ตอนที่ 9 ความสัมพันธ์แบบเถื่อนๆ
1272 คำ
ชั่วโมงเรียนผ่านไปแบบไร้ค่า จีน่าคว่ำหน้าจอโทรศัพท์ลงเมื่อทุกคนเริ่มเคลื่อนไหวออกจากห้อง ตากลมตวัดมองคนที่เข้ามาอยู่ในสายตาบ่อยมากๆ ถึงอย่างนั้นสายตาคู่นั้นก็ไม่เคยเลื่อนมาหยุดที่เธอเลย
สิ่งเดียวที่เซย์สนใจก็คือโทรศัพท์ที่อยู่ในมือ!
“ไปไหนต่อวะ กูหิวข้าวว่ะ” ลีโอที่ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ก่อนหน้านี้เงยหน้าขึ้นมาบอก ฉลามเหมือนจะถูกขัดขวางความเป็นส่วนตัวด้วยรุ่นน้องต่างคณะสองคนที่ตามมาวอแวไม่เลิก ส่วนองศาและติณห์กำลังคุยอะไรกันอยู่ไม่รู้ ตอนนี้และวินาทีนี้จีน่าไม่ได้อยากสนใจใครเลย
“น่าเบื่อฉิบหาย” แล้วไอ้คนฮอตที่บ่นตลอดว่ารำคาญผู้หญิงก็กระชากตัวเองกลับมาจากจุดนั้น ไม่แคร์แม้ว่ารุ่นน้องสาวจะยืนหน้าเสียก็ตาม
“เหอะ อยู่ดีๆ เกิดเบื่อผู้หญิงขึ้นมาซะงั้น”
“มึงเงียบเลยองศา ผู้หญิงพวกนี้ไม่ได้น่ารักน่าเอ็นดูเหมือนน้องขวัญของมึงนี่หว่า” องศาหลุดขำ และก็ยังเป็นเหมือนเดิมคือมีคนเพียงคนเดียวที่ไม่สนใจใครในกลุ่มเลย
“สรุปไปกินข้าวกันก่อนนะกูหิว”
“กูต้องกลับก่อน ว่าจะกลับบ้านน่ะ” องศาออกตัวก่อนจะดูเวลาบนโทรศัพท์ ลีโอเลยต้องเอ่ยปากถามแบบเป็นรายตัว
“ไอ้หลาม ไอ้ติณห์ ตกลงไปแดกข้าวกับกูไหมครับ”
“เออ กูยังไงก็ได้”
“กูก็ไม่ติดอะไร”
“ไอ้จี ไอ้เซย์ว่าไง จะไปด้วยกันหรือเปล่า” จีน่าแอบมองใบหน้าหล่อเหลาของคนที่ถูกถามขึ้นพร้อมกัน แต่เซย์ปฏิเสธออกมาทันที
“กูมีนัดแล้ว” ทั้งที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนที่เขานัดอยู่คือใคร แต่หัวใจเจ้ากรรมกลับเต้นแผ่วลงดื้อๆ ยอมรับว่าไม่ชอบอะไรแบบนี้ ไม่ชอบที่เซย์นัดกับคนอื่น เจอคนอื่น ทั้งที่ความจริงมันอาจจะเป็นธุระอย่างอื่นก็ตาม
“ว่าไงครับสาวน้อย เพื่อนจีจะไปด้วยไหม”
“อืม ไปก็ไป เลี้ยงด้วย”
“ให้เลี้ยงตลอดชีวิตเลยไหมล่ะ พร้อมนะครับ” จีน่าส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอา
ที่จริงทุกคนก็พูดเล่นกันแบบนี้เป็นประจำอยู่แล้ว แต่ตอนนี้กลับไม่ชอบเลย ไม่ชอบที่พอเพื่อนในกลุ่มพูดแบบนี้แล้วเซย์ทำเหมือนไม่รู้สึก สิ่งเดียวที่เขาแสดงมันออกมาคือความหงุดหงิด หงุดหงิดตลอดเวลา
“…คืนนี้ฉันไม่ต้องไปหานายใช่ไหม ฉันจะได้วางแผนเวลาของฉันถูก” ขาสวยหยุดก้าวเมื่อตามคนตัวสูงได้ทัน เซย์หยุดที่ลานจอดรถ ฝ่ามือใหญ่ล้วงซองบุหรี่จากกระเป๋าก่อนจะหันกลับมาเผชิญหน้ากัน
“ฉันจะเรียกให้เธอมาหาตอนไหนก็ได้ ไม่จำเป็นต้องบอกล่วงหน้า”
“ใจร้ายเกินไปปะ บางครั้งฉันก็อยากกลับบ้านอยากกลับไปหาครอบครัว ฉันรอนายเรียกหาตลอดเวลาไม่ได้ไง”
“งั้นเหรอ”
“ฉันจะไปกินข้าวกับพวกนั้น ถ้าวันนี้นายไม่ได้จะให้ฉันไป…”
“ไปรอที่ห้อง!” คำสั่งที่โคตรจะเย็นชาลอยมากระแทกใจอย่างจัง จีน่าเม้มปากแน่น ถึงอย่างนั้นก็ยังรวบรวมความกล้าถามออกไปตรงๆ
“ไม่ไปพร้อมกัน?”
“เธอมีสิทธิ์เรียกร้องขนาดนั้น?”
“…รู้ว่าไม่มีสิทธิ์ แต่ที่ผ่านมาถ้าฉันจะไปหานาย ถ้านายไม่รออยู่ก่อนแล้วเราก็จะไปพร้อมกันไม่ใช่เหรอ”
“เธอกำลังรู้สึกอะไรอยู่งั้นเหรอ แน่จริงก็พูดตรงๆ ดิ”
“มีสิทธิ์พูดด้วยเหรอ นายตอกย้ำเองว่าฉันไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรเลย!”
