คู่หมั้นคู่หมาย

บทที่ 9

"แล้วทำไมคุณไม่ขับรถคุณกลับเองล่ะ" พอหญิงสาวขึ้นประจำที่คนขับ สุขายะก็รีบเดินไปเปิดประตูด้านข้างเธอ

"ได้..ถ้าเธอจะให้ฉันขับรถกลับเอง แต่ไม่แน่นะฉันอาจจะไม่กลับ" ชายหนุ่มกำลังจะเปิดประตูรถเพื่อลงไป..หญิงสาวเอื้อมมือไปคว้าแขนเสื้อเขาไว้

"กลับด้วยกันก็ได้ คุณคาดเข็มขัดสิ" นี่เธอต้องทนเรื่องบ้า ๆ แบบนี้อีกนานเท่าไหร่ ชาตินี้เธอจะมีอิสระไหม แต่ถ้าเรื่องนี้ผ่านพ้นไป พิมพ์ญาดาสาบานได้เลยว่าจะไปให้ไกลจากคนพวกนี้

เขากลับขึ้นมานั่งที่เดิม แต่ก็ไม่ได้คาดเข็มขัดนิรภัยตามคำสั่งเธอ ชายหนุ่มเอนเบาะลงนอนขาของเขาพาดขึ้นไปหน้ารถ แบบท่าที่สบายที่สุด

หญิงสาวได้แต่มองและบอกตัวเองให้อดทนไว้ เพราะรับเงินท่านมาแล้วต้องอดทนให้ได้

ระหว่างทางที่เธอขับรถกลับมานั้น เขาทั้งฮัมเพลง ผิวปาก กระดิกเท้าไปมา เพื่อกวนอารมณ์

"ถึงแล้วค่ะ" หญิงสาวเดินอ้อมไปเปิดประตูให้เขาลงจากรถ ถ้าตั้งใจฟังคงจะได้ยินเสียงเธอถอนหายใจ เพราะหน้าที่แรกของเธอได้เสร็จลุล่วงไปด้วยดี

หน้าที่นั้นก็คือต้องพาเขากลับมานอนบ้านในคืนนี้ให้ได้ ที่จริงมันเป็นคำขอร้องจากแม่ของเขา แต่พิมพ์ญาดาถือว่ามันเป็นหน้าที่ที่เธอต้องทำ

"กลับมาได้สักทีนะพ่อตัวดี" พิมพ์ประไพรีบเดินออกมาดูว่าสุขายะกลับมาพร้อมพิมพ์ญาดาไหม

และพิมพ์ญาดาก็ไม่ทำให้นางผิดหวัง พิมพ์ประไพคิดว่านางเลือกลูกสะใภ้ไม่ผิดจริง ๆ

"แม่จะบ่นอะไรให้ผมอีก" จบคำพูดชายหนุ่มก็เดินขึ้นบ้านไป ถ้าเป็นบ้านไม้ คงจะได้ยินเสียง เพราะเขาลงแรงที่เท้าหนักมาก

"ขอบใจหนูมากนะจ๊ะ หนูก็ขึ้นไปพักผ่อนเถอะมันดึกมากแล้ว"

พิมพ์ญาดาจำใจต้องได้เดินตามเขาขึ้นบ้านไปถ้าเลือกได้เธอขอกลับไปนอนบ้านดีกว่า ในเมื่อเลือกไม่ได้หญิงสาวก็ต้องยอม

พอขึ้นมาถึงด้านบนเธอก็เปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของเขา หญิงสาวหายใจโล่งขึ้น เพราะตอนนี้เขากำลังอาบน้ำอยู่

พิมพ์ญาดารีบเดินไปนอนที่เตียง แล้วห่มผ้าคลุมตัวไว้อย่างแน่นหนา

เพียงไม่นานก็ได้ยินเสียงประตูห้องน้ำเปิดออก

อุ้บ! เสียงชายหนุ่มทิ้งตัวลงที่เตียงอย่างแรง

"เธอแน่ใจนะว่าจะนอนกับฉันจริง ๆ"

