มัดใจนายวิศวะมาดนิ่ง

ตอนที่ 8 รับข้อเสนอ

ผ่านไปหลายวันก็ถึงวันเรียนจบมอปลายของมิริน ครอบครัวของเธอต่างก็มาร่วมแสดงความยินดีให้กับเธอทุกคนทำเอาคนอื่นถึงกับมองแตกตื่นทั้งโรงเรียนเพราะไม่มีแค่มาวินและเพลงขวัญที่มาแต่ยกกันมาทั้งสามครอบครัวเรียกได้ว่าในบรรดาเหล่านักเรียนที่เรียนจบญาติของเธอมาเยอะที่สุดแล้วแถมช่อดอกไม้ของเหล่าพ่อๆ นั้นเตรียมมาเหมือนเพื่อมาขิงกันเองเพราะต่างก็เป็นช่อดอกไม้เงินช่อใหญ่แถมมีแต่แบงค์พันล้วนๆ

“ยินดีด้วยนะลูกสาวของพ่อ”

ราเชนทร์พูดขึ้นด้วยรอยยิ้มแล้วยื่นช่อดอกไม้เงินให้มิริน

“ขอบคุณค่ะพ่อเชนทร์”

มิรินพูดของคุณราเชนทร์แล้วรับช่อดอกไม้มาด้วยรอยยิ้ม

“ลูกมึงที่ไหนนี่ลูกกู”

มาวินพูดกวนราเชนทร์ทันทีทำเอาราเชนทร์ถึงกับหันมามองค้อนใส่มาวิน

“ไอ้สัส มึงจะมาแสดงความเป็นพ่ออะไรตอนนี้ ให้กูได้มีโมเม้นมีลูกสาวกับเค้าบ้างสิเว้ยย”

ราเชนทร์บ่นให้มาวินทันที ทำเอาทุกคนถึงกับหัวเราะออกมาเมื่อเห็นรุ่นพ่อพูดกวนกัน

“ยอมมันสักวันเถอะไอ้วิน มันอุตส่าห์นั่งใส่เงินในช่อดอกไม้เองกับมือ ยินดีด้วยนะหนูรินคนเก่งของพ่อ”

ดินแดนพูดกับมาวินแล้วหันไปพูดกับมิรินด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมกับยื่นช่อดอกไม้เงินให้มิริน

“ขอบคุณค่าพ่อแดน”

มิรินรับดอกไม้จากดินแดนแล้วพูดขอบคุณด้วยรอยยิ้ม จากนั้นทุกคนก็ถ่ายรูปกับมิรินไปหลายรูปพอถ่ายรูปเสร็จมิรินก็มานั่งพักโดยมีแก๊งพี่ชายและพี่สะใภ้นั่งอยู่ด้วย ส่วนเหล่าพ่อๆ แม่ๆ ก็พากันไปนั่งพักอีกมุมหนึ่ง

“พี่ม่อนนั่นเพื่อนพี่รึเปล่า”

รามินเอ่ยถามไดม่อนขึ้นจนมิรินหันไปมองตามเพราะอยากรู้ว่ารามินพูดถึงใคร ตากลมเบิกตากว้างทันทีเมื่อเห็นเจไดยืนอยู่กับเพื่อนผู้ชายรุ่นเดียวกันกับเธอที่เรียนคนละห้องได้แต่ยิ้มดีใจเมื่อได้เจอเขาแต่ก็ไม่เอ่ยถามอะไรรามินได้แต่นั่งฟังรามินอยู่เงียบๆ รอลุ้นว่ารามินกับไดม่อนจะพูดชื่อเขาออกมารึเปล่า

“อืม”

ไดม่อนตอบรามินสั้นๆ เมื่อได้ยินคำถามของรามิน

“พี่เจไดมาทำอะไรอะ มาแสดงความยินดีกับน้องชายหรอพี่ม่อน”

“อืม นั่นเจเดนน้องชายมันเห็นว่าจะไปเรียนต่อที่สวีเดน”

