อาหารมื้อเที่ยงที่ปาไปเกือบบ่ายสองถึงเพิ่งได้เริ่มตั้งโต๊ะถูกทยอยนำมาวางที่โต๊ะอาหารหลังบ้าน พ่อถือจานบางส่วนทยอยออกไปก่อน ส่วนจีน่าวุ่นวายกับการหาน้ำดื่มเย็นๆ ที่มีไว้เผื่อเผ็ดก่อนจะเดินตามหลังออกไป
“ไอ้จีมันชอบแบบนี้แหละ เอะอะก็ส้มตำ พ่อนี่ชักสงสัยว่ามันชอบอะไรนักหนา เผ็ดงี๊น้ำตาจะไหล”
“คนดื้อน่ะครับ บอกอะไรไม่ค่อยจะฟัง” พ่อมองใบหน้าหล่อเหลาของหนุ่มรุ่นลูกตาเป็นประกาย
“ลูกสาวพ่อดื้อมากเลยอ่ะดิ”
“ครับ แต่ก็…”
“บ่นอะไรกันเนี่ย พ่อแอบพูดลูกตัวเองตลอดเลยอ่ะ”
“ก็ลูกมันน่ารัก คิดถึงมากๆ เนี่ย พูดถึงนิดพูดถึงหน่อยทำเป็นไม่ได้”
“มาถึงเรื่องของเราเถอะค่ะ ตังค์ที่จีต้องจ่ายค่าห้อง…”
“ใจเย็นๆ ก่อน” พ่อรีบปรามเสียงเบาพร้อมๆ กับเพ่งสายตามองเข้าไปด้านใน
“กลัวแม่ได้ยินล่ะสิ”
“เวลาแม่ดุพ่อกล้าเถียงซะที่ไหนกันล่ะ”
“แล้วทำไมพ่อไม่เลิกให้มันเด็ดขาดล่ะคะ ทำไมต้องกลับไปที่นั่นอีก ไม่เข็ดเล