หญิงสาวไม่ตอบ เธอยังทำตัวนิ่งเหมือนกับคนหลับไปแล้ว

"จะพันตัวอะไรนักหนาผ้าห่มมีผืนเดียวแบ่งคนอื่นห่มบ้างสิ" ชายหนุ่มพยายามดึงผ้าห่มผืนนั้นมาคลุมตัวเอง

และเขาก็ทำได้สำเร็จ ร่างหนาแทรกเข้าไปใต้ผ้าห่มผืนนั้นทันที

หญิงสาวพยายามข่มตาให้หลับไว้ พอเขานอนได้ที่ มือของชายหนุ่มก็เริ่มอยู่ไม่นิ่ง

"....??...." อะไร!! เธอสัมผัสถึงพลังงานอะไรบางอย่าง พิมพ์ญาดาทนแกล้งหลับต่อไปอีกไม่ได้แล้ว หญิงสาวค่อย ๆ หันกลับมา

"กรี๊ดดดด!! ทำไมคุณไม่ใส่เสื้อผ้า" ถึงแม้ว่าท่อนล่างของเขาจะอยู่ใต้ผ้าห่ม แต่หญิงสาวก็สัมผัสได้ว่าเขาไม่ได้ใส่อะไรเลย

"ใส่ทำไม เดี๋ยวก็ได้ถอดแล้ว"

"คุณหมายความว่ายังไง! ถอยออกไปนะ!!" หญิงสาวเริ่มสั่นกลัว เมื่อรู้ความหมายที่เขาพูดออกมา

"ทำเป็นสะดีดสะดิ้งไปได้ ก็เธอเองไม่ใช่เหรอเป็นคนเสนอตัวมาให้ฉัน.."

"คุณ!!"

"คุณอะไร? หรือว่าจะเถียง เท่าที่จำได้ไม่ใช่ครั้งเดียวด้วยสิ"

คำที่เขาพูดออกมาแต่ละคำ มันช่างทิ่มแทงใจคนฟังยิ่งนัก แต่จะทำยังไงได้ก็เขาพูดความจริง

ไม่รู้ว่าเธอจะรับกับคำพูดของเขาได้มากน้อยแค่ไหน แต่พิมพ์ญาดาจะพยายามไม่เก็บมาใส่ใจ

"ฉันยังไม่อาบน้ำ" หญิงสาวรีบลุกขึ้นแต่ก็ไม่ทัน เพราะถูกมือหนาคว้าร่างของเธอกดลงไปที่เตียงอีกครั้ง

"ไม่ต้องอาบ เพราะฉันชอบแบบนี้" หญิงสาวยังไม่เอ่ยปากพูดตอบโต้เขาเลยด้วยซ้ำ แต่ถูกชายหนุ่มปิดปากด้วยริมฝีปากหนาของเขาเอง

พิมพ์ญาดาปล่อยให้เขาจูบอยู่แบบนั้น เธออยากจะรู้เหมือนกัน ว่าเขาจะจูบได้นานเท่าไร หญิงสาวยังแกล้งตอบสนองเขา

"ทำเหมือนเลยนะ"

"เหมือนอะไร"

"เหมือนไม่เคยจูบไง ไม่ต้องแสดงแล้ว" เขาหมายความว่าไม่ต้องแสดงท่าทางเหมือนคนจูบไม่เป็น เพราะลิ้นของเธอพันกับเขาพัลวันเหมือนไม่รู้จังหวะการจูบเลย

"......."

จบคำพูดชายหนุ่มก็ไซร้ต้นคอหญิงสาวต่อ โดยไม่คิดถึงจิตใจของเธอเลย

ถ้าเขาตั้งใจฟังก็จะได้ยินเสียงสะอื้นในลำคอที่เธอพยายามสะกดกลั้นมันไว้ ไม่ให้มีเสียงเล็ดลอดออกมาให้เขารู้ ว่าเธอเจ็บใจกับคำพูดนั้นแค่ไหน

พิมพ์ญาดาไม่รู้ว่าเขาเริ่มแกะกระดุมเสื้อเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ มารู้ตัวอีกทีเสื้อตัวนั้นได้หลุดออกจากร่างกายไปแล้ว เผยให้เห็นหน้าอกอวบอิ่ม ล่อตาล่อใจเสือที่กำลังหิวกระหายแบบเขายิ่งนัก

