Chapter 2: กลิ่น
1858 คำ
“เออ... น้อง พี่ว่าน้องมาผิดห้องแล้วแหละ” พุฒเป็นคนเอ่ยขึ้นก่อน
“ไม่ผิด ฉันแตะคีย์การ์ดแล้วจิ้มมันทุกชั้น จิ้มมาชั้นนี้ได้แสดงว่าไอ้พี่ดิปต้องอยู่ที่นี่ ไอ้พี่ดิป! ออกมานะ! ริเล่นชู้เหรอ ระยำมาก! ถ้าหนูจับได้คาหนังคาเขา หนูจะตัดกล้วยพี่แล้วสับส่งไปเป็นข้าวหมูเลย!”
อุ๊ย! โคตรดุ ขัดกับรูปร่างหน้าตามาก
พุฒคิดในใจแล้วหัวเราะออกมาน้อย ๆ ไม่ได้มีความกลัวท่าทางแข็งกร้าวดุร้ายของสาวน้อยตรงหน้าเลยสักนิด
“เธอมาผิดห้องแล้วแหละ ลองลงไปถามนิติดูก็ได้ เพนต์เฮาส์ห้องนี้พวกฉันอยู่มาห้าปีแล้ว ไม่มีหรอกนะไอ้คนที่ชื่อดิปน่ะ” พาฬตอบเสียงกร้าว เริ่มหงุดหงิดที่จู่ ๆ ก็มียัยบ้ากระโดดเข้ามาเป็นตัวขวางพวกเขาไม่ให้ไปงานรับปริญญาของน้องสาวโดยง่าย
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ผิด ฉันตามไอ้พี่ดิปไปที่คอนโด เจอถุงยางใช้แล้วของมันกับกางเกงชั้นในจีสตริงสีแดงที่... ที่... ที่เปื้อนคราบ แล้วเจอคีย์การ์ดใบนี้ตกอยู่ มันต้องเป็นคีย์การ์ดนังชู้นั่นกับไอ้พี่ดิป ดังนั้นเอาผัวฉันคืนมา! เดี๋ยวนี้!” เด็กสาวเท้าเอวแล้วยื่นคำขาด
ท่าทางเธอดูแข็งกร้าวดุร้าย แต่ในใจของสาวน้อยชามาตอนนี้แทบแหลกสลาย เธอรู้ตัวได้สักพักแล้วว่าแฟนหนุ่มของเธอเปลี่ยนไป เธอได้กลิ่นโคโลญจน์ที่กลิ่นหอมแปลก ๆ จากตัวเขา เธอเห็นเขาแอบคุยโทรศัพท์แล้วหัวเราะคิกคักบ่อย ๆ จากที่เคยชวนเธอกินข้าวทุกเช้า กลางวัน เย็น ช่วงสามเดือนหลังเขาชวนเธอไปกินข้าวแทบนับครั้งได้ สุดท้ายชามาจึงวางแผน แสร้งบอกว่าจะกลับบ้านต่างจังหวัดช่วงที่มีงานรับปริญญา พอเธอแอบกลับมาดูที่คอนโดของเขาเธอจึงพบหลักฐานคาตา ทั้งถุงยางใช้แล้วที่มีน้ำเชื้อขาวข้นอยู่ในถังขยะนับสิบชิ้น กางเกงชั้นใน เสื้อชั้นในสุดวาบหวิวพร้อมกลิ่นหอมที่เธอไม่คุ้นถูกถอดเรี่ยราดไปทุกจุดของคอนโด ทั้งในห้องน้ำ ตรงโซฟา ไม่เว้นแม้แต่ระเบียง
พวกมันคงเริงรักกันอย่างถึงใจ ไม่มีใครยอมเก็บกวาดห้อง น่าจะตื่นมาก็เอากัน กินข้าวก็เอากัน นั่งดูทีวีก็เอากัน ไอ้เลว! อย่าให้หนูจับได้นะ! หนูจะจับตอนแม่ง!
