ถ้าไม่อยากเสียใจอย่าหวั่นไหวกับฉัน

เล่นใหญ่

ตอนที่ 11

เล่นใหญ่

"เป็นไงวะมึง? เมื่อคืนกลับกับสาว? " ทันทีที่เห็นหน้าซียูเควินก็เริ่มต้นแซวทันที โดยมีสองพี่น้องยืนทำหน้าเจ้าเล่ห์อยู่ข้างๆ

"ก็ไม่มีอะไร" แต่ซียูกลับช็อตฟีลเพื่อนซะอย่างงั้น

"เดี๋ยวๆ กลับกันสองต่อสองน่ะนะไม่มีอะไร! ไหนไอ้ทรอยบอกว่าชอบเค้าจนนั่งดูคลิปวนไปวนมา กูนึกว่าเมื่อคืนมึงแดกเค้าไปแล้วซะอีก"

"ไอ้บ้า ใครจะไปทำอย่างงั้น"

"ก็มึงนั่นแหละ ไอ้หน้าหม้อประจำกลุ่ม"

"หน้าหม้ออะไร กูคนดี"

"ฮิ้วววว…แววกลัวเมียมาแล้วว่ะ กูสงสัยว่าจะได้เห็นคนกลายร่างเป็นไอ้โบ้เร็วๆ นี้ละมั้ง" ทรอยอดใจไม่ไหวต้องเข้ามาร่วมแซวด้วยโดยมีเทรย์คอยช่วยเสริมอีกแรง "ใช่ๆ แล้วก็ว่าแต่พวกกู"

"ก็พวกมึงกลัวเมียจริงๆ นี่หว่า"

"ก็พวกกูมีเมียให้กลัว แต่มึงยังไม่ได้เป็นผัวเค้าซักหน่อยแล้วมึงจะรีบสงบเสงี่ยมไปไหน"

"ฮิ้วว…ฮ่าฮ่าฮ่า"

ซียูขี้เกียจจะเถียง จะให้บอกว่าได้เป็นผัวเค้าไปตั้งนานแล้วก็บอกไม่ได้ เพราะน้ำหวานไม่ได้นับว่าเขาเป็นอะไรกับเธอเลยแม้แต่น้อย ขนาดเมื่อคืนอุตส่าห์ช่วยพาหนีไอ้แรปเปอร์หน้าหม้อนั่นก็ยังไม่เห็นความดีของเขาเลย

'ขอบคุณ นายมากนะคะที่ช่วยชั้นไว้'

'แล้วไปกับมันทำไม แถมยังไปคนเดียวอีก'

'ก็ชั้นเข้าใจผิดคิดว่าเป็นงานวันเกิดน่ะสิ'

น้ำหวานตอบมาแค่นั้นแต่ไม่ยอมอธิบายอะไรเพิ่มเติม เขาเองจะไปคาดคั้นมากก็ไม่ได้เพราะไม่มีสิทธิ์ยุ่งเรื่องส่วนตัวกัน

"เฮ้อ ทำไมมันยากอย่างงี้วะ" ซียูคิดไม่ตกจนเผลอบ่นพึมพำออกมา

"มีอะไรให้ช่วยก็บอกดิวะ" เควินได้ยินจึงพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง สองพี่น้องก็พยักหน้าเห็นด้วย

ซียูกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เขาอยากให้เพื่อนๆ ช่วยใจจะขาด แต่ติดที่มันไม่ใช่การจีบสาวธรรมดาและมันไม่ใช่การเล่นเกมเหมือนที่เคยทำด้วย

'ความรักสินะ…' ชายหนุ่มนึกถึงคำพูดของแชมเปญก่อนหน้านี้

'ไว้มีความรักเมื่อไหร่แล้วคุณจะเข้าใจ'

อยากจะบอกเหลือเกินว่าตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว แต่เข้าใจแล้วยังไงต่อ? ต้องทำยังไงถึงจะได้มา? นี่ต่างหากที่เป็นปัญหา และเขาก็ยังคงคิดไม่ตกว่าจะทำยังไงต่อไป

