกับผู้หญิงที่เขารักมากที่สุด

(นายครับ รถพร้อมแล้วครับ) เสียงที่ดังมาจากวิทยุสื่อสารขนาดเล็กที่ติดอยู่ข้างลำตัวทำให้พ่อเลี้ยงหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อย

"มึงจะเร่งกูหาสวรรค์วิมานอะไร!" เสียงทุ้มต่ำตะคอกกลับไป ทำเอาคนที่ฟังอยู่ด้านล่างสะดุ้งกันเป็นแถว หลังจากนั้นชายหนุ่มจึงคว้าเอาเสื้อสูทมาพาดไว้ที่แขนแล้วเดินมาปิดไฟและปิดประตูห้องทำงานที่อยู่บนชั้นสามของตัวบ้าน

ในขณะที่ลงมาถึงชั้นสองและกำลังจะก้าวลงไปยังชั้นล่าง ชายหนุ่มก็นึกอะไรขึ้นมาได้ เขาชักขากลับแล้วเดินวนไปอีกด้าน ก่อนจะมาหยุดที่หน้าห้องห้องหนึ่งซึ่งมีโซ่คล้องและมีกุญแจล็อคไว้อย่างแน่นหนา ชายฉกรรจ์สองคนที่เฝ้าอยู่หน้าห้องรีบไขกุญแจและปลดโซ่ออกอย่างรู้งาน

แอ๊ด....(เสียงเปิดประตู)

ฟุบ!!!

ทันทีที่ประตูเปิดออก ร่างของเมษาที่นั่งหลับอยู่หน้าประตูทั้งคืนก็ฟุบลงตรงเท้าของนฤนาททันที โดยที่เธอไม่รู้สึกตัวแม้แต่น้อย

"บ้าชิบ! มานอนทำไมตรงนี้" พ่อเลี้ยงหนุ่มสบถพร้อมกับใช้เท้าเขี่ยให้เธอตื่น

"นี่...นี่! เฮ้ย!!!" เมื่อใช้เท้าเขี่ยแล้วแล้วเห็นว่าเธอไม่ตื่น เขาจึงจับตัวเธอพลิกขึ้นและทันใดนั้นเขาก็สัมผัสถึงไอร้อนที่พุ่งออกมาจากร่างกายของหญิงสาว

"ไปตามป้าแมวมาเดี๋ยวนี้!" ชายหนุ่มหันไปสั่งลูกน้อง แล้วช้อนตัวเมษาขึ้นมาไปวางลงบนเตียง เชือกชุดคลุมที่ผูกอยู่ที่เอวหลุดออกเผยให้เห็นทรวงอกอิ่มและหน้าท้องขาวเนียน อยู่ๆ เขาก็รู้สึกขัดๆ ที่กลางลำตัวพร้อมกับใบหน้าที่ร้อนวูบวาบขึ้นมาราวกับหนุ่มน้อยที่เพิ่งจะเคยเห็นเรือนร่างของสตรีเป็นครั้งแรก

"แม่ง! จะมาตื่นอะไรตอนนี้วะ" นฤนาทก้มลงมองเป้ากางเกงตัวเองที่ตุงออกมา ปกติแล้วเขาจะไม่มีอารมณ์กับผู้หญิงที่มีสัมพันธ์กันมาก่อน คนก่อนๆที่ผ่านมาก็จะมีโอกาสแค่ครั้งเดียว เพราะฉะนั้นหากผู้หญิงคนไหนที่คิดจะจับเขาล่ะก็ เป็นเรื่องที่เป็นไปได้ยากมาก แต่กับสาวน้อยคนนี้กลับไม่เป็นอย่างที่ผ่านมา

ตึงๆๆๆ

นฤนาทได้ยินเสียงคนวิ่งขึ้นบันไดมา จึงรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้เมษา