ใบหน้าคมก้มลงไปซุกไซร้ตรงร่องหน้าอก แบบไม่กลัวว่าเธอจะเจ็บเลย เพราะมีหนวดที่มันเริ่มจะโผล่พ้นออกมาเล็กน้อย เพียงไม่นานก็ได้ยินเสียงเขาดูดยอดประทุมทั้งสองข้าง จนเสียงดังกึกก้อง

แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้นใบหน้าคมของเขายังซุกไซร้ลงมาเรื่อย ๆ จนหยุดอยู่ที่....

"หยุดเดี๋ยวนี้นะคุณจะทำอะไร!!" พิมพ์ญาดารีบหนีบขาเข้าหากัน เพื่อไม่ให้เขาสัมผัสสิ่งนั้นของเธอได้

แค่นี้สุขายะไม่ล้มเลิกความตั้งใจแน่ มือแกร่งทั้งสองข้างของเขาจับขาเธอฉีกออกจากกัน

"กรี๊ดดด!" เมื่อใบหน้าของเขาสัมผัสเข้ากับเนินเนื้อนั้น หญิงสาวถึงกับร้องกรี๊ดออกมาเพราะความตกใจ

แต่เขาก็ไม่ได้หยุด ถึงแม้ว่าเธอจะพยายามผลักศีรษะเขาออก แต่ก็สู้แรงชายหนุ่มไม่ได้

"โอ้ยย! เจ็บนะ!!" พิมพ์ญาดาถึงกับขมิบช่องคลอดแล้วร้องเจ็บ เพราะอยู่ดี ๆ เขาก็ขบลงที่กลีบกุหลาบนั้น ถึงแม้ว่ามันจะไม่แรงแต่ถูกเนื้อบางๆ ก็ทำให้เจ็บได้

"มันเขี้ยวว่ะ..เนินได้ใจมาก" สุขายะหมายถึงว่าทั้งอวบทั้งนูนจนเขาอดใจไม่ไหว

"อยู่นิ่ง ๆ สิวะจะดิ้นทำไมนักหนา" ไม่ใช่แค่เธอที่เจ็บ เขาก็เจ็บไม่แพ้กันเพราะกำปั้นของหญิงสาว รัวใส่ศีรษะเขาตลอดเวลา

"แล้วนายทำบ้าอะไรอยู่ตรงนั้น ปล่อยฉันได้แล้ว!!" เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเล็กน้อย เพราะหญิงสาวพยายามจะดัดเสียงไว้ไม่ให้เขาสัมผัสได้ว่าเธอกำลังหวาดกลัว

จ๊วบ~ แจ๊ะ! แจ๊ะ!! แต่สุขายะไม่ได้สนใจว่าเธอจะมีปฏิกิริยายังไง ตอนนี้เขาต้องทำให้ผู้หญิงคนนี้ ถอยออกไปจากชีวิตเขาให้ได้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดแต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่า จะจัดการกับเธอยังไง

"เจ็บ!!" ที่เธอบอกว่าเจ็บก็เพราะนิ้วที่เขาสอดแทรกเข้ามาในร่องคับแคบนั้น ปลายเล็บของชายหนุ่มมันได้ทิ่มแทงเข้ามาในช่องนั้นด้วย

"ยังฟิตอยู่นี่หว่าา" ยังมีหน้าพูดออกมาได้แบบนี้ แต่เขาก็คิดว่าเธอคงจะยังผ่านศึกมาไม่เยอะ เพราะแค่นิ้วยังเข้าลำบากเลย ซึ่งแตกต่างกับผู้หญิงที่เคยผ่านมือเขามา

"อ๊อยยย.." เขาไม่ได้ใช้แค่นิ้ว พอเขาชักนิ้วเข้าออกไม่นาน ชายหนุ่มก็ลงลิ้นตาม ถึงแม้ว่าจะเกลียดชังเขามาก แต่เขาทำกันถึงขนาดนี้ หญิงสาวก็เริ่มทนไม่ไหวเผลอไปตอบสนองโดยไม่รู้ตัว

