ฉันตื่นมาด้วยบ่ายที่ไม่สดใส
ฟังไม่ผิดหรอก ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายโมงกับอีกสี่สิบนาที เป็นการตื่นนอนที่สายที่สุดในชีวิตของฉัน
ก๊อก ๆ เสียงประตูหน้าห้องดังขึ้นคล้ายรู้ว่าฉันตื่นนอนแล้ว
แต่สิ่งที่ฉันทำคือเงียบเสียงไว้ไม่กล้าบอกไปว่าตัวเองตื่นอยู่
เหตุผลก็ไม่มีอะไรมาก เพราะหนึ่ง...
ฉันไม่รู้ว่าใครอยู่หลังประตูบานนั้น
และสอง...
ฉันไม่กล้าเจอใครในสภาพเหมือนคนเป็นโรคร้าย รอยแดงเป็นจ้ำ ๆ ตามตัว ร่องรอยเหล่านั้นมีทุกที่อย่างปกปิดไม่ได้
“ฉันเอง”
เสียงประตูเปิดเข้ามาอย่างถือวิสาสะพร้อมน้ำเสียงที่คุ้นหู
ฉันรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมมิดศีรษะซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้าผืนหนานั้นทันทีที่เขาก้าวเข้ามา
“ทำอะไร หลบทำไม”
จะไม่ให้หลบได้ยังไงในเมื่อเห็นหน้าเขาแล้วยางอายฉันมันแตกพลั่ก ๆ ขึ้นมาจนอยากจะตีตัวเองเป็นการลงโทษกับเรื่องเมื่อคืน
พึ่บ!
ทว่าผ้าห่มที่ใช้คลุมตัวอยู่ก็ถูกดึงร่นลงมาให้อยู่เพียงแค่ท้องน้อยด้วยแรงม