นั่นคือความคิดของชามาที่วนเวียนอยู่ในหัวระหว่างการเดินทางมายังคอนโดหรูที่พิมพ์ติดอยู่บนคีย์การ์ดใบที่ตกอยู่ในห้องพร้อมกับกระโปรงทรงเอสีดำ สั้นแค่คืบ
ยิ่งหนูเห็นกล่องถุงยางที่หมดเกลี้ยงพร้อมกางเกงชั้นในจีสตริงสีแดงที่เปื้อนคราบน้ำอย่างว่าหนูยิ่งปรี๊ดแตก! แม่ง... เอากันจนถุงยางหมดกล่อง อยากมากจนไปซื้อถุงยางใหม่ไม่ได้เลยต้องเอากันสด ๆ เลยใช่ไหม? ไอ้หญิงร้ายชายเลว!
“เธอกลับลงไปเลยดีกว่า พวกฉันมีธุระ ต้องไปงานรับปริญญาของน้องสาว ไม่มีเวลามาต่อปากต่อคำหรือเปิดบ้านให้เธอมาค้นหาผัวหรอกนะ อ้อ! แล้วคีย์การ์ดน่ะ มันอาจมีอะไรผิดพลาดสักอย่าง ลงไปถามนิติบุคคลดู ไม่ต้องมาโวยวายหน้าเพนต์เฮาส์พวกฉันเหมือนหมาชิวาว่าแบบนี้ แม่ง... ตัวเท่าลูกหมา ทำเป็นดุ กูละกลัวจนหัวใจจะวายตาย” พาฬพูดประชดเด็กสาวพลางหันไปพยักหน้าส่งสัญญาณให้น้องชายก้าวออกจากห้องไปพร้อมเขา
หนุ่มหน้าหล่อเข้มก้าวเท้าออกจากห้องแล้วก้มลงมองเด็กสาวที่หน้าประตูด้วยสายตาสังเวช สายตาของเขาทำให้ชามาร้อนรุ่มในใจหนักว่าเดิม
โดนแฟนนอกใจแล้วยังต้องมาโดนไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้มองด้วยสายตาแบบนี้อีกเหรอ? วันนี้ดวงของหนูมันเป็นดวงอาเพศหรือยังไงวะเนี่ย?
ชามากัดฟันกรอดแล้วทบทวนดูว่าตัวเองตามรอยแฟนและชู้มาผิดจุดหรือว่าอย่างไร? ส่วนพุฒถอนหายใจแล้วดันตัวชามาออกจากหน้าห้องก่อนจะปิดประตู
“น้องลงไปหานิติพร้อมพวกพี่ไหม? เดี๋ยวพี่จะบอกที่นิติให้ว่าคีย์การ์ดน่าจะมีปัญหา” พุฒยังแสดงความหวังดีครั้งสุดท้ายก่อนจะปิดประตูเพนต์เฮาส์แล้วถามเธอ
“...ไม่ต้อง ชีวิตฉัน ฉันจัดการเองได้ ไม่ต้องพึ่งพวกคุณ” สาวน้อยก้มหน้ามองพื้นแล้วตอบพุฒโดยไม่เงยหน้ามองเขาเลยสักนิด
เธอทั้งเจ็บทั้งอับอาย ถ้าพวกเขายืนกรานขนาดนี้แสดงว่าเธออาจเข้าใจผิดจริง ๆ น้ำตาของสาวน้อยกำลังจะตกร่วงลงสู่พื้น ในนาทีที่พุฒเดินผ่านเธอ
กลิ่นกายของพุฒที่ลอยมากระทบจมูกของชามาทำให้น้ำตาของเธอที่กำลังร่วงเผลาะยิ่งไหลอาบสองแก้ม สาวน้อยรีบเงยหน้าแล้วคว้าแขนล่ำที่เต็มไปด้วยกล้ามแน่นของพุฒไว้ เธอจ้องมองเขาตาไม่กะพริบ
“กลิ่นนี้... หรือเป็นคุณที่ขโมยผัวฉัน?! นะ... นี่... นี่... แบบคุณเนี่ย... ใส่กระโปรงทรงเอสสีดำ ใส่จีสตริงสีแดงเข้าไปได้ยังไง? นังร่าน!” ชามาตะโกนถามน้ำตานองหน้าแล้วเงื้อมือจะตบหน้าที่อยู่สูงจากหัวเธอกว่าหนึ่งไม้บรรทัดของพุฒ
พาฬที่เดินนำไปก่อนรีบหันกลับมามองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแล้วตกตะลึง
เพียะ!
