“พี่ไม่รู้” ขุนพลขมวดคิ้วทำหน้างงสงสัยนั่งมองหน้ารันนิ่ง จนรันทนไม่ไหวเธอรัวกำปั้นทุบลงบนแผงอกของขุนพลแบบไม่ยั้งเพื่อระบายความอัดอั้นในใจของเธอออกมาให้หมด เธอทั้งน้อยใจเสียใจคิดมากแต่เขากลับพูดออกมาได้หน้าตาเฉยว่าไม่รู้เรื่อง
“นี่แนะ ๆ ๆ ๆ”
“เดี๋ยว ๆ ๆ เดี๋ยวก่อนรัน มันเกิดอะไรขึ้นพี่ทำอะไรผิดเหรอถึงได้โกรธพี่ขนาดนี้” ขุนพลรวบมือของรันไว้ถึงแม้แรงเธอจะไม่เยอะแต่โดนทุบรัวแบบนี้ก็เจ็บได้เหมือนกัน
“พี่ขุนแอบมีคนอื่นใช่ไหม นี่แนะ ๆ ๆ ๆ” รันทุบอกของขุนพลอีกรอบเพราะรู้สึกหมั่นใส้กับท่าทางเหมือนคนไม่รู้เรื่องความผิดของตัวเองเลยสักนิด
“ห๊ะ พี่เนี่ยนะ” ขุนพลทำหน้าตกใจเหลอหลาชี้มือเข้าหาตัวเองหลังจากที่เขารวบมือของรันไว้อีกรอบด้วยมือข้างเดียว
“ก็ใช่นะสิคะ รันเห็นกับตาว่าพี่ขุนไปกินข้าวกับผู้หญิงอื่นมาแถมท่าทางสนิทสนมกันด้วย”
“หือ เมื่อไหร่ ตอนไหน ทำไมพี่ไม่เห็นจะจำได้เลย”
“ไม่ต้องมาแกล้งทำเป็