“เธอกำลังน้อยใจฉัน?” คิ้วดกเข้มเลิกขึ้นขณะถาม มุมปากกระตุกยิ้มบางๆ ความอยากเอาชนะของเซย์กระตุ้นจังหวะการเต้นของหัวใจได้เป็นอย่างดี
“กล้าพูดไหมล่ะว่าเธอกำลังน้อยใจ”
“ฉันแค่คิดว่านายกำลังเอาเปรียบฉันเกินไปต่างหากล่ะ ฉันรู้ว่านายช่วยฉัน แต่จำเป็นต้องเหยียบย่ำกันขนาดนั้นเลยหรือไง”
“แปลว่าเธอไม่ได้รู้สึกสินะ ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย” จีน่าขมวดคิ้วยุ่ง เซย์เป็นผู้ชายที่เข้าใจยากชะมัด ชอบพูดอะไรที่ฟังไม่รู้เรื่อง เข้าใจยากที่สุด ตัวตนของเขามันไม่เคยเปลี่ยนเลยจริงๆ
“สรุปก็คือฉันต้องไปรอนายทั้งที่นายนัดกับคนอื่นอยู่แบบนั้นใช่ไหม”
“ได้ไหมล่ะ” ริมฝีปากบางขยับถามแทบจะทันที นิ้วยาวเหยียดคีบบุหรี่ไปจ่อที่ริมฝีปาก สายตาคู่นี้เคยเย็นชาแบบไหนก็ยังเย็นชาอยู่แบบนั้นไม่มีวันเปลี่ยนแปลง
“ถ้านายต้องการแบบนั้นฉันก็คงต้องตามใจนายอยู่แล้ว นายช่วยฉันนี่ ฉันไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไร” ร่างบอบบางหมุนกลับทันทีที่จบประโยคนั้น
ไม่เข้าใจว่าทำไมเซย์ถึงเย็นชาได้ถึงขนาดนี้ ทั้งที่เหมือนจะรู้จักดี แต่บางครั้งกลับเหมือนไม่รู้จักเลย!
หมับ~
“นะ น้องขวัญ!” จีน่าหลุดความตกใจเมื่อต้นแขนถูกรั้งด้วยมือของรุ่นน้องสาว รอยยิ้มบนใบหน้าของขวัญช่วยให้ผ่อนคลายได้บ้าง ต้องพยายามยิ้มให้ออกในยามที่พบว่าคนตัวเล็กกำลังหรี่ตามอง
“ทะเลาะกับพี่เซย์เหรอคะ” คนถูกถามเม้มริมฝีปากแน่น แว๊บหนึ่งที่มองกลับทางด้านหลัง เพราะระยะห่างที่มากอยู่ทำให้ไม่เห็นเซย์อีกต่อไป
“มาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่ตอนไหน”
“หนูได้ยินหมดแล้ว”
“ได้ยินทั้งหมดเลยเหรอ คือพี่…”
“ทำไมคนที่พี่จีชอบถึงเย็นชาได้ขนาดนี้ล่ะ ความชอบอยู่ที่ระดับไหนคะ พอจะลดระดับลงได้บ้างไหม” ของขวัญหน้างอและมองสบตากับรุ่นพี่สาวตาละห้อย
แซนวิชในมือคือสิ่งที่ทำให้รู้ความจริงในบางส่วน แต่ไม่ว่าเหตุผลจะมีมากแค่ไหนก็ช่าง ความรู้สึกของรุ่นพี่สาวต่างหากที่ของขวัญแคร์
“เรานี่นะ อยากให้พี่ลดระดับลงแค่ไหนล่ะ”
“ไม่ขำและไม่สนุกเลยค่ะ พี่เซย์ไม่น่ารัก หนูอยากให้แฟนพี่จีน่ารักกว่านี้”
“พี่กับเซย์ไม่ได้เป็นอะไรกัน”
“โกหกหนูได้จริงๆ เหรอพี่จี”
“พี่โกหกที่ไหน พี่พูดเรื่องจริง พี่กับเซย์ไม่ได้เป็นอะไรกัน ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันมีเหตุผล มีข้อแลกเปลี่ยน เรื่องสถานะมันไม่สำคัญและมันก็ไม่มีเลย”
“เห้อ…” ของขวัญถอนหายใจแบบลากยาวๆ ความห่วงใยที่มากเหลือเกินถึงขั้นรู้สึกใจหายและไม่โอเคตาม
“เอาแซนวิชมาฝากพี่เหรอ หิวพอดีเลยเนี่ย ของพี่หมดเลยไหม” ของขวัญพยักหน้ารับ ดูออกด้วยว่ารุ่นพี่สาวแค่ใช้ความตื่นเต้นเรื่องของฝากกลบเกลื่อนความรู้สึกที่แท้จริง
“ถ้าไม่ได้เป็นอะไรกันจริงๆ จะจบความสัมพันธ์เถื่อนๆ แบบนี้ตอนไหนคะ”
“…”
“ที่หนูถามมันเป็นเพราะหนูเป็นห่วงมากนะ พี่จีบอกหนูเถอะ”
“…ตอนที่เรียนจบแล้วเซย์แต่งงาน”
————————————
เซย์ !! ถ้าเธอจะยังเย็นชาและไร้หัวใจอยู่แบบนี้ เราจะส่งผู้ชายไปให้จีน่าคุยเล่นๆ แล้วนะ 55555
อ่านจบแล้วช่วยกดไลก์นิยาย และคอมเมนต์ให้เนมหน่อยนะคะ 3<
พบคำผิดตรงไหนแจ้งได้เลยนะคะ
- ผู้เขียน