"อดทนหน่อยสิจ๊ะ ยังเลียไม่หนำใจเลย วันนี้พี่จะพาขึ้นสวรรค์เอง" เขาไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาพูดกับเธอเลยด้วยซ้ำ แต่หญิงสาวก็ได้ยินทุกคำที่เขาพูด ถึงแม้ว่าตอนนี้อารมณ์เธอจะเตลิดไปไกลแล้วก็ตาม

"อร่อยจัง" สุขายะอดที่จะชมเธอไม่ได้ แต่เขาก็แปลกใจ ทุกสัมผัสของเขาที่ได้สัมผัสเรือนร่างระหงนี้... แต่ภวังค์ความคิดของชายหนุ่มก็ได้หยุดลง

"เสียงใคร" เขาเงยหน้าขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงคนกรีดร้อง สุขายะรีบลุกขึ้น เพราะจำได้ดีว่าเสียงนั้นเป็นเสียงของใคร

เขารีบลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า..หยิบกางเกงออกมาสวมใส่แบบง่าย ๆ โดยไม่ได้ใส่เสื้อ แล้วชายหนุ่มก็รีบวิ่งลงมาข้างล่าง

"งูค่ะ" มันคือเสียงชมพู่ ท่าทางของเธอหวาดกลัวมากพอเห็นสุขายะ ชมพู่ก็รีบวิ่งเข้าไปกอดเขาไว้

"งูที่ไหน" สุขายะมองซ้ายมองขวา เพื่อหางูตัวนั้นแต่ก็ไม่เจอ

"เมื่อกี้มันยังเลื้อยผ่านหน้าชมอยู่เลยค่ะ มันตัวใหญ่มากชมกลัว" ชมพู่กอดรัดเอวเขาแน่นขึ้น กล้ามเป็นมัดมัด ซิกแพคเป็นชั้น ๆ มันทำให้ชมพู่คิดถึงเรือนร่างของผู้ชายคนนี้มาก

สักพักไฟก็ถูกเปิดขึ้น จนสว่างไสวเกือบทุกดวง

ชมพู่รีบปล่อยมือออกจากเอวของสุขายะในทันที เพราะรู้ดีว่าคนทั้งบ้านคงจะแตกตื่นเพราะเสียงที่เธอร้อง

"แม่ได้ยินว่างู มีใครเป็นอะไรไหม"

"ไม่เป็นอะไรค่ะ"

"แล้วหนูชมมาทำไมดึก ๆ ดื่น ๆ"

"ชมนอนไม่หลับค่ะ ชมไม่กล้าอยู่ที่บ้านคนเดียว"

"จริงด้วยแม่ลืมไปว่าตายาก็ต้องได้ไปงานเลี้ยงเป็นเพื่อนพ่อด้วย" วันนี้มีงานเลี้ยงของบริษัท สามีของชมพู่ก็เลยยังไม่ได้กลับบ้าน แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา ถ้าไม่เพราะมีผู้หญิงอีกคนมานอนร่วมห้องกับสุขายะ ชมพู่คงไม่ต้องคิดแผนแบบนี้ขึ้นมา

"แล้วทำไมแกไม่ใส่เสื้อผ้าให้มันดี ๆ กว่านี้" พอทุกอย่างผ่านพ้นไปแม่เพิ่งสังเกตว่าลูกชายใส่แค่กางเกงตัวเดียว

ชมพู่แอบยิ้มแบบพอใจเพราะคิดว่าเขาคงจะรีบลงมาเพราะได้ยินเสียงที่เธอร้อง..นี่แสดงว่าเขายังเป็นห่วงเธออยู่มาก ผู้หญิงคนนั้นคงไม่ได้อยู่ในสายตาของเขาเลย

พอคิดมาถึงตรงนี้แล้วชมพู่ก็แอบมองขึ้นไปที่ชั้น 2 เห็นมีใครบางคนมองลงมาจากช่องหน้าต่างนั้น เธอแอบแสยะยิ้มออกมาเหมือนเป็นผู้ชนะ

?ชะนีติดมันส์ @มัดหมี่