แต่ซียูก็ไม่ต้องปวดหัวนาน เพราะช่วงบ่ายของวันต่อมาไอซ์ก็ไลน์มาบอกว่าบังเอิญได้ยินว่าน้ำหวานชวนเพื่อนๆ ไปกินอาหารญี่ปุ่นซึ่งเป็นร้านลับสำหรับคนทั่วไป แต่เป็นร้านดังสำหรับเด็กมหา'ลัยที่น้ำหวานและไอซ์เรียน

'ร้านนี้เมื่อก่อนนางไปกับแฟนเก่าบ่อยๆ ช่วงนี้นางอยากไปกินกับเพื่อนๆ บ้าง แต่ชวนใครก็ไม่มีใครไปสักคน แต่นางอยากกินมาก ได้ยินพูดว่าวันนี้ยังไงก็จะไปให้ได้ ไม่มีใครไปด้วยก็จะไปคนเดียว'

บอกข่าวเสร็จแล้วไอซ์ก็เชียร์ให้ซียูรีบตามไป

'ร้านอยู่ฝั่งตรงข้ามมหา'ลัย เดี๋ยวส่งโลเคชั่นไปให้'

พอคุยกับไอซ์เสร็จซียูก็โทรไปที่ร้านเพื่อจองโต๊ะเกือบทั้งหมดในร้านโดยเหลือไว้เแค่ที่นั่งหน้าเคาน์เตอร์บาร์ จากนั้นก็ไปบอกเพื่อนๆ แก๊งจตุร

"พวกมึงพาเมียไปกินอาหารญี่ปุ่นกับกูหน่อย อ้อ...แล้วไปเกณฑ์บอดี้การ์ด คนขับรถหรือใครก็ได้ไปนั่งเป็นแขกในร้านให้กูด้วย เดี๋ยวกูเลี้ยงเอง"

เพื่อนๆ ทำตามคำขอของซียูทันที ไม่นานนักเทรย์กับทรอยก็บอกว่าตอนนี้บอดี้การ์ดของที่บ้านกำลังเดินทางไปที่ร้าน ส่วนเควินที่กำลังรอไอรินอยู่ก็แซวขึ้นมา

"เป็นไงล่ะมึง เมื่อก่อนชอบด่าว่าพวกกูเล่นใหญ่ พอถึงคราวตัวเองเสือกเล่นใหญ่กว่าใครเพื่อน"

พูดจบก็หันไปหัวเราะกับสองพี่น้อง ส่วนซียูได้แต่ยิ้มแห้งๆ เพราะเถียงไม่ออก

ตกเย็น พอน้ำหวานไปถึงเห็นคนนั่งเกือบเต็มร้านแล้วก็ตกใจ เพราะปกติช่วงกลางสัปดาห์แบบนี้คนจะน้อย

"เหลือแค่ที่นั่งที่ซูชิบาร์ค่ะ" พนักงานบอกด้วยท่าทางสุภาพ

น้ำหวานลังเล ปกติเธอไม่ใช่คนที่ชอบกินซูชิแบบโอมากาเสะมากนัก เพราะชอบมองหน้าคู่สนทนามากกว่าจะไปนั่งมองเชฟปรุงอาหาร

'ช่างเถอะ ไหนๆ วันนี้ก็มาคนเดียว นานๆ ทีกินโอมากาเสะก็ได้'

ว่าแล้วหญิงสาวก็ตกลงไปนั่งตรงนั้น

ขณะที่เชฟกำลังเริ่มปรุงอาหารจานแรก ที่นั่งข้างๆ ก็มีผู้ชายคนหนึ่งมานั่ง เมื่อหันไปมองก็เห็นว่าเป็นซียูนั่นเอง

"อ้าว เจอกันอีกแล้ว บังเอิญจังเลยนะครับ" ซียูทักทายยิ้มๆ

น้ำหวานยิ้มให้ แต่เป็นยิ้มที่เจือความสงสัยเพราะเธอรู้สึกว่าครั้งนี้มันบังเอิญมากเกินไป

ตอนเจอกันที่มหาวิทยาลัยเธอพอเข้าใจได้ แต่การมาเจอกันที่นี่มันออกจะแปลกไปซักหน่อยเพราะร้านนี้เป็นร้านเล็กๆ ที่ต้องเข้าซอยมาลึกพอสมควร แถมเจ้าของร้านก็ไม่ได้โปรโมทอะไรมากมายเพราะเน้นลูกค้าในพื้นที่