"พ่อเลี้ยงให้คนไปตามอิฉัน มีอะไรหรือคะ" ป้าแมววิ่งเข้ามาด้วยความรีบร้อน ชายหนุ่มไม่ตอบแต่หลีกทางให้ป้าแมวมองดูคนที่กำลังหลับอยู่บนเตียง

"ตายจริง ทำไมเหงื่อแตกพลั่กแบบนี้ หือ? ตัวร้อนจี๋เลยค่ะพ่อเลี้ยง" ป้าแมวรีบเข้ามาดูและพอเอามือแตะหน้าผากก็พบว่าหญิงสาวตัวร้อนมาก

"อืม...จัดการให้ด้วยก็แล้วกันป้าแมว ขาดเหลืออะไรก็บอกสองคนนั่นได้" ชายหนุ่มหมายถึงชายสองคนที่ทำหน้าที่เป็นเวรยามเฝ้าหน้าห้อง

"ได้ค่ะพ่อเลี้ยง ไม่ต้องห่วงนะคะ" ป้าแมวรับคำ

"ห่วง? ฉันไม่ได้ห่วง แค่ไม่อยากให้ใครมาตายในบ้าน และที่สำคัญนังนี่ยังใช้หนี้ไม่หมด" พูดจบพ่อเลี้ยงหนุ่มก็ออกจากห้องไป แล้วรีบเดินลงบันไดไปขึ้นรถที่เปิดประตูรออยู่ก่อนแล้ว

"ห่วงงั้นเหรอ? เฮอะ! คิดได้ไงว่าฉันจะห่วงยัยลูกหนี้นั่น" นฤนาทพูดกับตัวเองเบาๆ

"พวกมึงจะรอฤกษ์รอยามอีกนานไหม ทำไมไม่ออกรถสักที!" ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นตวาดลูกน้องเมื่อเห็นว่าไม่ยอมออกรถ

"ครับๆพ่อเลี้ยง ไปเดี๋ยวนี้ล่ะครับ" ลูกน้องถึงกับตามอารมณ์ผู้เป็นนายไม่ทัน

โรงแรม เดอะราชา...

"อ้าวพี่! เพิ่งมาถึงเหรอครับ" เสียงทักทายจากชายหนุ่มหน้าตาสดใสที่วิ่งเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม

"ใช่! แล้วนายล่ะ" นฤนาทถามกลับ

"ผมมาถึงซักพักแล้วครับ แต่ลืมของไว้ในรถก็เลยลงมาเอาครับ" อีกฝ่ายตอบด้วยน้ำเสียงทะเล้นตามประสาหนุ่มเจ้าสำราญ

"เป็นถึงผู้บริหารไม่ต้องลงมาเอาเองก็ได้มั้ง พนักงานเยอะแยะจะจ้างมาทำไมกัน ถ้ามีแล้วไม่ใช้" ชายหนุ่มเอ่ยแซวนฤบดินทร์ น้องชายแท้ๆที่คลานตามกันมา ขึ้นมาเป็นประธานกรรมการแทนบิดาที่วางมือไปแล้ว

"ของสำคัญครับพี่เลยต้องมาเอาเอง อ้อ! พอดีผมมีเยอะก็เลยเอามาฝากพี่ด้วย นี่ครับ..." ว่าแล้วชายหนุ่มก็ล้วงอะไรซักอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อ แล้วรีบยื่นใส่มือให้พี่ชายก่อนจะวิ่งเข้าไปในโรงแรม

"อะไรของมันวะ...ไอ้น้องเวรเอ๊ย" นฤนาทแบมือออกดูก็เห็นว่าเป็นถุงยางอนามัยรุ่นใหม่ล่าสุดที่มีโฆษณาสรรพคุณว่าบางเหมือนไม่ได้ใส่อยู่สองสามชิ้น