เสียงฝ่ามือน้อย ๆ ของชามาฟาดลงไปบนใบหน้าหล่อละมุนของพุฒอย่างแรง หนุ่มรูปหล่อที่ไม่ได้ตั้งตัวหน้าหันไปตามแรงมือน้อย ๆ ทันที สาวน้อยเงื้อมือจะตบหน้าเขาอีกรอบแต่พุฒก็ว่องไวพอที่จะจับข้อมือเล็กของเธอเอาไว้ก่อน
“เจ็บฉิบหาย... ตัวเล็กแต่แรงเยอะนะเราน่ะ... เมื่อกี้น้องว่าอะไรนะ? ไหนพูดใหม่สิ? แล้วน้องเรียกใครว่านังร่าน?” พุฒขมวดคิ้วแล้วถาม บนใบหน้าข้างซ้ายมีริ้วแดงจากฝ่ามือน้อย ๆ ขึ้นเป็นรอยเด่นชัด หนุ่มอารมณ์ดีตอนนี้ถึงกับหัวเราะไม่ออกเลยทีเดียว
คนที่หัวเราะหึ ๆ กลับเป็นพาฬ เขาเป็นเสือยิ้มยากแต่เหตุการณ์ชุลมุนตรงหน้ามันดูตลกขบขันเสียจนเขากลั้นหัวเราะไม่อยู่
“เด็กมันบอกว่ามึงอะ เป็น ‘นังร่าน’ แล้วเด็กมันถามว่ามึงใส่จีสตริงสีแดงเข้าไปได้ยังไง? กูก็อยากรู้ว่ะ มึงใส่จีสตริงสีแดงเข้าไปได้ยังไงวะไอ้พุฒ?” คนเป็นพี่ถามน้องชายแล้วหัวเราะน้อย ๆ ไปด้วย
“เชี่ย! กูไม่เคยมีรสนิยมแบบนั้นโว้ย!” พุฒหันไปตอบพี่ชายเสียงดุแล้วจับข้อมือน้อยอีกข้างที่กำลังยกขึ้นมาทุบรัวที่อกเขารวบเข้าไว้ในมือใหญ่ข้างเดียว
“ฉันไม่เชื่อ! นังร่าน! เอาผัวฉันคืนมาเลยนะ! แกแอบเอาผัวฉันมาซ่อนไว้ในห้องใช่ไหม? เรียกพี่ดิปออกมาคุยกับฉันให้รู้เรื่องเลยนะยะ!” ชามาร้องโวยวายแล้วพยายามดิ้นสุดแรงเกิดให้หลุดออกจากมือหนาที่รวบข้อมือเธอเอาไว้ไม่ให้ทำร้ายเขา
“น้อง ใจเย็น คุยกันก่อน พวกพี่ต้องออกไปงานรับปริญญาน้องสาว เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกับน้อง แล้วน้องแต่งชุดนักศึกษาแบบนี้มาวิ่งตามหาผัวเนี่ยนะ? ไม่มีเรียนหรือไง?” หนุ่มหล่อละมุนพยายามรวบรวมสติ บอกตัวเองให้สงบจิตสงบใจแล้วถามสาวน้อย
ชามาไม่ยอมตอบเขาแต่อย่างน้อยเธอก็หยุดดื้อรั้นที่จะทุบตีเขา ในใจของเด็กสาวยังมั่นใจว่าเป็นเจ้าหนุ่มหน้าหล่อคนนี้แน่ ๆ ที่เป็นชู้กับแฟนของเธอ
กลิ่นโคโลญจน์ราคาแพง เหมือนกลิ่นวานิลลาผสมอัลมอนด์ ดมดูหนูก็รู้...
