“เปิดสิ”
เจไดพูดขึ้นเสียงเรียบพร้อมกับยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ใส่มิรินทำเอาเธอถึงกับกังวลมากกว่าเดิมเมื่อเห็นเขายิ้มร้ายใส่ตัวเอง มือบางพยายามเปิดกระดาษดูช้าๆ อย่างลุ้นๆ ในใจก็ได้แต่ภาวนาให้ตัวเองสั่งตรงกันกับเขา
“พี่เจไดคะ”
มิรินหยุดเปิดกระดาษแล้วเงยหน้าเรียกเจไดจนเจไดได้แต่ก้มมองคนตัวเล็กแล้วยักคิ้วข้างหนึ่งขึ้นอย่างตั้งคำถามโดยไม่พูดอะไร
“คือถ้าสมมุติว่าหนูกับพี่ชอบไม่เหมือนกัน พี่จะยกเลิกแค่กินข้าวกับหนูแต่ยังให้หนูจีบพี่ต่ออยู่ใช่มั้ยคะ”
มิรินเอ่ยถามเจไดพร้อมกับทำหน้ากังวลจนเจไดได้แต่ยิ้มมุมปากใส่มิรินในใจรู้สึกเอ็นดูเธอไม่น้อยเมื่อเห็นสีหน้าเริ่มไม่มั่นใจของเธอ
“อืม”
เจไดตอบมิรินสั้นๆ ทำเอามิรินถึงกับถอนหายใจยาวอย่างโล่งใจเพราะถ้าเธอทายผิดถึงจะเสียโอกาสได้กินข้าวกับเจไดหนึ่งเดือนแต่ก็มีโอกาสหาเรื่องอื่นเข้าใกล้เขาต่อได้ เมื่อได้ยินคำตอบของเจไดมิรินก็พยักหน้าแล้วก้มเปิดกระดาษต่อทัน
