ช่วงเช้าวันต่อมา
หลังจากหลินเซินรักษาบาดแผลของเฉิงซานเสร็จเรียบร้อย ทุกคนจึงนั่งวางแผนบุกเข้าช่วยน้องชายและพรรคพวกของเขา เฉิงซานเล่าว่าตอนที่แยกทางกับน้องชาย เขาวิ่งหนีตามแนวป่ามาเรื่อย ๆ เหมือนมีอะไรบางอย่างช่วยเหลือเขาอยู่ จู่ ๆ ก็พบว่าตนเองโผล่มาที่แคว้นเป่ยโดยไม่รู้ตัว คล้ายกับว่าเป็นทางลับที่ไม่มีใครรู้มาก่อน ครั้งนี้เขาจึงวางแผนจะใช้เส้นทางเดิมกลับไปที่นั่น
“พวกทหารฝั่งนั้นต้องคิดไม่ถึงว่าข้าจะกล้ากลับเข้าไปอีกแน่นอน” เฉิงซานคาดการณ์ไว้ว่าจะไม่มีการปะทะกันเกิดขึ้น การรักษาเวรยามที่คุกใต้ดินไม่ได้แน่นหนามากนัก เพราะด้านในมีทางเดินสลับซับซ้อน เส้นทางหลอกมากมายถูกอำพรางไว้อย่างมิดชิด หากมีผู้ใดหลงเข้าไปก็มักจะไม่ได้กลับออกมา
ตอนที่เขาถูกจับ เขาจดจำเส้นทางทั้งหมดไว้ได้แล้ว และเขาจะเป็นคนลงไปช่วยน้องชายด้วยตัวเอง “ตอนที่ข้าหนีมาได้รับบาดเจ็บเจียนตาย พวกนั้นคงไม่คิดว่าจะกลับไปช่วยเขาได้