ไดม่อนตอบรามินขณะที่นั่งนวดขาให้โรสผู้เป็นเมียเพราะเธอบ่นว่าปวดขา ส่วนมิรินก็นั่งฟังเงียบๆ ได้แต่อมยิ้มเมื่อรู้ชื่อของเจไดแล้ว แต่ก็ไม่แสดงท่าทางสนใจออกมาเพราะรู้ว่าอคินกำลังมองเธออยู่

“หนูขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ”

มิรินพูดขึ้นแล้วลุกขึ้นยืนทันที

“ให้พวกพี่ไปเป็นเพื่อนมั้ยคะน้องมิริน”

เค้กเอ่ยถามมิรินขึ้นเมื่อเห็นน้องสาวจะไปเข้าห้องน้ำ

“ไม่เป็นไรค่ะพี่เค้ก ห้องน้ำอยู่ใกล้ๆ เอง อีกอย่างเฝ้าเงินให้หนูหน่อยนะคะเดี๋ยวพวกพี่คิน พี่ม่อน พี่มินจะขโมย อิอิ”

พูดจบมิรินก็วิ่งไปทันทีทำเอาเหล่าพี่ชายได้แต่มองค้อนตามเมื่อโดนมิรินพูดกวนใส่ มิรินวิ่งมายังทิศทางที่เห็นเจไดเดินมาเธอไม่ได้จะมาเข้าห้องน้ำแต่ตั้งใจจะมาหาร่างสูงที่เธอคิดถึงมาตลอดหลายวัน มิรินพยายามเดินหาเจไดไปเรื่อยๆ จนไปเห็นเขายืนคุยโทรศัพท์อยู่ข้างรถสปอร์ตหรูปากบางยิ้มกว้างขึ้นด้วยความดีใจแล้วรีบวิ่งไปหาเจไดทันที

“พี่คะ ว้ายยย”

เจไดที่วางสายจากลูกน้องที่ผับแล้วตั้งท่าจะขึ้นรถถึงกับชะงักเมื่อได้ยินเสียงหวานเรียกจึงหันไปมองก็ต้องตกใจเมื่อมิรินดันวิ่งสะดุดไม้เซล้มมาทางเขาจนใบหน้าหวานซบลงที่อกแกร่งของเขามือบางก็รีบกอดเขาไว้ทันทีเพราะกลัวล้ม ส่วนเจไดก็โอบกอดรับเธอไว้อัตโนมัติด้วยความตกใจ

“ซุ่มซ่ามจริงๆ”

เจไดพูดบ่นให้มิรินแต่ก็ไม่ผละกอดเธอออกจนมิรินนั้นผละตัวออกจากอ้อมกอดเขาเอง

“ขอโทษค่ะ พอดีหนูรีบ กลัวพี่ขึ้นรถไปก่อน ตัวพี่หอมจัง”

มิรินตอบเจไดด้วยรอยยิ้มทำเอาเจไดถึงกับมองตาขวางใส่มิรินเมื่อได้ยินคำพูดของเธอเพราะไม่คิดว่าเด็กสาวตรงหน้าจะมาชมเขาตรงๆ แบบนี้

“มีอะไร”

เจไดเอ่ยถามมิรินเสียงเรียบถึงในใจจะรู้สึกดีที่ได้เจอเธอแต่ก็ไม่แสดงอาการอะไรออกมา

“ดีใจจังได้เจอพี่อีก พี่ดีใจมั้ยคะที่ได้เจอหนูอีกครั้ง”

มิรินพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม

“ไม่”

เจไดตอบกลับสั้นๆ ทำเอามิรินถึงกับทำหน้ายู่ใส่เจได

“ว้า นึกว่าพี่จะดีใจ แต่ไม่เป็นไรค่ะหนูดีใจคนเดียวก็ได้ อิอิ”

มิรินพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มไม่ได้รู้สึกโกรธเขาเลยแม้แต่น้อยที่เขาพูดเย็นชาใส่ตัวเอง

“เดี๋ยวสิพี่ พี่จะรีบไปไหนคะ”

มิรินรีบจับแขนเจไดไว้ทันทีเมื่อเห็นเขาตั้งท่าจะขึ้นรถไป

“ฉันไม่ชอบคุยกับคนแปลกหน้า”

