เมื่ออาวุธลับไม่ยอมหยุดยิงศัตรู
506 คำ
เขาอึ้งจนตัวแข็ง แผงคอเสียววาบราวกับมีมีดจ่อคอหอยอยู่ เขาควรต้องตั้งสติแล้วหยุดทุกการกระทำเอาไว้ก่อน แต่ดุ้นเนื้อกลับทรยศ ด้วยการฉีดซ้ำน้ำคลั่งพุ่งลงไปหาใบหน้าของเด็กสาวอีกหลายปี๊ด
ปี๊ด ปี๊ด ปี๊ด...!
“เฮ๊ย! ฉิบหาย!” เขารู้ตัวว่าอาวุธลับไม่ยอมหยุดยิงศัตรู ก็เลยรีบเก็บกลับเข้ากางเกงขาก๊วย ทั้งที่มันยังพองโตเป็นบ้องเต็มเป้ากางเกง
“อื้อออ...อร๊ายย” เด็กสาวเริ่มได้สติ รีบคลานออกมาจากพุ่มตำลึง พร้อมกำโทรศัพท์มือถือในมือแน่น แล้วลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับชายร่างยักษ์
“นี่!!!!!” เธอเงยหน้ามองเขาด้วยสายตากราดเกรี้ยว โดยลืมไปเลยว่าใบหน้าของเธอยังเต็มไปด้วยน้ำใคร่ของเขา คนสวนจอมหื่นที่มาทำให้ผักตำลึงต้องแปดเปื้อนมัวหมอง
“อะ...อ้าว!” นายคมกระพริบตาปริบ ๆ จ้องเขม็งมองเด็กสาวในชุดนักเรียนมัธยมปลายตรงหน้า แล้วตกใจยิ่งกว่าเดิม เพราะเจ้าหล่อนคือลูกสาวของกำนันเดชา ซึ่งเป็นนายจ้างคนใหม่ของเขานั่นเอง
“คุณหนูฝนเองหรือครับ?”
ละอองฝนเชิดหน้าเล็กน้อยแล้วทำหน้าไม่พอใจ เพื่อให้เขารู้ว่าเธอโกรธนะ ทั้งที่ความจริงแล้วกลับรู้สึกผิดมากกว่าที่ดันมาเห็นเขาช่วยตัวเองอย่างเมามันส์ใส่พุ่มตำลึงที่น่าอิจฉาพวกนี้
‘อุ๊ย! อิจฉาอะไรกันล่ะ’ คนสวนจอมลามกทำเรื่องน่ารังเกียจใส่ผักที่เธอชอบนะ เธอไม่ควรให้อภัยเขาสิ
“นาย!” เธอมองเขาตาเขียวปั๊ด “ใส่ปุ๋ยตำลึงพวกนี้ทุกวันเลยเหรอ? ถามจริง??”
เขาหน้าเสีย กลืนน้ำลายเอื้อก “ตำลึงพุ่มนี้อยู่ปลายสวน มันเป็นต้นตัวผู้น่ะครับ ไม่ได้เก็บเอาไปกินหรอกครับ คุณหนูไม่ต้องกังวลนะครับ”
“ใครกังวล!”
“เอ่อ หน้าคุณหนู”
เมื่อโดนทัก เธอตาเหลือก รีบเช็ดน้ำใคร่ข้นคาวออกจากใบหน้าอย่างเร่งรีบด้วยความอายและขยะแขยงระคนกัน
“อี๋ ! นายนี่มัน เ****นไม่เลือกที่เลย ต่อไปห้ามทำแบบนี้ใส่ผักพวกนี้เด็ดขาดนะ ไม่สิ ทุกอย่างเลย ทุกอย่างในสวน ห้าม!”
“ครับคุณหนู” เขาทำหน้าสำนึกผิด “ว่าแต่ คุณหนูเข้าไปทำอะไรในพุ่มตำลึงล่ะครับ ไม่กลัวสัตว์มีพิษหรือครับ แถวนี้แมงป่อง ตะขาบไม่น้อยนะ”
เธอเชิดหน้าหยิ่ง “เรื่องของฉันย่ะ!”
“คุณหนูจะบอกกำนัน...”
“ทำไม กลัวโดนไล่ออกเหรอ”
“คือผมไม่ได้ตั้งใจจะฉีดใส่หน้าคุณหนูนะครับ มันเป็นอุบัติเหตุ คุณหนู...”
“พอ พอ!” เพราะเขายิ่งพูด เธอก็ยิ่งอาย อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว “ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ รู้หรอกน่าว่ามันเป็นเรื่องที่ใครก็ทำกัน แต่คราวหลังช่วยทำในที่มิดชิดกว่านี้หน่อยก็จะดี บ้านพักของนายอยู่ไม่ไกลเลยนี่น่า ทำไมไม่กลับไปทำที่ห้องล่ะ”
- ผู้เขียน
