“อย่าทำให้แม่ชุบต้องเหนื่อยนะปุ๊บปั๊บ รู้ไหมเด็กน้อย”
“เดี๋ยวลูกก็ตื่นหรอกค่ะ ชุบไม่อยากเหนื่อยจริง ๆ”
“ขอโทษด้วยนะสำหรับเรื่องเมื่อคืน” เขายิ้มกริ่ม
“ขอโทษเหรอคะ” เธอทวนคำ รู้สึกกรุ่นและเคืองเขามาก ทำไมเขามาพูดตอนที่ชินุตาเรียกอะไรกลับคืนมาไม่ได้อีกแล้ว
“ชิ…” ชินุตาทำเสียงออกจากจมูก
ทีนใช้มือขยี้ไปที่ผมของเธอ แล้วลุกขึ้น แล้วเดินออกไป ชินุตาถึงกับถอนหายใจ เธอไม่รู้แล้วว่า ชีวิตจะเป็นอย่างไรต่อไปนับจากวันนี้ เธอลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะยกมือขึ้นไปแตะที่สองพวงแก้มที่ร้อนออกมาผ่าว ๆ จากนั้นก็ลดมือลงไปกุมที่หัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ
“อ้อ... แอ้...” เด็กชายตัวน้อย
น้องปุ๊บปั๊บดีดแข้งดีดขารื้อผ้าห่มที่คลุมตัวออก
“หวัดดี ตื่นแล้วเหรอครับ”
น้องปุ๊บปั๊บเปล่งเสียงตอบดังอ้อแอ้
“จ๊ะเอ๋” เธอหยอกเล่น โชคดีของชินุตาที่เด็กชายไม่โยเย ไม่อย่างนั้นมีหวังเธอคงจะแย่
แล้วน้องปุ๊บปั๊บก็ตดออกมาเสีย