วันนี้นฤนาทถูกบิดาเรียกตัวมาพบที่โรงแรม ซึ่งเป็นหนึ่งในกิจการของตระกูล ในตอนแรกบิดาของชายหนุ่มตั้งใจจะยกกิจการโรงแรมและห้างสรรพสินค้ารวมถึงธุรกิจอื่นๆที่อยู่ในตัวเมืองให้กับเขาซึ่งเป็นลูกชายคนโต แต่ชายหนุ่มกลับปฏิเสธเพราะเขาไม่ชอบความวุ่นวายในเมือง ดังนั้นกิจการทั้งหมดจึงตกเป็นของนฤบดินทร์ผู้เป็นน้องชาย ส่วนตัวเขาเลือกที่จะไปดูแลไร่แทน

"เป็นไงบ้างเจ้านาท ช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นแวะเข้ามาหาพ่อเลย" ชายสูงวัยเอ่ยปากถามลูกชายที่นั่งนิ่งมาซักพักแล้ว

"งานที่ไร่ยุ่งนิดหน่อยครับ ช่วงนี้ชากำลังแตกยอดดีเก็บแทบจะไม่ทัน ผมขอโทษด้วยที่ไม่ค่อยได้มาเยี่ยมพ่อ" นฤนาทตอบพร้อมกับจ้องมองบิดา

"ไม่เป็นไรๆ พ่อสบายดียังเตะปี๊บได้ดังอยู่ ที่ถามเนี่ยก็เผื่อว่าแกจะไม่สบาย" ชายหนุ่มได้ยินดังนั้นก็โล่งใจ เพราะนึกว่าจะถูกบิดาตำหนิ

"แล้วพ่อเรียกผมมา มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ"

"ก็ไม่มีอะไรสำคัญหรอกนะ ฉันแค่มีเรื่องอยากจะถาม"

"ถ้าไม่สำคัญอะไรพ่อโทรไปถามผมก็ได้ ไม่เห็นต้องเรียกผมมาที่นี่เลย"

"ไม่ได้ๆ เรื่องนี้เราต้องคุยกันต่อหน้า ถึงจะเข้าใจกัน ฉันเข้าเรื่องเลยก็แล้วกัน" ชายสูงวัยเว้นช่วงไปพักหนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงจริงจังต่างจากตอนแรก

"เมื่อไหร่แกจะแต่งงานใหม่ ในเมื่อแกก็เลิกกับเมียเก่าไปได้ห้าปีแล้ว ฉันน่ะแก่ลงไปทุกวันเห็นเพื่อนคนอื่นๆเขาได้อุ้มหลานกัน ฉันเห็นแล้วก็อิจฉา และได้แต่คิดว่าเมื่อไหร่ตัวเองถึงจะได้อุ้มหลานแบบนั้นบ้าง" ดวงตาที่เริ่มอ่อนแสงฉายแววเศร้าอยู่ลึกๆ เมื่อเอ่ยถึงอดีตของบุตรชายและอนาคตของตนเอง

"พ่ออย่ามาคาดหวังอะไรกับผมเลย ผม..." นฤนาทตอบยังไม่ทันจบก็ถูกบิดาพูดแทรกขึ้นมาก่อน

"แกต่างหากที่เลิกปิดกั้นตัวเองได้แล้ว ถึงไม่อยากทำเพื่อฉันแต่แกก็ต้องทำเพื่อตัวแกเอง ถ้าวันหนึ่งแกแก่ลงเหมือนฉันแล้วใครจะสืบทอดและดูแลไร่ของแก หรือแกจะปล่อยให้มันตายไปพร้อมๆกับแก แล้วไอ้เงินทองมากมายที่หามาทุกวันเนี่ยแกจะหาไว้ให้ใคร ลองคิดดูดีๆนะ" ไม่มีคำตอบใดๆจากชายหนุ่ม เขายังคงนั่งนิ่งเช่นเดียวกับตอนแรก

"ถ้าเรื่องที่พ่อจะพูดมีแค่นี้ ผมก็ขอตัวก่อน" พูดจบเขาก็ออกจากห้องไป เหลือเพียงชายสูงวัยที่นั่งถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายกับความไม่ฟังใครของบุตรชาย