“หายแล้วค่ะ รันไม่โกรธพี่ขุนแล้ว”
“อืม”
“พี่ขุนปล่อยรันลงก่อนนะคะ”
“แต่พี่ยังง้อเราไม่ครบทุกขั้นตอนเลยนะ”
“ไม่เอาแล้วพี่ขุนรันไม่ไหวแล้ว รันไม่โกรธไม่งอนแล้วพี่ไม่ต้องง้อรันแล้ว รันยอมแล้วค่ะ” รันรีบพูดออกมาอย่างร้อนรนเมื่อขุนพลไม่ยอมวางเธอลงแต่ทำท่าจะพาเดินไปยังห้องนอนของเขา
“หึหึ” ขุนพลชอบใจหัวเราะในลำคอก่อนจะพารันเปลี่ยนทิศทางไปยังโต๊ะที่เขาวางข้าวของที่ซื้อมาไว้จนเต็มพื้นที่ เขาแค่แกล้งเธอเล่นเท่านั้นเองเพราะเขารู้ว่าเธอคงรับเขาตอนนี้ไม่ไหวแน่ ๆ ขุนพลวางเธอลงบนเก้าอี้อย่างนุ่มนวลก่อนจะหยิบถุงอาหารแยกออกมา
“หิวไหม กินอะไรก่อนนะเดี๋ยวเอาไปใส่จานให้”
“เดี๋ยวรันเอาไปใส่จากให้ค่ะพี่ขุนเป็นคนออกไปซื้อมาให้แล้ว”
“เดินไหว???” ขุนพลหรี่ตาลงมองรันพร้อมกับถามคำถามที่คนฟังต้องหน้าแดงด้วยความเขินอาย ก็มันจริงที่ว่าเธอพอเดินได้แต่มันก็ยังมีอาการเจ็บอยู่
“เดี๋ยวพี่ทำให้นั่งรออยู่นี่แหละ”
“
