มากกว่าเพื่อน..แต่ไม่ใช่แฟน Ep10
787 คำ
หญิงสาวพยายามใช้ความคิด..ว่าเคยเจอเขาคนนั้นที่ไหน ..แต่เวลานี้ไม่เหมาะสำหรับการที่มาคิดทบทวนอะไรแบบนี้ เพราะเธอต้องได้เข้าไปพบฝ่ายบุคคล
"เข้าไปในห้องอบรมได้เลยค่ะ" พนักงานที่เข้ามาใหม่ต้องได้รับการอบรมแบบนี้กันทุกคน เพราะจะได้รู้กฎของบริษัท
จ๊ะเอ๋และของขวัญก็เลยรีบไปที่ห้องอบรม พอเปิดประตูเข้ามาคนที่ได้งาน ต่างก็พร้อมหน้าพร้อมตากันในห้องอบรมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
"จ๊ะ" ของขวัญเดินเข้ามานั่งแต่มองกลับไปอีกทีเพื่อนยังคงยืนอยู่หน้าประตู ก็เลยต้องได้เรียกให้ตามไป ..ที่จ๊ะเอ๋ยังยืนอยู่ตรงนั้น เพราะเธอมองเห็นใครคนหนึ่งนั่งประจำที่พนักงานฝ่ายอบรมของบริษัท
หญิงสาวหายใจเข้าลึกๆ แล้วก็ก้าวเดินไปนั่งลงข้างๆ เพื่อน
"แค่วันแรกก็สาย" มันคือคำพูดประโยคแรกของคนที่ทำให้เธอตกใจ และคนที่มาร่วมอบรมพร้อมกันต่างก็มองมาแบบสมน้ำหน้าที่ถูกต่อว่า เพราะดูทุกคนจะไม่ค่อยชอบหน้าของทั้งสองเลย
"ขอโทษค่ะพวกเราไม่รู้ว่าต้องมาห้องนี้ก่อน" ของขวัญเป็นคนกล่าวขอโทษ
"เริ่มเลยครับคุณมัลลิกา"
"ได้ค่ะหัวหน้า"
"หัวหน้า?" จ๊ะเอ๋และของขวัญมองหน้ากันแบบไม่ได้นัดหมาย
"ก่อนอื่นพี่ขอแนะนำตัวก่อนนะคะ พี่ชื่อมัลลิกา เป็นผู้รับผิดชอบพวกน้องๆ ทุกคนในระหว่างที่ฝึกงาน" พอได้ยินมัลลิกาแนะนำตัวทุกคนก็ปรบมือให้เล็กน้อย เพื่อเป็นการตอบรับ "ส่วนท่านนี้ชื่อคุณพระราม" มัลลิกาหันไปแนะนำคนที่นั่งอยู่ใกล้กัน
"สวัสดีครับ เรียกผมว่ารามเฉยๆ ก็ได้" ใช่แล้วเขาคือนายพระราม คนที่จ๊ะเอ๋เคยบอกเลิกและตบหน้า
"หล่ออ่ะ" สาวๆ หลายคนต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกัน
"เอาล่ะคะเงียบก่อน" มัลลิกาได้ห้ามปรามคนที่พูดเสียงดัง "หลายคนอาจจะสงสัยว่าคุณรามมาทำหน้าที่อะไร"
"สงสัยมากเลยค่ะ"
"คุณพระรามเป็นคนที่รับผิดชอบพวกเราโดยตรงเลยค่ะ การฝึกงานในระยะเวลา 3 เดือนของพวกเราทุกคนจะผ่านหรือไม่ผ่าน ก็ขึ้นอยู่กับคุณพระรามนี่ล่ะค่ะ"
หึ..ได้ยินแบบนี้จ๊ะเอ๋ก็พอจะรู้ชะตาตัวเองแล้ว
เที่ยงวันเดียวกัน.. พอถึงเที่ยงทุกคนก็ได้ออกมาทานข้าว เพราะช่วงบ่ายต้องได้เข้าไปอบรมอีกรอบ
"แกก็คิดไปในทางที่ดีหน่อยสิ นายรามนั่นอาจจะลืมเรื่องเก่าๆ แล้วก็ได้ เขาถึงได้รับพวกเราเข้ามาฝึกงานไง"
"ขอให้มันเป็นแบบนั้นเถอะ" ตอนนี้หัวใจเธอไม่ได้เต้นแรงเพราะเขาอีกแล้ว แต่จะว่าไม่เต้นแรงก็ไม่ได้ ที่เต้นแรงอยู่ตอนนี้คือกลัวเขาเอาคืนมากกว่า
"นั่งโต๊ะนั้นดีกว่าค่ะราม"
พอเสียงนั้นดังขึ้น มันก็ทำให้คนที่อยู่ในภวังค์ความคิดถึงกับสะดุ้งแล้วหันกลับไปมองด้านหลัง
"เราไปกินข้าวที่อื่นกันดีกว่า" ทีแรกจ๊ะเอ๋และของขวัญก็หมายตาโต๊ะนั้นไว้
"แล้วที่อื่นมันอยู่ที่ไหน แกรู้หรือไง"
"ถ้างั้นเราก็ซื้อไปนั่งกินข้างนอกกัน" ขนาดแม่ของเธอยังยืนกินในห้องเก็บของได้เลย เพราะคิดถึงหน้าแม่นี่แหละ จ๊ะเอ๋จึงได้เลี่ยงการเผชิญหน้ากับเขา
"กินแค่นี้มันจะอิ่มหรือวะ"
"เขาคงไม่อบรมถึงเย็นหรอกมั้ง" ทั้งสองซื้อผลไม้ออกมานั่งกินกันแบบง่ายๆ
"ไม่แน่นะตอนเช้ายังอบรมไปไม่ถึงไหนเลย"
"ถ้างั้นแกเข้าไปกินข้าวดีกว่า ฉันกินไอ้นี่ก็พอแล้ว"
"แกคิดว่าฉันจะทิ้งแกไว้คนเดียวหรือไง อดก็ต้องอดด้วยกันสิ"
ห้องอบรมช่วงบ่ายโมง..
คนที่เข้ามาให้ความรู้เรื่องการทำงานในบริษัทไม่ได้มีแค่สองคนนี้ ยังมีหัวหน้ารวมไปถึงผู้จัดการผลัดเปลี่ยนกันเข้ามาเพื่อให้ความรู้
"สวัสดีครับน้องๆ ทุกคน"
"ว๊าว คนนี้ก็หล่อลากดินไม่ใช่เล่น" พนักงานสาวพูดคุยเมื่อเห็นคนที่เข้ามาในห้องอบรม
"ผมชื่อพระลักษณ์ เป็นผู้จัดการฝ่ายผลิตของที่นี่ครับ"
พระลักษณ์? พระราม? หลายคนแม้แต่ของขวัญต่างก็มองหน้าของพระลักษณ์และพระรามสลับไปมา แบบสงสัยชื่อของทั้งสอง
แต่มีอยู่คนหนึ่งที่ไม่ได้สงสัยชื่อ เพราะเธอกำลังสงสัยว่า..เคยเจอคนที่ชื่อพระลักษณ์อยู่ที่ไหน ทำไมถึงได้คุ้นหน้าขนาดนี้..
- ผู้เขียน