“อย่ามาตอแหล! ไม่ต้องมาเสือกเรื่องฉันด้วย ฉันจะไปเรียนหรือไปตายก็เรื่องของฉัน แต่แกต้องคืนพี่ดิปมา เอามันออกมาคุยกันให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้” สาวน้อยเริ่มเปลี่ยนสรรพนามในการเรียกเขา ในเมื่อใจมันเชื่อไปแล้วว่าแฟนหนุ่มเป็นชู้กับชายหน้าหล่อตรงหน้าเธอก็อยากจะกรี๊ด
ไม่รู้ว่าใครเป็นรุกใครเป็นรับแหละ แต่ต้องมีใครสักคนเสียเลือดวันนี้ หนูบอกเลย!
“เชี่ย! ปากจัดฉิบหาย มึงจะเอาไงกับยัยลูกหมานี่ดีวะ? ให้ร.ป.ภ.มาลากตัวลงไปดีไหม? สายแล้วเนี่ย เดี๋ยวยัยพีชรอ” พาฬยกนาฬิกาขึ้นมามองอีกครั้งแล้วเริ่มร้อนใจ
ชามาหยุดการดิ้นรนทันทีเมื่อได้ยินชื่อ ‘พีช’ เธอเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มรูปงามที่รวบข้อมือของเธออยู่แล้วหันไปมองหนุ่มหล่อหน้าดุอีกคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก
“เมื่อกี้คุณพูดว่าใครจะรอคุณนะ?” สาวน้อยถามออกไปเสียงเบาหวิว
“หือ? พีชไง น้องสาวพวกฉัน ที่บอกว่าจะรับปริญญา อยู่มหาวิทยาลัยเดียวกันกับเธอไง เรียนคณะมนุษย์” พาฬกอดอกแล้วตอบไป
หัวใจของชามาหล่นตุ้บลงไปอยู่ที่ตาตุ่มทันที
“คุณบอกว่าน้องสาวของคุณชื่อพีชอย่างนั้นเหรอ? คนที่ไว้ผมหน้าม้าสั้นเสมอบ่า ที่เปรี้ยว ๆ ที่อยู่ในกลุ่มสาวสวยประจำคณะมนุษย์น่ะนะ? พีช พีรยา พิภากุลใช่ไหม?” ชามาถามพวกเขาเสียงสั่น
“อือ คนนั้นแหละ รู้จักใช่ไหม? น้องสาวของพวกฉันสวย ต้องดังในมหาวิทยาลัยอยู่แล้ว ถ้าอย่างนั้นก็ง่ายหน่อย ไปเจอน้องสาวฉันพร้อมกันเลย น้องสาวฉันยืนยันให้ได้ว่าไอ้พุฒไม่เคยเย่อผู้ชายหรือถูกผู้ชายเย่อแน่นอน พวกเราไม่มีรสนิยมแบบนั้น ไอ้พุฒ มึงลากยัยเด็กนี่ตามมาเลย ขึ้นรถไปด้วยกันนี่แหละ สายแล้ว เดี๋ยวยัยพีชรอนาน” พาฬตัดบททันที ไม่อยากรอต่อแม้เสี้ยววินาที เกรงจะพลาดการถ่ายรูปรับปริญญากับน้องสาว
ชามาปล่อยให้พุฒจูงมือเธอเดินเข้าลิฟต์แล้วพาไปขึ้นรถเบนท์ลีย์สีดำคันหรู ก่อนที่พาฬจะขับมุ่งหน้าตรงไปยังมหาวิทยาลัยของเธออย่างเงียบ ๆ
สาวน้อยที่เกรี้ยวกราดเมื่อไม่กี่นาทีก่อนนั่งก้มหน้านิ่งเงียบเหมือนในใจกำลังคิดทบทวนบางอย่างอยู่บนรถ พาฬที่เป็นคนขับรถหันมามองสาวน้อยที่มีไอ้พุฒนั่งคุมเชิงอยู่ด้วยด้านหลังเป็นพัก ๆ ในใจของหนุ่มหล่อเข้มได้แต่คิดว่าสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นกับเขาและน้องชายพร้อมยัยตัวเล็กที่เขาลากขึ้นรถมาด้วยนี่มันคือสถานการณ์บ้าบออะไรกัน
ไม่รู้เกิดเป็นอะไรขึ้นมา แต่อย่างน้อยยัยลูกหมาก็เงียบไปได้ช่วงหนึ่งแหละวะ สบายหูขึ้นมาหน่อย
- ผู้เขียน