เธอจึงสงสัยว่าซียูรู้จักร้านนี้ได้ยังไง

"อย่าบอกนะว่าคุณตามชั้นมา! "

"ตามมาอะไรอีกล่ะ ผมก็แค่ชอบตระเวนกินโอมากาเสะ ร้านนี้คุณเป็นเจ้าของหรือไง คนอื่นถึงมากินด้วยไม่ได้? "

น้ำหวานทำท่าจะโต้ตอบแต่พอมองเห็นสายตาเชฟชาวญี่ปุ่นที่ถึงแม้จะฟังภาษาไทยไม่ออก แต่คงพอเดาจากท่าทางได้ว่าลูกค้ากำลังเถียงกันอยู่

"รีบกินเถอะ เดี๋ยวเสียรสชาติ" ซียูก็คงเห็นเหมือนกันเลยบอกให้เธอรีบกิน หญิงสาวจึงหยุดต่อปากต่อคำแล้วหันไปจัดการกับอาหารที่เชฟทยอยทำและเสิร์ฟให้ทีละจาน

"ชอบหรือคุณ? "

"อะไร? "

"ก็เห็นทำหน้าบานเป็นจานเชิงตอนกินปลาหน้าวัว"

"เรื่องของชั้นย่ะ! "

ซียูทำหน้าอ่อนอกอ่อนใจ แต่พออีกฝ่ายเผลอก็แอบอมยิ้มด้วยความเอ็นดู

และพอถึงตาเขาบ้าง ขณะที่เชฟกำลังเสิร์ฟซูชิหน้าปลาหน้าวัว เขาเห็นจากหางตาว่าดวงตาแป๋วๆ ของคนบางคนแอบมองมา แต่พอเขาหันไปมองก็รีบหลบตา ซียูที่ตั้งใจจะยกให้ตั้งแต่แรกเห็นแล้วก็ลังเลใจว่าจะให้หรือจะแกล้งกินเองดี

แต่พอนึกถึงสีหน้ามีความสุขตอนที่ได้กินของชอบของอีกฝ่ายแล้วชายหนุ่มก็ตัดสินใจไม่แกล้งดีกว่า

เขาอยากเห็นเธอมีความสุข ไม่ว่าเขาสองคนจะอยู่ในสถานะไหนหรือไม่มีสถานะเลยก็ตาม แต่ยังไงซะเขาก็อยากเห็นเธอมีความสุขอยู่ดี

"อะ…ผมยกให้"

เมื่อเห็นอีกฝ่ายมองมาด้วยความสงสัยก็รีบอธิบาย

"ผมกินได้ ชอบด้วย แต่ไม่เท่าคุณ…ซูชิชิ้นนี้เชฟบรรจงปรุงอย่างพิถีพิถัน ผมว่ามันควรจะได้เข้าไปอยู่ในปากของคนที่ชอบมันสุดๆ จะได้เหมาะสมกับคุณค่าของมัน"

"เวอร์จริงๆ เลยคุณเนี่ย ไม่กินก็เอามา"

น้ำหวานทำเป็นพูดห้วนๆ เพื่อข่มความเขินอาย

ทำไมเธอจะดูไม่ออกว่าอีกฝ่ายตั้งใจยกให้ แถมยังอุตส่าห์คิดคำพูดเลี่ยนๆ มาพูดเพื่อช่วยกลบเกลื่อนอีก เธออยากบอกว่ารู้ทัน แต่ถึงพูดไปอีกฝ่ายก็คงปฏิเสธอยู่ดีจึงรับมาให้มันจบๆ ไป

"มองอะไรล่ะ? ให้แล้วห้ามขอคืนนะ ไม่คายให้หรอก! "

ซึยูไม่ตอบ ได้แต่หัวเราะอยู่ในลำคอ ส่วนน้ำหวานก็ไม่พูดอะไรอีกเพราะรู้สึกว่าใบหน้าตัวเองมันเห่อๆ ร้อนๆ ยังไงพิกล ซึ่งเรื่องนี้หญิงสาวก็ไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร

'หรือเพราะวาซาบิ? ใช่แล้ว! เพราะใส่วาซาบิเยอะเกินไปแน่ๆ เลยรู้สึกเผ็ด

ไม่ได้หน้าร้อนอะไรหรอก! '