ฉันยิ้มกว้างเมื่อหมอเดย์ถามแบบนี้ แปลว่าเขาก็รอฉันอยู่ใช้ไหม
“คิดถึงฉันเหรอคะ”
“ฉันถาม ไม่ได้ให้เธอมาถามกลับ”
“ไปทำธุระที่บ้านมาค่ะ”
“อืม” หมอเดย์ตอบสั้นๆ แล้วหยิบเอกสารบนโต๊ะทำงานมาอ่าน
“หมอคิดถึงปลายเหรอคะ” ฉันแทนตัวเองว่าปลายเพื่อให้ดูน่ารักน่าเอ็นดู
“แค่ถาม ดีซะอีกที่เธอไม่มา” เเป๋ว! ใจห่อเหี่ยวทันทีเลยฉัน
แต่ไม่เป็นไรฉันต้องสู้!
“ให้มันจริงเถอะค่ะ ไม่ใช่ว่าแอบคิดถึงฉันนะคะ”
ฉันเดินเข้าไปใกล้ๆ หมอเดย์ แล้วเอามือขึ้นลูบไล้ใบหน้าเนียนๆ ของเขา คนอะไรก็ไม่รู้หน้าเนียนมาก รู้จักสิวเปล่าเนี่ย
พรึบ~ หมอเดย์ปัดมือฉันออก แล้วทำหน้าหงุดหงิด
“ปลายคิดถึงหมอนะคะ” ฉันยั่วยวน จริงๆ มันก็ยังเจ็บอยู่ แต่ฉันอยากทำแบบนั้นอีก
รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นโรคจิตยังไงก็ไม่รู้
“อย่ากวน ฉันมีงานต้องทำ”
ฉันก้มหน้ากระซิบบอกหมอเดย์ “ไม่อยากทำ...อย่างอื่นก่อนเหรอคะ”
“สาบานว่านั่นคือครั้งแรกของเธ