เจไดหันไปพูดกับมิรินเสียงเรียบ

“คนแปลกหน้าที่ไหนคะ เราเคยเจอกันแล้วนะ เจอกันมาก่อนเค้าไม่เรียกคนแปลกหน้าค่ะ”

“เจอแค่ครั้งเดียวแถมเธอก็ไม่รู้จักชื่อฉัน ไปตามหาชื่อฉันให้ได้ก่อนเถอะแล้วค่อยมาคุยกับฉัน”

เจไดพูดขึ้นทันทีเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเธอท้าอะไรเขาไว้ทำเอามิรินถึงกับยิ้มกว้างขึ้นทันที

“งั้นพี่คงต้องได้คุยกับหนูยาวๆ แล้วล่ะค่ะพี่เจได”

เจไดมองหน้ามิรินด้วยความตกใจเมื่อได้ยินเธอเรียกชื่อตัวเอง

“เธอรู้จักชื่อฉันได้ยังไง”

เจไดเอ่ยถามมิรินด้วยความสงสัย

“หนูเก่งมั้ยล่ะ พี่แพ้หนูแล้วนะเพราะหนูรู้ชื่อพี่โดยไม่ได้ถามพี่ เพราะฉะนั้นพี่ต้องทำตามสัญญาเลี้ยงข้าวหนูหนึ่งอาทิตย์”

มิรินพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม

“หึ ฉันเลี้ยงข้าวเธอก็ได้แต่ฉันมีข้อเสนอเพิ่มอีก”

เจไดพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มมุมปากขึ้น

“ข้อเสนออะไรคะ”

มิรินเอ่ยถามเจไดด้วยความอยากรู้

“ถ้าเธอเจอฉันอีกรอบแล้วเธอรู้จักชื่อจริงและสาขาที่ฉันเรียนฉันจะยอมเลี้ยงข้าวเธอหนึ่งเดือน ว่าไง กล้ารับข้อเสนอฉันมั้ย”

เจไดพูดข้อเสนอขึ้นเพราะอยากรู้ว่าเธอจะกล้ารับคำเขารึเปล่า

“เปลี่ยนจากกินข้าวด้วยกันหนึ่งอาทิตย์มาเป็นหนึ่งเดือนมีหรอคะที่หนูจะไม่รับข้อเสนอ หนูตกลงค่ะ ไว้เจอกันนะคะพี่เจได”

มิรินพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มแล้ววิ่งกลับไปทันที ทำเอาเจไดได้แต่ยืนอึ้งเพราะคิดไม่ถึงว่าเธอจะรับข้อเสนอของเขาทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกรึเปล่า จากที่อยากจะแกล้งพูดกับเธอเล่นๆ แต่เธอกลับทำจริงแถมเดินไปดื้อๆ โดยไม่พูดอะไรต่อทำเอาเจไดถึงกับหงุดหงิดเพราะในใจอยากคุยกับเธอต่อแต่ความคิดดันตีกันไปมาพยายามจะไม่สนใจมิรินเพราะคิดว่าเธอยังเด็กเมื่อยืนมองมิรินวิ่งไปจนลับสายตาเจไดก็ดึงสติตัวเองกลับมาแล้วขึ้นรถขับออกไปทันที ส่วนมิรินก็วิ่งมาอย่างอารมณ์ดีเพราะเธอมั่นใจว่ายังไงก็จะได้เจอเขาอีกและการที่จะได้เจอเจไดก็คือตอนที่ตัวเองไปเรียนมหาลัยเพราะอย่างน้อยก็รู้ว่าเจไดเป็นเพื่อนของไดม่อนพี่ชายของเธอนั่นก็แปลว่าเธอต้องได้เรียนสาขาเดียวกันกับเขาแน่นอน

“รออีกสองเดือนมิริน ได้เจอพี่เจไดแน่นอน อิอิ”

มิรินพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดีแค่เธอรู้ว่าเจไดเป็นเพื่อนพี่ชายตัวเองก็รู้สึกโล่งใจเพราะยังไงเจไดก็ต้องอยู่กับไดม่อนตอนที่อยู่มหาลัยอยู่แล้วเธอจึงไม่รีบร้อนจะไปตามหาเขาและอีกอย่างเธอต้องหาชื่อจริงของเจไดให้ได้ก่อนโดยไม่คิดจะให้เหล่าพี่ชายทั้งสามช่วยเพราะดูจากที่เรียกมาถามตอนนั้นเห็นได้ชัดว่าพี่ชายของเธอแต่ล่ะคนนั้นยังหวงน้องสาวอย่างเธออยู่ เธอจึงตัดสินใจตามหาชื่อจริงเจไดด้วยตัวเอง

“น้องมิรินทำไมไปนานจังคะ พวกพี่กำลังจะไปตามหาพอดี”

แพรวาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเพราะเห็นมิรินหายไปนานจนแก๊งพี่ชายเริ่มนั่งไม่ติดจะเดินไปตามหา เหล่าเมียๆ อย่างเค้ก โรสและแพรวาจึงอาสาจะไปตามมิรินที่ห้องน้ำแทน

“หนูปวดหนักค่ะพี่แพรวาเลยนาน แฮร่”

มิรินพูดโกหกแพรวาเพราะไม่อยากให้แก๊งพี่ชายเธอที่นั่งฟังอยู่มาถามเซ้าซี้ถ้าเธอบอกความจริงไป

“พี่มิรินครับ”

ทุกคนต่างหันไปมองทันทีเมื่อได้ยินคนเรียกมิริน

“อ้าว! กัส มาด้วยหรอ”

มิรินพูดกับกัสด้วยรอยยิ้มเมื่อเห็นกัสเดินถือช่อดอกไม้มายืนตรงหน้าเธอเพราะวันนี้เด็กมอห้าไม่ต้องมาโรงเรียน

“วันสำคัญของพี่มิรินทั้งทีผมจะไม่มาได้ไงครับ ยินดีด้วยนะครับพี่”

กัสพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มแล้วยื่นดอกไม้ให้มิรินทันที

“ขอบคุณจ้า มาถ่ายรูปกับพี่มา”

มิรินชวนกัสถ่ายรูปตามประสาพี่น้องเพราะกัสนั้นไม่ได้ล้ำเส้นสถานะเลยสักครั้ง ส่วนกัสตอนนี้เขาก็ไม่ได้คิดกับมิรินแบบคนรักแล้วเพราะชอบความสัมพันธ์พี่น้องไปแล้ว ขณะที่กัสกำลังจะไปยืนข้างๆ มิรินก็ต้องชะงักเมื่ออยู่ดีๆ มีมือหนามาจับไหล่เขาไว้แล้วมายืนแทรกกลางระหว่างเขากับมิริน

“ขอถ่ายด้วยนะ พอดีอยากถ่ายกับน้องสาวน่ะ”

รามินพูดขึ้นพร้อมกับมองตาขวางใส่กัสทำเอากัสถึงกับหลบสายตาด้วยความกลัวรามินแถมไม่ใช่แค่รามินที่มายืนข้างๆ กัสเพราะไดม่อนก็มายืนข้างกัสอีกฝั่งแถมร่างสูงของอคินก็มายืนซ้อนหลังกัสทำเอากัสถึงกับเสียวสันหลังเพราะสายตาของไดม่อน อคิน และรามินนั้นมองเขาอย่างเอาเรื่องจนมิรินได้แต่ส่ายหน้ายอมกับนิสัยหวงน้องของพี่ชายทั้งสาม

“หยุดแยกเขี้ยวใส่รุ่นน้องหนูได้แล้วค่ะพี่ๆ น้องเค้าแค่มาแสดงความยินดีไม่ได้มาจีบค่ะ กรุณาถอยออกไปเลยหนูจะถ่ายรูปกับน้องเค้า”

มิรินพูดใส่พี่ๆ ตัวเองเสียงดุจนเค้ก โรสและแพรวาหัวเราะขึ้นแล้วไปดึงสามีตัวเองออกมาทันที ทำเอาแก๊งพี่ชายถึงกับหัวเสียเมื่อเห็นน้องสาวยืนถ่ายรูปกับผู้ชายสองคนเพราะไม่กล้าขัดเมียตัวเองจึงได้แต่ยืนมองเงียบๆ