“ขอซื้อต่อได้มั้ยเนี่ย ความปากหมาของเจเนี่ย” ฉันแซะด้วยใบหน้าบอกบุญไม่รับ ฉันจินตนาการไม่ออกเลยว่าเขาเติบโตมาท่ามกลางผู้คนโดยที่ไม่โดนกระทืบตายได้ยังไง
คือปกติเขาพูดกับชาวบ้านแบบนี้เหรอ นี่ถ้าฉันเป็นแม่เขาคงโบกหัวโยกตายตั้งแต่เดินยังไม่ได้เลยนะ หมั่นไส้แรง!
“ไม่ได้หรอก มันเป็นกิมมิคของเรา มันคือซิกเนเช๊อะ” คนร่างสูงเอ่ยพร้อมสำเนียงดัดจริตจนน้ำลายเกือบกระเด็นใส่หน้าฉัน ฉันแค่นหัวเราะแห้งๆ นึกอนาถกับประโยคที่เขาบอก คือไง นางจะบอกว่าความปากหมานี่คือตัวตนของนาง เป็นสัญลักษณ์ประจำตัวของนางว่างั้น?
โอ๊ย เพลาๆ มั่งก็ได้พ่อคุณ สงสารคนฟังบ้างอะไรบ้าง ปากหมามันไม่ได้น่ารักนะ มันน่าถีบ!
“โห พูดทีนี่หน้าเปียก” ฉันเบ้หน้าหยิบทิชชู่ขึ้นมาซับกระแหนะกระแหนประหนึ่งว่าเขาพูดจนน้ำลายเต็มหน้าฉัน
“มาๆ เดี๋ยวเอาตีนเช็ดให้ จะได้สะอาด” เขายกยิ้มหวานเหมือนว่าเป็นห่วงแล้วยกขาขึ้นมาทำท่าจะถอดรองเท้าทำเอาฉันรีบย
