เช้าวันใหม่...
ดามองตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเคาะประตู เขาทรงตัวลุกขึ้นนั่ง ยกมือเสยผม พยายามรวบรวมสติ “เดี๋ยวนะ” เขาส่งเสียงบอก หย่อนเท้าลงบนพื้น เดินไปเปิดประตูให้ พนักงานสาวคนเดิม มาพร้อมกับรถประจำตำแหน่งของหล่อน มีกลิ่นอาหารโชยฟุ้งจนพยาธิในท้องของเขาเริ่มทำงาน
“สายแล้วคุณยังไม่ตื่น ดิฉันกลัวหิวค่ะ เลยถือวิสาสะเอาชุดใหม่มาให้เปลี่ยนพร้อมกับอาหารเช้า” นับว่าการบริการของรีสอร์ตนี้เกินความคาดหมาย และถือว่าดีสำหรับดามองเวลาที่เขาไม่มีอูแบร์คอยจัดการเรื่องส่วนตัวให้
“คุณจะพักต่อ หรือว่าจะเช็กเอาท์กลับคะ?”
หล่อนถามเหมือนไม่ใส่ใจ แต่คงกำลังตั้งตารอคำตอบจากดามองอยู่ รีสอร์ตที่มีแขกเข้าพักไม่เต็ม ความต้องการของเจ้าของรีสอร์ตคงต้องการลูกค้าให้พักผ่อนยาวๆ จะได้สร้างรายได้ให้ตนเองได้
ดามองไหวไหล่ “ฉันอยู่ต่ออีกสองคืนก็ได้นะ”
หากตัดเรื่องเด็กหญิงกวนประสาทคนนั้น กับภาพลวงตาที่ทำให้เขากระสับกระ
