บ้านของอรพรรณี
หมอศิรวิทย์ที่ยืนนิ่งหน้ากระจกในห้องน้ำห้องนอนเธอ ด้วยสภาพที่ไม่มีเสื้อผ้าท่อนบนเพราะเขาถอดออกไปซักแล้วตากไว้หน้าบ้านเธอ เขาหันมามองสภาพคนที่เขาอุ้มมานอนบนเตียง ด้วยสภาพของคนเมาที่ยืนเถียงเขาอยู่ดีๆก็ทรุดลงไปกองกับพื้น จนเขาต้องอุ้มขึ้นมานอนที่เตียงบนห้องนอนเธอ
“เมาเละเทะขนาดนี้ก็สมควรแล้วละ...”
เขาถือผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กที่บิดน้ำมาหมาดๆ ลงไปนั่งที่เตียงข้างตัวเธอ
“ฉันรู้แต่แรกแล้วว่าที่เธอทำก็เพื่อเงิน เธอนี่มันหน้าเงินจริงๆเลยนะยัยเด็กใจแตก...”
เขาจับแขนเธอมาแล้วใช้ผ้าเช็ดลงไปเบาๆ
“แต่ที่เธอบอกว่าไม่ได้ชอบฉันนะ ฉันไม่เชื่อหรอกนะ...ฉันรู้ว่าเธอชอบฉัน”
เขาจ้องใบหน้าเธอที่ยังนอนหลับสนิทไม่รู้เรื่องอะไรที่เขาพูด เขาจึงยื่นมือไปเกลี่ยเส้นผมออกจากใบหน้าให้เธอเบาๆ แล้วใช้ผ้าเช็ดหน้าให้เธอ
“ฉันไม่ยอมให้เธอไปชอบใครหน้าไหนทั้งนั้น เธอต้องชอบฉันคนเดียว...”
“พ่อค่ะ หนูคิด
